مــا درزیبــای مـن

ای ملک بی همتا ی من، ازمن چرارنجیده ای ؟

ای مأ من آ بـای من،ازمن چــرا رنجـیـــده ای ؟

بودی به هــردردی مـرا، ای میهـنم داروهـمیش

حالا که مـن آواره ام، ازمـن چـرا رنجیـده ای ؟

در سـا یهء مهـرت بُـدم،از دسـت نا اهلا ن دون

ترکـت نمـودم ازجـفـا، ازمـن چـرا رنجیده ای ؟

خـواهم ز یـزدا ن قـد یر، تا بیـنمت ای دلـپـذ یـر

شا داب وخرم با صفـا،از من چـرا رنجیده ای ؟

امید که خا کت را به چشم،سرمه نمایم ای وطن

با شی تو هم مدفـن مرا،ازمن چـرا رنجیده ای ؟

شد حیدری مجنـون تو، ای مـا در زیـبــا ی مـن

گیرش تودرآغوش خود، ازمن چرارنجیـده ای ؟

ا. حیدری ،اول دیسمبر ۲٠٠٦، سدنی

ســـوز فــــرا ق

دل زهجران توازخون خضا ب است خضا ب

جگـرازسـوزفـرا ق تـوکـبــا ب ا ست کـبــا ب

تا جــدا گـشـتـه ام ای یـا رزکــا شــا نـهء خـود

بی وصا ل تومـرا، خا نه خـرا ب است خراب

رگ رگ د ل به فـغـا ن آ مـده از درد فـــرا ق

رشــتـه هـای بـد نـم تـا ر ربـا ب است ربـا ب

روز شــب مــیــرودوعـمــر به ســر مـیــآ یــد

مـژ دهء وصل بده کـا ر صواب اسـت صوا ب

تـا رو پــود بـد نـم وصــل تــرا مـیـخــوا هــــد

زند گی بی تـو مـرا عـیـن عـذا ب است عـذاب

تـا بـه کـی ازغـم هـجــران تـو بـا شـم گـریـا ن

رحـم کـن بـهـر خـدا د یده پـرآ ب اسـت پـرآب

سـرشـب تـا بـه سـحـرغـصـهء هـجــرا ن تــرا

دُرج سـیـنـه بـنگـا رم کـه کـتـاب است کـتـا ب

یـا د آنـوقــت کـه در ســا یـهء مـهــرت بــود م

عِـطـرزلـفـا ن توبهـتــرزگـلاب اســت گـلا ب

حـیـدری را بطلـب پیـش خـود ای سرو روا ن

ورنه در روز جزا از تو حـساب است حسا ب

ا.حیدری،۱۵ دیسمبر۲٠٠٦ ، سدنی