به پسواز هفت ثور
م . فرهود سرمدی
26.04.06
ا بو ا لثو ر
ابوالثور ِ سَتروَن
این هفتبخشِِ ِ پیر
چون - عَجُوزۀ هزار داماد -
چارگانگی زا ييد
در آخو ر ِ هفتضلعی ِ گور زاد
باد بانهای کوتاه با لرزشی نا آشنا روی خونهای مجانی ،
مترسک شد
ناف ها ی کوچک
بسته به زنجير ِ عليکم های خاله خرسک شد .
* * *
به هر جا هفت به هر جا ثور به هر جا فتح به هر جا جَور ، نوشته میشد با هول با
سرگین
هف ،
هف ،
هف ،
هفت بار، تار پودۀ که از مستی ِ عنکبوت به جولان است
بزیر کاسۀ فرداش
چوچه های هفت دو چندان است
شمار از راست میلغزید
انار از چَپ میگندید
فضا در خویش میشرمید
شهپره ها ی دلیر که دردل کاغذ های ممنوعه پنهانی راه می رفتند ، علنی اعلام می کردند :
هفت
شش
رسید نیست
های
به گوش گلهای رفته در خوابِ اطمینان
ترنم کنید فردای خون آور
به گلهای بیدار
که از خستگی و درد واختفا
پلکهای شان برپلکها نمی چسپند
بسرایید
رقص بلند شدن
بچرخانید
بچرخانید
گریبان را به گِردِ سینه های سبز خاموشان .
* * *
رشمۀ پودۀ هفت
کنده شد از آب و آبروی مُرده شوی ِ ثورستان ،
بی تقدیم
از پُشتِ ماهی ماند تا برگِِ پاپیروس ،
در تحریم
بسته بسته هرجنایت در شبِ مهتاب ، شبِ خرگوش می رویید از بالا
بر دستبند و بر اقلیم
حرکتِ سه حرفِ خونمزه ،
بسان ِ یک دوسر انگشتِ سربالا
به چشمانی فرو میرفت زودازود چون نشتر
که از هفت ، پیشترک بودند کمی خندان و دست بالا و بال قیچی !
ولو موسیچه ای بر شاخۀ خاموش مینالید ، اما پیر
بزیر سینه اش می آمد از هیبتزن ِ آستین ، هفتا تیر .
زمین ِعاطفه از تکرار ِ هفتا هفت می ترکید
نه یک میدان
که صد میدان شغالی بود
به هفتی های مست از هفتِ بی بر گشت!
همه چیز خردوانی بود
به بازار های تحصیل کردۀ سرکار ِ قرمز پوش
متاع خون آدم
به مثل خاکفروشی رایگانی بود .
* * *
چوچه های لویا تا نی ِ ثور
یکشبه ،
در زیر پالان ِ سایبریایی ِاصطبل هفت ضلعی ،
پیش از چارغوک
پیرمیشدند
یکشبه ،
دراوج خنده های گاومیشی دست بر گریبان ،
در حین هورا زدن
خیر میشدند
سال ِ پُر از هفت و بی هفت یار و بی هفت سین
از برکتِ قمه وتفتیش و قمچین
در پوستِ ذلیل خویش
زندانی ماند
شاهِ فصلها ،
دُو به دُو
تاکو به تاکو
لیلیه به لیلیه
دِه به دِه
رافضی سُرخ تبار فروردین می پالید
از صفیر تا سفیر
- جَشن قدیمی - که در بیخبری مقدس مُرد
در دیوالی ثور
از بدو بدو شاهدُختِ سپید گیسوی مُخنث
سُرخ ،
ملکۀ زیبایی رنگها گشت
جاده های خاکی ، سُرخ
دیوارهای آسیابان ، سُرخ
بُت ها ی سرگینی ، سُرخ
صدا های برگردان شده و عاریتی ، سُرخ
شعار های گنگِ حک شده بر آهن و سنگ ، سرخ
چشم های چشمبرای رفقای آنسوی جیحون ، سُرخ
بازو هایی که از پُف سُرخابه فروشان پندیده بود ، سُرخ
کتاب ها ی نا خوانده ، سُرخ
غفلت های متراکم ، سُرخ
عکس های پیشقراولان آزادی ، سُرخ
عکس های نوابغ جنایت ها ، سُرخ
کارت های عضویت با شماره های تحتِ صفر ِ بردگی ، سُرخ
تذ کرۀ تابعیتِ پروانه های بالزده در زیر بیرقهای سه رنگ ،
ممنوع تر از شکار هفت منقار
سُرخ ملکۀ زیبایی رنگهاست .
* * *
لحظه ها از شرم خود را از گلو میزنند به دار
روز ها ایستاده در پرتگاهِ انتحار
عاشق میگریزد از خینه
میگریزد عروس از گلهای سرخ بر سینه
در جاده های غمزدۀ پُرکینه
ثور چارغوک کنان
در آخور هفتضلعی
اندیشه زیر پا
صد تیشه روی دست
هی می دود به پس
با تمبه ها و تیله
بُراده های تیشه و نجوای فیلسوف همه نشخوار می شوند ، در پُشتِ آیینه .
* * *
در پیاده رو ثور
هنوز نابغۀ هفتهوش ،
از کسالتِ ماه عسل بیدار نگشته بود
نه جویباری نه تاجبیگی نه هم قصر سلامخانه
که کوهی ازشرارۀ خون و مزۀ جانکنی در ایده ترسیم شد
" اکسا " ی بیدار شده در رویای خندقی کردن آزادی و سوسیالیزم
فغانخانه ای شد که درون دراندرون ِ شلاقستان هفت دربی
از آشویتس پیر
جزیه میگرفت
در بندِ شماره یک
تابوی گردن نبریدن شکست
در شماره دو
شکنجه از شرم ِ نو آوری گریست و قمچین و فانه بر پشت بست
فاتحان هفتگوش
در خاکبادِ تمسخر
با نا فرفتگی
جار می زدند
چَک چَک زدن اُلچَک زدن آهنگِ زنده باد
قمچین زدن گلچین زدن آهنگِ مرده باد .
* * *
ابوالثور
هفتبخش گور زده
در حجلۀ شماره هفت
پردۀ نشینان حرم را با سُرخابه های قمر شانزدهم می آراست
چه روزهایی
که از هفت
می کفید سُرنای
از هفت می کفید از گریبان تا به چاک چاکِ پای
سر انگشتان عاصی میرفت
سر به سر در حصار نای
چه شبهایی
که از آواز دهشتناکِ هفت ارقام ِ بالا و سفید از کنار صفر ، مخفی میگشتند
همه چیز
سر میکشید از جلجتای هفت
علف از هفت میرویید
ماه از هفت
هدف از هفت میرویید
چاه از هفت
خلف از هفت میرویید
کاه از هفت
بهار از هفت میرویید
ثور از هفت
ارگ ، از هفت میرویید
مرگ از هفت
ننگ ، از هفت میرویید
تفنگ از هفت
جفنگ ، از هفت میرویید
رنگ از هفت
اول هفت بود و هفتاد شد و هفتصد هفتِ خالی از سر انگشتان جدا گردید
ریاضی هم کمی از هفت خارخور شد
خیام از هفتِ سربالا
درون گور
می جنبید
دکانداران ابریشم
ز هفت مثقال خود خون بر کفن های که میبارید می بیختند .
* * *
هنوزا پای هفت ودستِ هفتبانش در روشنایی به زنجیری نبود بسته
که در های های و در هی هی
شبی نی که شبان آورد
صدای بست و بندش را،
پی در پی
هزار جارچی
گلو پاره
برای سینه ها رگبار می دوختند
برای خنده ها
افسار
برای چشم ها خنجر
برای دستها دستبند
شبهای بی زبان
تولیدِ ثوریان
تق تق زدن تق تق زدن بالا شدن به بام
چارمیخ شدن چار شق شدن از پنجه تا به کام
* * *
در پیاده رو ثور
در امتدادِ جَور
هنوز هفتبخش پیر
لباسی ز ماه نداشت
که در تن بجای شرم رها می نمود به خویش
تازیانه زد الاغ هوس را بسوی پیش !
* * *
هفت از کجا چکید
بر بَرگه های جهل ؟
از ماشین حساب برون ریخته بر تبر ؟
یا از درون سنگ برون گشته بی ثمر
ای آسمان کور !
آفتابِ روسیه
نوری نداشت ز چشمۀ اوکتوبری خویش
گژدم کنگره
میریخت به جای کیش
آبشار نیش نیش
تک تک سیاره ها
بینام و بی غریو
با رنگ نا شگفتۀ مجهول پنبه یی
کارتونی می شدند به رُخ و رسم آن جذامی مشهور بلگراد
نوبت ، نوبت است
ریسمان رسید به گردن کابل ز روسیه
خلق- پرچمش به شانۀ چشمان سبز سبز
بیرون نرفت ز مرز غریوای دِه سبز
آفتاب روسیه
هلیوم نداشت که از صفِ اکتوبری جنگ
ساده ترین سپیده به همسایه میرسید
از پُنبه چین مگو که سر از نو وضو گرفته ز کنجارۀ جنون
از چشم سبز مگو که سر از نو دعا گرفته ز شمشیر جاهلون
کسوفِ شوروی
از پس - طلا طلا
از رو- سیه سیه
* * *
در جاده های ثور
من مستِ واژه ها
غولی مرا به دبدبه سیگار می کشید
پُف می نمود به خندۀ بادار
د مبد م
در کوچه های ثور
یک بوغه یی مرا به چلم چرس می کشید
پُف می نمود به شانۀ خوندار
د مبد م
در خانه های ثور
سر می کشید مرا به مثالی شرابِ مُفت
میزد شعار سُرخ
پیکش بنام قتل ِ وطندار
د مبد م
* * *
ازجوچه های ثور
خون و کتاب و جُمجُمه ها میگذشت همیش
دست و گلو و موی سیاه میگذشت همیش
آه و صفا و نعرۀ پا میگذشت همیش
از جوچه های ثور
خون میگذشت همیش !
خون میگذشت همیش !
هفتی که از دوصد قفس ِ روز ِ مُقصِر
هفتاد هزار شقیقۀ مجهول جاده را
هفتصد هزار گلوله
شناسنامه داد و رفت
هفتاد هزار دستِ شکوهمندِ ساده را
هفتصد هزار گور
گذر نامه داد و رفت
هفتاد هزار جُمجُمۀ نازنین و شوخ
هفتصد هزار مادر ِ شبخون دیده را
از پُشتِ پولیگون
ثورانه داد و رفت
هفتاد هزار ترانه و هفتاد هزار سخن
هفتصد هزار لب
از پشتِ پنجره
مُجرانه داد و رفت .
* * *
خمکوچه های ثور
یک بیضوی باطل پر از هجوم دَور
روز ها در آسمان
تولید ِ ثوریان
بمباردمان دهکده و رقص ِ ماهیان
هر انفجار شانه زدی زلفِ عاشقان
بمب های بیلری
جُرمانه میکشد
از قاف و از پری
بم های خوشه یی
از کودکان دشت
میخُورد مشتری
بم های د مبد م
نزدیکِ صبحدم
میخُورد بروی شانۀ انگور و شاهپره
در تاکِ نامُرادی و مهدِ سپیده دم .
* * *
بهار ِ خسته
در میانسالی از پُشتِ نجات دهند ۀ صبور ،
قمه و گلوله و هلاهل می چید
از مُربع منفی ها
پرندگان مُثبته پرواز می زدند
از مُربع شمع های سوخته
دود ِ نابغه های سرشار ازنعُوظ ِالم شنگه
بر می خاستند ...
سوگلی های سپید گیسو
سپوختن های اقدم را
برای چارگانگی زاییدن شبِ شش می گرفتند
بند در درون بند
انتقام می افروخت
زنجیر در درون زنجیر
گلوله و نخجیر میزایید .
* * *
زمین هفت بود هوا هفت بود که سوگلی ها تمام آنچه از هفت بود و از سرخی
به بازو می زدند هفت هفت به دندان می زدند عف عف
نه رنگِ سرخ به هندو ماند
نه ململ بر سر ِ مُرده
نه قرمز میدوید از شرم
نه رو های سیاه در جاده های توطیه دلگرم
نه هُولی میفروخت رنگِ امانت را به ثورستان .
* * *
در بیشه های مار زدۀ ثور
شبهای باغبان
تولید ِ ثوریان
آتش شدن شراره شدن کُندۀ درخت
یاغی شدن فواره شدن گریۀ درخت
جنگی شدن اقامه شدن نعرۀ درخت
* * *
وقتی گوشهای آویزان ِ ثور فهمید
که دستِ گوارای ابوالثور
دستبندِ حنایی را در پتنوس شمعهای نارنجکپوش ِ اول ، روشن کرده است
چارگانگی ها ی گور زاد
خودرا چون گاو های فارمی
شماره زدند
در تشویش های تحتانی غفلت
برای حق تقدم و خرید ِ ارشدیت
از یاقوتِ ننگ و چاکری
بالشت وگلوله و مصالحه .... ،
می کاشتند
وقتی گوشهای آویزان ثور بر تالار افقی نارنجک ها می خوابید
پیشبند ِ نوکری
پوشید ،
هفتم ِ ثور
در ذهن هر گلوله
ترکید ،
هفتم ِ ثور
با هر شلیک و ضربه
خندید ،
هفتم ِ ثور
در ساز ِ مرگ و زنجیر
رقصید ،
هفتم ِ ثور
گل های لاله سر زد
جنبید ،
هفتم ِ ثور
از بستن دهان ها
لرزید ،
هفتم ِ ثور
از حوتِ نازنینش
نالید ،
هفتم ِ ثور
ببری که سر تکان داد
شارید ،
هفتم ِ ثور
بالش که در کمین شد
غلطید ،
هفتم ِ ثور
با نصبِ هر نبوغی
شرمید ،
هفتم ِ ثور
در زیر هرخرابه
گندید ،
هفتم ِ ثور
تاز یانه ها گریختند
سُگلید ،
هفتم ِ ثور .
* * *
ساطور بدوشان ِ ثور
در زیر درختِ توطیه
با ذهنیتِ هفت قمچین ،
پیراهن ِ پیر ِ سلاخی را بر تن کردند
نه تنها برای فرود آوردن عمودی ساطور
بر فرق خویش
که برای سلاخیدن رهروان آگاه ِ جاده های کهنۀ تریاک وابریشم
و توله زن دشتها ،
نیز
ضحاکِ ثور
با شمشیر برادران ارشد
بعد از ریزش خون در آسیابِ جنون
در زیر بگو مگوی اژدهای تاج خواه
دو پله شد
حرامیان فاتح
شرابخوارگان ِ " شین " و " قاف " و قهقه
در شهوتِ شقه شقه کردن ِ شقیقه
هر دقیقه
می آزمودند
شق
النفر
شق
النظر
شق البیگ
شق الدیگ
شق الثور
شق الجَور
شق الارگ
شق البرگ
شق البَم
شق الغم
شق الشهر
شق النهر
شق الخدا
شق المُلا
شق السَرََک
شق الترَک
شق
الکمین
شق
الامین
شق
القضیب
شق
النجیب
لویاتان ِثور
سر مست و سینه خیز از دبدبۀ صفریتِ ثور
دیوانه وار پایین میخزید
از شق النهر کوهستان تا بیشه های سرگین و خاکستر
ازشق ِ ماورای نهر
تا شق گوشهای کر
تا شق الشق ِ شقیقه در مخیلۀ خرس اما آخور ِ خر .
* * *
در خنده های هفت
روزهای قحطِ گریه
تولید ِ ثوریه
چک چک زدن هورا زدن آهنگِ سر به دار
چَم چَم شدن خَم خَم شدن آیین برده وار
* * *
سوگلی ی که در کوته قلفی ِ بی تجربۀ حزب آبستن شد
تا خورشید ِ ننگ و نارنج را
در هودج الاغی
به همسایگان شور- بایی قسمت کند
در اصطبل ثور
نبوغ
لیلام شد
نیم شانه های رقیبِ ضحاکی
در خانۀ فروخته شدۀ پدری
تبعید مسخره را درجام جلوس میریختند
اکلیل اسارتِ کبیر
بر گردن تاج و توهین آویزان میشد
جشن هفتی ی که بیر و بار ِ بیست و هشتی را می خنداند
نابغۀ خنده و خندق !
که متهم به مغازلۀ گاومیشان بود
هوس اولین جشن انقلاب را
در رویای نا شستۀ کرگدن های مهمان باز میکرد
نابغۀ الفبای میخ وتیغ
کلاۀ موزیکالش را از شرم چمن حضوری بر پُشت گردن میآویخت
قمچین بان شریف
عرق پیشانی استاد را قطره قطره می نوشید
صدای طبل وتوپ و نغاره
زمین مقدس عیدگاه را با شق النفرهایش میلرزاند
اُستاد درسکوتِ لوژ شانۀ اُفعی اش را از" لومړی خاین " بلندتر می انگاشت
پخته گل ،
درصداقت روستایی
با انگشتانۀ طلایی شاهدُختان حرم
نه از رشمۀ ریش
که از کرشمۀ تشویش
بالشی را برای ابدیت کردن ،
ناله دوزی میکرد :
" او مردکه
جشنت به خیر ،اما دلکم می تپد چو کاه
چشمم که می پرد به خدا میدهد گواه
شاگرد ترا به کله و پوز میزند به چاه
ای شو هر ِ کچل
چار سوی تو دغل
چربست اگرچه مُرغ پَلوَک
در سرای ارگ
از بوی قورمه اش بدوَد
اشتهای مرگ
یا ما بریم به خانۀ خود سوی دهکده
یا میخ بزن به سینۀ "شاگردِ " شعبده
بسپار دلش به خون
مانند چند هزار دگر پشتِ پولیگون "
چُپ شه
" او مرده که دلم به خدا دُک دُک دُک دُک........ دُک می کند
شاگرد به مثل روبۀ سلواک می تپد
استاد بی خبر
میشی تو در بدر
دوشنبه ، پنبه گل شده از سالیان جَور
پنج شنبه ، پخته گل شده ام از کلاه ثور
هشدار مردکه !
پلکهای راست من بپَرد از برای مرگ "
* * *
حزبِ دو مادره ،
هردو پا را در یک موزۀ سوراخ و تنگ پچق کرده بود
موزۀ راستش را به برادران ارشد
به تضمین گذاشته بود
در جشن یک لنگه
خسک های نظارتخانه چه سر فراز در برابر خنده های منقسم رژه میرفتند
تانکهای سلطنتی در وقت عبور
خاطرات روز های خر- بوزه را میگریستند
دکانداران ِ ابریشم
چشم های صمیمی شان را در تاکوی های گرم صداقت ، مخفی ساخته بودند
بیانیه های سرخ
بندل بندل
از طیاراتِ ملخی بزیر پا ها می شارید
توپخانه های سرخ
شعار ها را در جیب ِ آدمکها منفجر میساخت
نابغۀ اسارت ، در میان خنده های دستوری لوژ نشینان در قیافۀ گوسالۀ های یتیم می خندید
خنده اش به مردگان دیرماندۀ سردخانه
شباهت داشت
نابغۀ دست به ناف ،
مدال نبوغش را که از کشفِ کوهِ جُمجُمه و دریای خون بدست آورده بود
در مَلای عام
به بوسه های شرین شاگردِ وفا - دار می بخشید
تبسم و قهقه های نمایشی در میان اشعار
لذت اولین نیش لویاتان را
تا کف پا ته نشین میکرد
جشن
از نفس تنگی
سر افگندگی خود را
در سرک ِ بهاری عیدگاه
عطسه می زد
هفتگوشان و هفتپوشان و هفتجوشان
به هر سو با هورا و نغمۀ توپ و رگبار
هفت انگیز میگشتند
تفِ ارشد
بادۀ پیروزی
با شوکران " شعر" میآمیخت و
از لبِ گشاد ِ سُرنای زمزمه میریخت :
" از تن بریده باد به فرمان انقلاب
آ ن سر که نیست بر سر پیمان انقلاب " 1
گوشها می کفید
از شعار های ناجویده و صدای نا محرم ِ هلیکوپتر
پا ها میلرزید
از الفاظی که در زیر پاشنه ها منفجر میشد
هوش ها گم اندر گم
از لافهای شنگرفین ِ سالمرگِ هفدهم :
" تا نبض شوروی بتپد از برای صلح
هرگز مگو که کابل ،
بی یار و یاوری " 2
دستها
ازشرم میخارید
شانۀ بی تضمین تفنگدار از نام کلشنکوف میلرزید
در هر بلست :
چک چک زدن برچک زدن آهنگِ زنده باد
هورا زدن هورا زدن هورای مرده باد
سالگردِ انقیاد
تیر ِ رها به پشتِ بامداد
خشم نهفته در سر و چشمان سر جلاد .
* * *
جادۀ که استقلالش را از یاد برده بود سکوتش را در خریطۀ پشیمانی انداخت
تا صدای سلسله جُنبان انقلاب ،
هفت بار هفت اقلیم را بجُنباند :
" گرانو زیارستونکو !
چک ....................................چک ......................................چک
چک ...........................چک......................................چک
هورا
هورا
هورا
- قهقۀ نابغه ، چکمه داران کوچک را قِت قِتک میداد -
مننه مننه.....
گوند غوښتل چه سور غورځنگ ، دخټکیو په موده کی بریالیتوب ته
ورسوی ، مگر غدار داوود پری نښود او گوند مجبوره شو چه انقلاب
د مُلی سُرخکو په فصل کی سرته ورسوی ،
او اوس زه د یو ټینگ لیدر په حیث د پُرولتورا دښمنانو ته خطاب کوم :
به هر طرزی که خواهی جامه می پوش
من از طرز خرامت می شناسم "
چک..............................چک.............................چک
هورا
هورا
هورا
باید هرو مرو د فیودالیزم لنگیدو دپاره جگړه تر پایه ورسوو .
امپریالیزم د خلک گوند دښمن دی او د غویی غورځنگ سر تیره ملگرو
نه یوازی د امپریالیزم پر ضد مبارزه کوی بلکه د پرچمیانو تصفیه او د نورو د غویی دښمنانو مونږ ته لومړی پروگرامه ده او دا رسالت د "اکسا " ملگری انجام ورکوی.
شوروی ما سره ده.....چُرت مه وهی!
هیله کوم چه یو ځل نورد پرولتورا غوندی په جگ آواز چیغی و وهی :
ژوندی دوی د انتر ناسیو نالیزم کردار .
مړه د وی سوبژکتویزم او اشرار.
هورا
هورا
هورا
انقلابی ملگرو ، دغه الوتکی چه ځی او راځی او توپونو دَز کوی د
غویی غورځنگ ضمانت دی .
هورا
هورا
هورا
ملگرو خوشالی وکی."
چک چک ها می آمد از دستهای کهنه وزرد رنگ
نبض خنده ها هفترنگ
قدِ وجدانها کوتاه و شبرنگ
هورا هورا می پرید از گلو های یک دنده تا آخر کوچه های خونرنگ .
مار ها منتر میشد به جانهای سبز رنگ
شعار ها پُف میشد در گوشها و
نوشته میشد با نیزه و با نیرنگ :
" بر فراز سرش بیرق سُرخ ثور است
بر لبش حرف ستایش از ثور
جاودان بادا ثور
ای خوشا از حزب بودن
ای خوشا از انقلاب ثور بودن " 3
* * *
هفتهوش بی تاج
لویاتانی که میزایید خاج
درفصل دیوانگی در طویله شوق ِ شمارش فرامین کرد
دیگهای دِه
چپه میشد،
با لگد های پَست
بروی ریگهای شاهد ، مست مست
سجاده و بوریا
ریش و تسبیح
چیرمی شد
با قیچی اندیشه های شاریده و بیگانه ویکد ست
کافره
دوباره تکفیر میشد
درحمام های میناتور شدۀ خاربست
مُسلمه
سنگسار میشد
با سنگچل های ترمزی و قفقازی ِ چپ دست .
انسان ، زنده زنده
د سته د سته
پرتاب میشد از هلیکوپتر در کوکچه و جیحون و چمچه مست
دوشیزگان دهکده
پس از هجوم
دانه دانه از ارتفاع هوس در کام خرچنگ ها میریختند
حزبی های سرختر از خون دختر همسایه
خنده میزدند در هوای هلیکوپتر
بی آنکه لحظه ای بیاندیشند برای چی برای کی ، این بازی را میخواندند اعدام عالیتر
بروی جاده و پلوان
کسی در گوش کس میگفت
دوتا از ما زیک خانه هنوز هم لادرک مانده
کسی در گوش کس می خواند
عجب گنگسی
نگویید لا درک مانده
کسی را که صدارت بُرد بگویید قالو اِنا..............راجعون
* * *
ابوالثور سَترون
در آخور خونچکان ِ هفتضلعی
چارگانگی زایید
بهار در میانسالی
بَغ بَغ نابغه آورد
نابغۀ ساطور
بر کُنده چوبِ قصابان جوان
مُثله کردن را به شاگردان تدریس میکرد
وز وز ِ زنبور
میسرایید فاجعۀ ساطور
که از رقصیدن ترَک
خون می جوشد بر جوی و بر سرک
یتیمی که میدوید
در جستجوی پدر جان گمشده
که میخواست بداند کجا شده
لغتنامۀ راستگویک را بنام پدر باز کرد
حُروف در چشمان کوچکش اقامۀ راز کرد :
" ثور ، به معنای بر پا شدن فتنه "
* * *
در عنکبوتِ ثور
پیش از سپیده د م
گل ها نشست و مُرد
تاری به دور ِ شهپره ها در هوا دوید .
در الثبوتِ ثور
شبهای قاتلون
تولیدِ ثوریون
در بندِ کوچه ها
بالا شدن به بام
تپ تپ زدن جُفتک زدن آهنگِ تلاشی
تق تق زدن هِق هِق زدن آهنگِ تلا شی
تاراج تن تاراج روح آهنگِ تلاشی
تاراج سر تاراج مال آهنگِ تلاشی
* * *
در خمکوچه های ثور
از مُربع کمین
بالا شد - امین -
بدن ،
روحش را در غیابِ گایست های بیخود شدۀ هِگل فراموش کرده بود
روحش چون تیزابی فرا- من رادر لحد شاراند
و گور پس از انزجار
انفجار کرد
تن ،
در لامسۀ خویش حضور خیانت را خیر مقدم می گفت
در دستگاه بینا "من"
خریطه های سیاه را
برای اعدامیان خورد سال تولید میکرد
روح ِ منفجره
مرگِ مسخرۀ خودرا بعد ازمردن هم جدی نگرفت
چون مرگ برایش جاودانه کردن زندگی نبود
جاودانه کردن بندگی بود
آتشفشان " من "
خندۀ مشورتی رُبل ،
نشۀ فریبای زلف و برچه و دار ،
روح فی نفسۀ شاگردِ وفادار را از درون فتح کرده بود
دو روح خبیثه
در یک بدن گندیدند
گنده گنده ، از جسم دستوری گریختند .
بالشت ، اُسطورۀ سنگپُشتک شد
اُستاد ، خاطره اش انگشتک شد
دهن ، شرمندۀ بالشتک شد
عکسهای متبسم
این مقدساتِ عتیقه
فرو ریخت در انظار
دوازده هزار اعدامی میخ شد بر دیوار
پُلچرخی جارو شد
برای زندانیان تازه و تبدار
سر جلادِ انقلاب ، در پیراهنی سرختر از دامان مسلخیان " اکسایی " ترانه های کارگری را از تولۀ اکتوبر، بیرون میکشید
" کام " را با بریدن گلوی شهرزادِ قصه گوی شهر شرین میکرد
و در دهنی پایینتر از نافِ رقیبان موذی
مقامۀ انتقام را حلقه می بست
شاگرد با شگردِ شبیخون
استاد را استادانه می نقدید :
" ترَ ک بجای گل افشانی و سوسیالیسم ،
گلوله افشاند و قمچینیزم
چک....................چک.............................چک........................چک
چک.............چک...........................چک........................چک
هورا ...
هورا ...
هورا ...
هورا....
-- صدا ها همه یکرنگ بود --
-- همان دستها همان سُرخی همان چکچک --
-- همان هورا همان کوچه همان حس ها همان دولچه --
-- دلقک ها همان دلقک --
" ترَک
به هر گردنی تیغی
به هر عاقلی داد چند تا دار
اکسا یش
از پوست می کشید پوستی که می آورد صد اقرار
در دهن تخته میکرد دستمال ِ تر ،
در کون می گذاشت فانتا و خار
هورا ....
هورا ....
هورا ....
خر ِ ملا نصرالدین را نابغۀ شرق گفتم ،
اما نفهمید
عکس دیرمانده اش را که روبای تبعیدی را می خنداند ،
حتا در تشنابها هم ................................ آویختم
اما نفهمید
سوادِ مستقل نداشت
جوی حافظه اش خشک بود
در گوشش پیش از بستن نکتایی ، عقل پُف میکردم ،
اما نفهمید
گفتم شراب خانگی نخور
که دوران ودکاست
شرابِ پلاستکی حرام مغزش را خصی کرده بود
اما نفهمید
وقتی بسم الله . . . را به طرز ریشخند ادا کردم
فلمش را در پارکِ زرنگار آویخت
از صاحبان قلم میتر سید
از آمدن حوت میترکید
از چشمهای خوندارمن میلرزید
از اتن دختران جوان مثل دلقکان حرم ، پیش روی پخته گل قتقتک می خورد
لدو هایش را سر بخود شماره میزد
یک . . . دو..........سه.......
هفت ،
هشت !
لولوی شرق
سوسیالیسم را درشیردروازه با ترازوی برژنف تول میکرد
بدستور قبیلۀ اُوف
استادش گفتم ،
اما رفقا ،
نفهمید که نفهمید "
چک ..................چک ................................چک.............
هورا .......
هورا........
هورا..............
-- همان دستها همان سرخی همان هورا همان چکچک --
-- همان دستها که بر استاد --
-- همان دستها که بر شاگرد --
* * *
شاگردِ وفا - دار
میخواند سرودِ دار
هر شب هزار نی که هزاران هزار هزار .
شاگردِوفادار
میگفت به من سلام بزنید هتلری ، قرس قرس قرس !!!
* * *
- آن یکی بنام شجاع بود در وطن فروشی بُزدل
و این یکی بنام امین است و در وطن فروشی شجاع -
خاین ترین ماه ؟!
هتلر در آخر اپریل تولد گردیده
و در آخر اپریل مُرده است .!!
* * *
شاتوتِ ثور همینکه به هورا زدن رسید
باغبان خیره سر
با پنجه های خویش
با پخته خفه شد
شاگردِ خانه سوز
از کام تا گلو
از گریه تا وضو
از سنگر ِ هنوز
بر چید صدای جُمجُمه هارا به جای سال ، ز رگبار صد روز .
* * *
شبهای مهربان !؟
تولیدِ ثوریان
در دورِ سر جلاد
تکرار آن عناد
چک چک زدن اولچک زدن آهنگِ زنده باد
قمچین زدن گلچین زدن آهنگِ مُرده باد
* * *
شاگردِ سایه خور
از چشمه های کور
در شیشه های رنگه
حرفهای عاشقانۀ او بود از ترور :
" کوبم سیاه کاران با بمب و بر چۀ خود
در هر کجای دنیا آید اگر بچنگم " 4
شاگِرد
تن را از لودگی ِ " دازاین " استاد شست
انگشتانش را در تیزاب و تنبان و تبر
صیقل زد
" تا که پاینده شود نظم نوین در میهن
دشمنان را همه جا زیر و زبر باید کرد " 5
شاگرد
در نهضتِ بالشتی
می پالید شورشگر
گرداگرد
در دور ِ سر جلاد
پرده ها کش بود تا خیابانهای بیسواد
بود ممنوع و عاملش در " کام " می نشست بر باد BBC
پتاقی "عدالت " در پُشتِ گردن چنداول میخورد
بمبِ " مصؤ نیت " هراتِ خونین را میلرزاند
دینامیتِ " قانونیت " کوهِ زندانیان را منفجر میکرد .
برای او نفس کشیدن
ولو در قفس آویزان
یعنی که :
خاج شدن کاج شدن دار دار دار
باج شدن تاج شدن بار بار بار
* * *
هفتبخش پیر
در آخور هفت ضلعی
چارگانگی زایید
بهار در میانگی مرگِ خلاقیت ها
دف دف ،
نغاره خوانی کرد
شاگرد بر جسدِ استاد ،
ایستاده شاشید
بادبانهای کوتاه ،
بروی خونهای تازه مترسک شد
دوستی کابل جان و مسکو جان براستی خاله خرسک شد
اُفعی " اکسا " پوست انداخت
و " کام " از روی اجسادِ گمنام جوانان خفته در خندق ها ، قد بر افراشت
قمچین بان ، با زبان ریاضی تنبان آشویتس اول را پایین کرد
قاب جنایات بعیده را
بر پیشانی نیشزدۀ استاد آویخت
در پیاده رو ثور
هفتگوشها
مرثیۀ طویل تصفیۀ جسدی را از نو قراءت کردند
پُلچرخی
از چاقی ، رژیم ِخون گرفته بود
در صد روز
صدها بولدوزر جنبید
تاخودرا لاغر کرد
پرسیده اید گاهی ، چراچشمانش از اعدامهای دسته جمعی لذت میبرد.؟
پرسیده اید گاهی ، چرا دستانش از شلیکِ مرمی ها خسته نمی شد ؟
پرسیده اید گاهی ، چرا شکم صدارت از خوردن عصارۀ چیغ و آذزخش شکنجه و درد سیر نمی گشت؟
* * *
کسی آهسته در گوش کسی میگفت :
شکنجه را از نو با زبان بریده تعریف کنید
شکنجه های غیر بومی را با الفبای سومری بنویسید
معنی شکنجه گر را در فرهنگ ِ گرگهای قوله زن بپالید
ذراتِ مؤلدۀ قمچین را در آزمایشگاه موزیم ناپلیون و هلاکو تجزیه نمایید
اعدام را شبها در آیینۀ قدیمی مادر ، گریه کنید
زندانی و زنجیر را بدون هورا کشیدن به زبان موچی ها و اسیابان ترجمه کنید
محکمه را از حافظۀ زخمی عقابک های رفته در زیر بولدوزر ، خط بزنید
دستگیری رادر دایرة المعارفِ جنایت، اختطاف بنویسید
وکیل مُدافع را شهروند مهتاب فرض کنید
دهن بستن
چشم بستن
و دست بستن
معانی هفت انگیز شان را از قاموس جانیان هفتگوش حذف نمایید
از ساعتِ ثوری بپرسید که در صد روزخزانی آیاحجم صد هزار مرگِ آدمیزاد شانۀ فصل را خم نمی کند ؟
سر جلاد
پر از کینه و عناد
سر می بُرَد و میخروشدو میگوید هرچه باداباد .
* * *
از مربع گرگ
روباهِ دهان بسته فضیلت یافت
سوگلی نراد
با خوی اندری
در غرفه های تاج بخش تانک های " رهاییبخش ِ " مهاجم آبستن شد
ویکشبه
شاه گردید
شاهی که شجاع شد
بر میله های توپ و تباهی و تسلیم ،
بهار در میانسالی
بار دگراز اِعمال خود کشی های مکرر عضلات کفیدۀ باغ حکایت میکرد
زمستان بجای هفتِ مخملی
شش ِ ململی پوشید
برصبورانگی ِ برگ برگِ درخت
پرچم ِ غلام بچگی های نوین به احتزاز در آمد
بزیر هر علفی
قورباغه های فلزی کمین در کمین
میغریدند
در پُشت هر دَر
یک یک صدای ِ تواریش ِ نابلد اشکخند میزد .
پیش از آنکه سپیده دم از زیر خنجر ها برخیزد
آب و نمک و آرواره
سنگ وسجاده و سیلاوه
دهن پُر و خاطره و پیزار
فلاخن و غولک و نصوار
دست و دامن و غریزۀ افکار
حنا و عروس وشمشۀ دستار
دعا ومهربانی و چادر
خواهرجان ونان چپاتی و برادر
دَره وکاریز وطلبگار ِ کوه
عزمی که شگوفه میداد با شکوه
هزاره وتاجک و پشتون و پشه یی
بلوچ وترکمن و اُزبک چه ریشه یی
خود را دوباره در آبخیز ِ روشنی ِ شیر پور
می شستند
شاهترسوی شجاعلرزه
از وارخطایی
بقچۀ تلفظ ِ حیله هایش را درتاقچۀ رادیوی بخارا ، فراموش کرده بود .
شاگردِ وفا- دار
با همسرایان بیدار !
شوکران مشاور ارشد را نوش کرده بود.
* * *
ننگِ یک وجبی
از چل زینۀ هفتاهفتِ هفتبخشان ،
بسوی شش ضلعی یخ بندان
پایین شد
وقتی که چکمه بوس قسی
با خنده های بی لب
در غرفه های تاج بخش تانک های قبیلۀِ مهاجم آبستن میشد ،
کوچه و بازار زجوش
ناله کنان در خروش
مادر ِ هردم شهید
برده جنازه به دوش
بار دگر زیر خون
مردان ِ ذولانه پوش
سر زده تاجهای سُرخ
بر سر ِ میهن فروش
کودکِ بی نان و آب
نغمه زنان گوش گوش :
آمده روس و تتار پاچایی گشتک شده
پاره کدن پیرَهن نوبتِ خشتک شده
آ ب رسید تا گلو پا سر ِ پُشتک شده
پنجۀ خونین اُوف مستِ بالشتک شده
* * *
روباهِ شریر تر ازنبوغ ِ کفتار
دُمش را فقط در معبدِ انتقام می پرستد
لقمه های دم توپ را از کیسۀ خلیفه با دستمایۀ صفری
تضمین میکند
موشی که در کاغذ های شاریده کمین کرده است
از تآلیف های فولاد – حرف
میگریزد
از امضای مرگِ اعدامی
در شکنجه سار ذهن
انزال میشود
چینی ِِ غیرت را زیر پا میشکند
از احساس عاطفۀ زنبور های عسل
در تنهایی
میشرمد
کلۀخود را در خریطۀ عصر ِ حراج آبرو
پنهان می کند
رندی خودرا به شیاطین نشسته در غار های ماورالنهر
در بدل حقارت
میفروشد
سکۀ مُرغی انقلاب را
در مشت
خنجر طلایی را برای نزدیکترین
پُشت
بر دیوار ریگی و شوکزدۀ مشاورین میآویزد
خوش دارد
که چون فاتحان پل های لرزانک
روی چوچۀ قانغوزک های ِ ارزان - قیمت
خیزک بزند :
" دلها شده پیوند به پیمان مؤدت
یک جان به دو پیکر دمید ست محبت
در دوستی بنگر
هنر ِ کابل و مسکو " 6
هورا ...............................
هورا ...................................................
هورا ...............................................
هورا ............................
در کوچه های نامرد و " قدیمی " ثور
که فوتوی وفاداری
در زیر خون
شاریده است
شاه ترسوی مُضحک
انگشتانش را به تقلید از فاتحان محابس ،
در هوا می خنداند :
" بس بس ،
رفقا ی مرحلۀ نوین !
محافظین واقعی ثور !
کوبندگان فاشیسم اکسایی !
بر چیدگان گلیم اُ مپریالیزم و اجنتِ بدنام سیا !
صاحبان اصلی انقلاب و دُکتاتوری پَرولتاریا !
میراث بدستان ِ حکومتِ دشمن خور ِ شورا ها !
رفقای کا جی بی کارکُشتۀ ما میدانند که یکصدویک روز درکشتارگاهِ - کام - و یکسال و اندی در شکنجه گاه اکسا همه روزه از جمجمه های بیدار پرچمدا اران صدیق ، حلوای سرسوته ساخته میشد ، حالا نوبتِ گردن بریدن های ماست
وقتی چند صد هزاربرچه دار انتر ناسیونالست در شانه داشته باشم ،
چرا سر های شوریدۀ هر نوع مخالفین راتا اِعمار سوسیالیزم از ماشین خاد ،
کوفته نکشم ؟
چکچک.....................................
هورا.............................................................
چرا انتی سویتیست های اظهر من الشمس را جوخه جوخه
در ساز ِ داشکه وگرینوف های نر
در اعماق خندق وجَر
بزیر نغمه های شادِ بولدوزر
به خواب های ابدی فرو نبرم در شبهای مهتابی ِ و خاموش ِ شهر؟
تا دگر نرویاند خاک
ارتجاعی از جنس انگور و زمزمه ی تاک
تا دگر نروید سینه های آماده و بیباک
رویاروی
در زیر نیزه های ما که هست انقلابی و رهایی بخش وپاک
شبهای اعدامی
شبهای رویایی حزبیهاست
شبهای شطزدن خونست از پُشت ماهی تا افلاک
شبهای نشتر زدنست در گریبانهای چاک
های رفقا
شبهای پیروزی
کِلک های تان به ضربه و گوشهای تان به راگ
گردش دستهای تان پیکا پیک و گلوهای تان از شرابِ تلخ ِ سمینروف آتشناک" .
هورا ..........................................
هورا ........................................................
هورا ................................................................................
- در احاطۀ سیمهای خاردار ِ جهان بینی ، -
- چکچک ها و هورا ها صداقتِ خودرا ار بیم نابالغی ، فراموش میکنند -
- همان دست است که در پیاده رو ثور -
- همان چک چک که در کوچه های ثور -
- همان هوراست که در بام های غارت شدۀ ثور -
- همان سرخی ست ولی پایین تر ازحرمتِ خون شقایق ها که میلرزند -
" فاتحین مُشت انگیز!
نیزه های تان تیز
چرخش ِ رگبار ِ تان ستیز
دشمنان ثور
از بیم شوروی
در شهر و در دَره
گردیده با تفنگک چقمق نشان خویش ،
ریز ریز ریز ،
رفقای شورویخواه ،
رفقای مشاور پرست ،
پیش از هورازدن بخاطرحضور غیرت برانگیز اردوی سُرخ... ،
بامن یکجا به روسی :
Да здравствует Велики Брежнев
Да здравствует КПСС
Да здравствует Товарищи Советники
Да здравствует мость Дружбы
Да здравствует Соцйализм
Да здравствует свитизм
Смерт Духом
Да здравствует НДПА
Ещё раз Да здравствует Велики Брежнев
Ура ...............
ура ........... ...........
Ура ............................
سر به کفان ِ اشرار سای ،
پرچمداران ِ پرچم گای ،
با بوسه و سوگند به برچه های اردوی شوروی
بامن یکجا به فارسی :
" درود آتشین به راهیان انقلاب
درود بر شما سپاهیان انقلاب
شما که با درفش سرخ تان
به جنگِ بی امان می روید
درود بر شما فداییان انقلاب
شما به روی لوح مرمرین حزب قهرمان تان ... " 7
* * *
ابوالثور سترون
در آخور هفتضلعی
دوبار سقط جنینی اشرا با برادۀ فرمان و شمشیر تداوی کرد
سترونک
در اصطبل شش رُخی
دوگانگی اش سُرخابه خورد بر آجین
بهار نفس تنگی های مزمنش را برحقارتِ زمین ریخت
نارنج خوشمزه ، نارنجک شد
درختِ غم از انفجار شرف ،
ملا خورک شد
مرگِ سپیده دم در انتهای کوچه ،
زنجیرک شد
پُلچَرخی از آدم های بند در بند ،
دلگیرک شد
* * *
در پنجره های پلچرخی کسی پیر نمی شو د
فلسفۀ پیری
محصول اندیشۀ آزادی ست
عقابان خورد سال
با گلو های دورگه تکرار میکنند
در پلچرخی کسی پیر نمی شود
همگی دسته دسته به جشن ِخدا حافظی جاودان میروند
شب های ناخلف
مرگست
صدف صدف
شب های پنجره
به گل های نوجوان
تولید ثوریه
مرمی زدن ارضا شدن آهنگِ نعره ها
ودکا زدن انزال شدن آهنگِ قهقه ها
* * *
چَرخی پُلیست که زیر شبهاش
میگذرد
جوی جوی خون
چَرخی پُلیست که زیر روزهاش
میگذرد
ناله و شکنجه و جنون
چَرخی پُلیست که از قدِ اعدامیان ، پَست پست پست
چَرخی پُلیست که رشمه زند ، دست دست دست
چرخی پُلی نشسته به دستِ مشاورین
چرخی پلی که هیچ ندارد
اعدام ِ آخرین
دلقک نمای بومی سلامی زند به روس
ها ای تواریشم
امشب درون خندق ِ خونخور چه غلغله
بر پا میکنیم ؟
باز سینه های دشمن ثور ِ عزیز را
رگبار میکنیم ؟
لست را بده که خانه تکانی کنیم شروع
رقصی کنیم میان سفیر گلوله ها
ودکا زنیم زشور
در دامن ِ ترور
ها ای تواریشم
فرمان بیدرنگ تو اجرا میشود
صد رشمه و خریطه درین نیمه های شب
بیدار مانده اند
سر های ما به پای تو تعظیم می کنند
با یک اشاره ات
صد جوی خون به تو
تقدیم می کنند
هان، ای مشاوری که پدر را به زیر پای شریفت نهیم به شوق
تا هر قدر که حنجره و سینه لازم است
در پیش چشم تو
تسلیم می کنیم
فرمان بده که سینه و انگشتِ ما چنان
تشنۀ رگبار و ضربه هاست
در چند دقیقه ای
چند صد نفر اعدامی به ما مثل ِ مورچه هاست
روز جار زنیم که ها ی برادر کشی گناه ست
شبها کنار تو
بیدار و دمبدم
صد کلۀ برادر خود چَت می کنیم
کشتن ضمانتی ست
از انقلاب ثور
باید که بیهراس
در خون شویم شناور و خندان چون غواص
تا حزب ما کرشمه زند مثل فاحشه
خوابد کنار مستی ِ تک تک مشاورین
هرگز نمی گریزیم
از تپ تپ ِ پای ِ مُجاهدین.
حالا که ما گوش بفرمان ستاده ایم
در قوسِ ِ دلپذیر
چشمش به چشم جَدی به پیشواز می پَرَد
در ما سرودِ مرمی و نوشابه را بخوان :
главы советник Полечархи : рты
во врем
крика ала акбар
громко пете интернационалне гемн
411 красивых ребять
за западнои стенои
за раны готове ям растреляете
207 заклочоных среднего возроста
за восточнои стенои полечархи растреляете
после проведение проверки
командир Ата с товаришом Хариф
передаете секретны писмо в ЦК НДПА :
под именем (дошман 2 ) все нормално
товарищи точка .
* * *
چَرخی پُل ِ شرافت و زنجیر و نسترن
چَرخی پُل ِ شهامت و شیپور و سَر زدن
چرخی پُل ِ نشسته به رویای کرگدن
چَرخی
چون کوهِ آدمی
پُر از سرود و صبر
یک شب
غمگین و بی زبان
آتشفشان نمود
چَرخی
از پُشت
غلتید بروی قوس
آمد صدای زلزله از قوس شست و دو
ترکید صدای آیینه در قوس شست و دو
پوسید کتابِ صادره در قوس شست و دو
ذولانه ها شرنگ کرد ،
دسبند ها درنگ
بند شد گلوی عاطفه درقوس شست و دو
نی یک نه دو نه صد
صد ها گلوی شنگ
آمادۀ شلیک
درابتدای غرش آن قوس شست و دو
من باورم نبود که کسی این چنین کند
از قلب تا به قلب
از دست تا به دست
نقش زمین کند
آن کوهِ آدمی که در آن دشتِ بی نفس
آتشفشان کرد
افتید هزار پای از افسون شست و دو
جان کند هزار جان از اژدهای شست و دو
چَر.............................................. خی
چون کوهِ آدمی
نه در شانۀ قرون
نه در لحظه های سال
نه در پنجه های ماه
نه در سبزه های روز
باور بکن علف
ای ناظر شرف
از بیست دقیقه ،
هم
یک چند دقیقه ،
کم
آمد هجوم ،
غم
چَر ...... خی
آن کوهِ آدمی
پس از لحظه های چیغ
پس از انتهای فیر
پس از رفتِ گزمه ها
پس از رفتِ معاینه
خالی شد از عرق
یک جانی ِ – کریم -
تیر خلاص را
میزد به زیر خون
چرخی نشست
خالی شد از ندای جوان قوس شست و دو
خالی شد انتظار
از شانۀ مزار
چرخی
خالی شد
از صدای دِق زندانیان رفته در زیرهیاهوی آتشِ ِ رگبار ورویاها و بولدوزر !
مربع روباه
رقصید و گشت خندۀ سُرخی بپای گاو
مربع دژخیم
لرزید و خفت در پس شرمندگی تیر .
* * *
قحطسالی عیاران
بر زمین عدل ، قساوت و خنجر رویاند
مزرعۀ نبوغ
پس از سیلابِ خون
محصول نابغه های شش گوشش را ارزان کرد
نابغۀ " خا د "
از هفت
رویاند سلسلۀ هفتاد
هفتاد هزار عروض ِ شکنجه
هفتصد هزار ساز
هفتاد هزار گلوی بریده
هفتصد هزار اتاقکِ آیینه دار گاز
هفتاد هزار دست با افسانۀ چک چک زدن ، اولچک زدن آهنگِ زنده باد
هفتاد هزار ستاره و هفتاد هزار یاد
هفتاد هزار جمجمه
هفتصد هزار غار
افتیده سربه سر به بیابان چند ضلعی
هفتاد هزار قلم
هفتصد هزار کلک
کنده میشوند همگی از درختِ شمع
هفتاد هزار شقیقۀ مجهول و بی سنه
هفتصد هزار گلوله شناسنامه می دهند
آیا که این جنایت مشهود روزگار
از شانه های غمزده روید به مثل مار
یابا نشستِ دانه ی سیاه و سپیدِ چار
چار نابغه به دامن مادر زدند قمار !؟
آشویتس یک
افسانۀ نهفته در " اکسای " انتقام
آشویتس دو
اسطورۀ بلندِ صدارت درون " کام "
آشویتس سه
" خا دی " که در دهانۀ آتشفشان خون
نوشد درون جمجمه،
چیغها بجای جام .
* * *
نابغۀ خاد ،
رب النوع شادی و شکنجه و شراب وشیون بود
روح مرگ انگیزخودرا بر دست و بازوی جلادان پاشید
شهوت و غضب دستان خودرا در بینی سربازان تولی خندق کن پُف کرد
قساوت و جرقۀ چشمانش را برای رانندگان بولدوزر در شبهای اعدام بخشید
قاطعیتِ کلکش را در گلدان جسد خیز " محکمۀ اختلاسی انقلابی "
برای سوهان زدن مقراض "اشد مجازات " ریخت
حافظۀ گاو میشی اش
که با قلم و با کاغذ آشتی نمی کرد
وکیل مدافع را برادر قاتل
نبودِ دفاعیۀ زندانی را ثبوت جُرم ، می انگاشت
رییس عمومی تازیانه
سادیسمش را برای زنبورهای تحقیق
الماس زبانش را برای قطع اسکلیت ِمتهم
لب و تفنگچه اش را بر ای معشوقۀ حرمسرای صدارت هدیه میکرد
سر ِ خمیده
دستی به ناف
صایب صایب را به مشاور ارشد پس انداز می نمود
نابغۀ خاد
در جیب راستش بجای یاسین و مانیفست
چتل نویس اکسا
در مُشتش
بجای سرود و انجیر
تجربۀ یکصدو یک روز خون و زنجیر
در پُشتش
خرواری از سه حرف مُرده
لغتنامه های وطنی را در زیر سُم ستوران بیگانه شاراند
تا کودک پدر گم کرده
فال نزند
که " ثور به معنای گا و "
قلبه گاو زیرک
روباهِ رمیده از پل را در زیر شکم به چارغوک
انداخت
پهلوان چار چوته
خلیفۀ بی چوته را با شنیدن اشپلاق ِ ارشد
روی دوشکِ سویتیزم چُِت زد.
روبا ه گک از تشویش تیر خارپُشتک شد
مُضحک تر از اسطورۀ بالشتک شد
با دستی از پشتِ پُل ِ دوستی نیز انگشتک شد
* * *
مؤلفی به من اهدا کن
که گور های دسته جمعی را با ارقام ننویسد
کودکم آقا ،
از شمردن می ترسم
دار های ایستاده را تا انجام ننویسد
پدر گم کرده ام آقا ،
از طناب می ترسم
سوراخ جُُجُمه های خوابیده را تا فرجام ننویسد
مار گزیده ام آقا ،
از سوراخ می ترسم
ستاره های سوگمند وشاهد را با انسجام ننویسد
تاریکِ تاریکم آقا ،
از غرش روشنی می ترسم
بیوه های جوان را با الفبای اسلام ننویسد
مادرم سیاهپوش است آقا ،
از چادر سیاه میترسم
ارقام گیچ کنندۀ مرمی های رسام ننویسد
خواهرم را مرمی رسام بُرد ،آقا
از بامهای الله و اکبر میترسم
سامانهای بازی نا منفجر شده را بی دشنام ننویسد
دست ندارم آقا ،
از دستهای ساختگی میترسم
حس حضور گلوله در سینه ، همیشه حماسی ست
سینۀ من سوراخ است آقا
از نام گلوله و رگبار می ترسم
شاعره ای با من باشد تا
از اشکروز ِ کودکان یتیم
آبشاران بسازد
از لباس مُرقع ما
که دود کارطوس دارد
برای کودکان فردا ابریشم بریشد
ما طفلکان عصر گور ِ گورزادیم
از مقبرۀ کوچک ما
درفش آزادی بیاراید
شاعره !
دستانت را می بوسم
مرا از لست آدم ، خط بزن
مؤلف !
پاهایت را می بوسم
گور زاده ام ،مرا از اوراق خنده و پیر شدن ، چلیپا بزن
بنویسید که در زیر سُم ثور
-انسان چگونه غول شد- .
* * *
گاو نابغه
چاقتر از خرنابغه ست
در زیر زبان و کفِ دستانش
خاد ِ دارلامان و ششدرک ... جاریست
در نوکِ انگشتانش
سوزن
برای دهن دوختن خمیازه میکشد
رب النوع قمچین
مُشتهایش
دو بمبِ خوشه ایست ،
برای انفجار یک حنجرۀ کار ساز و نجاتبخش ِ تا کستا ن
ششدرک را از هوای " نی " گفتن تهویه می کند
صدارت را
با قایمۀ پلچرخی و ششدرک
با لوله های خون و واویلا وصل می کند .
* * *
دهلیز ششدرک
پُر از ساقه های زخم ِ ساقهای انسانست که هردم از هجومها میشود مثل زخملرزه
کسی در گوش خود میگوید
آغاز دستگیری ست
وسوسه و آینده های مجهول را قُرت می کند
زندانی در پُشتِ رویا های خشن ایستاده است
دهلیز ششدرک
پُر از گرمی انسانست و نا انسان
دیوارها
از روبرو شلاق می زند دمبدم به چشم
عسکر
از پُشت سر لگد میزند دمبدم ز خشم
زیر پاها سرد
سقف کوتاه و نامَرد
نالش و چیغ زنگِ پرخونیست که بی اختیار می آید پی در پی
دهلیز از مستی گل افشان است
گل میخک نمی بینی
میخکِ گل بر سر شوریدۀ زندانی از بالا پریشان است
پای دَوَک ها میسرایند
جشن جشنی میخ کوبانست
دهلیز ششدرک
پُر از چاکران ِ چرب
هر کسی میگذرد
رسم عادت نوکِ بوتش می نشیند از شتالنگ تا کمرگاه تا به زانو تا قضیب
چه سر باز است چه مستنطق
چه روسی ی نشسته بر بلند خانه
چه دربانی که می آرد قره وانه
چه آستین چربِ مغروری که دارد یک مقامک در کنار خنجری های دیگر در دیگِ خونجوش ِ شلاقخانه
چه قصابی که ساطورش گلورا می زند با یک سر انگشتی برون آمده از اُفعی ِ بدنامی که گویندش سلامخانه
چه فتوایی که می جوشد
از آغوش فواحشسی که می خوابند به گلخانه
چه نامردانی که می آیند برای دیدن آواز قمچینها ز غولخانه
چه آنانی که مست از بادۀ دردِ برادر ، در فغانخانه
چه مهتابی که شبها می شِنوَد آرام و آرامتر مینالد
آمد صدای ولوله از خادِ ششدرک
آمد صدای چند دَ له از خادِ ششدرک
آمد جنون ِ شهوتِ آزار دمبدم
در خانۀ شکنجه و شیون چه بیقرار
هر متهم به اُلچکِ خود قصه می کند
از شام تا پگاه
در خود چه بینوا
در تاکوی که مشق سیلی می شود شروع
برق می کند سوال
هر سوته چون قلم
از بندی ِ جوان
تا باز کند لبی
اقرار نا شگفته نویسند به ارغوان
سرو شریف خمیده و مغرور و بی گناه
چون واژه ها فغان کشد از تخته ی سیاه
رگبار مُشتها
غارتگر ِ تن است
زخم زبان و چشم
تاراج گران روح
کو گل سبد سبد ؟
تا حس کنی که دشمن تو گوژپُشت نیست
تا حس کنی که صاحب ِ اوراق ، آدم است
هردم لگد لگد !
بر نوکِ زانو های ورم کرده و کبود
می بُرد از جوانی تو هر چه بود .................. بود
می داد از غلامی خود مایه از نبود
کو حرف و خنده ای ؟
تا حس کنی که در جمع آدم نشسته ای
از های و هوی قولۀ گرگان گسسته ای
هر دم قفاق قفاق
بر گوش و بر شقیقه رسد از شلیته ای
اقرار
اقرار واژه نیست
مادی تر از شرارۀ آتشفشان درد
وقتی که لب تر نکنی با پیام سرد
درد
درد هم واژه نیست
شاخ قوچ است که بر دل ذولانه پوش مست
تا عمق استخوان
سوراخ می کشد
در خادِ ششدرک
بندی چنان بی کس و تنها و دربدر
غلتیده زیر پای دوصد فیل بی پدر
جُرمش سلامکی ست که به آیینه گفته بود برسانش به آفتاب
جُرمش نگاه سرد به آخور هفت ضلعی ست
جُرمش به قول موش
پرواز به قله هاست
جُرمش به قول خرس
هفت خوان رستم است
جُرمش به ذهن روبۀ تکرار فاجعه
از بیشه های خشم پلنگینه جَستن است
جُرمش به روی کاغذ گوشتی ایسکرا
بازمچ نوشتن است
پس جُرم درون دوزخ ماران ششدرک
واژه و لفظ و حروف نیست
تا با شط ِ قلم
جهیل را جواب کنی
اینجا که آمدی
جُرم
بمهای کوچک است
دانه دانه بر سر هر بندی انفجار می دهند
جُرم
خود کشی ست
از جانبِ جلاد به تو اِعمال می شود
دهلیز ششدرک
با زیر خانه ها
شهر شکنجه هاست
دروازه های سُرخ اتاق های دُره زن
شهکار شرم و شانه و تعظیم و بندگیست
پایینتر از شناخت زخمها و خونهاست
پایینتر از نقاشی ِ مجهول دردهاست
جُرم چیست؟
صبری که گفته : نه
با درد : به دزدان گردنه
جُرمست به هر دلیل که درآیی به دربِ خستۀ دارالشکنجه یی
بیچاره بندیگک بخواند به زیر دل
" گنجشک پریده است
لت ماند ه بودنه " .
* * *
در خواب جاده های شرر خیز شهر میخ
اینجا صد ا ر ت است
در هر سلول تنگش
رقص ِ جنایت است
چارکنجی های مستش
مهدِ شرارت است
اندیشه های نرم
با چشم های اُفعی زیر نظارت است
* * *
کسی در گوش پولیگون نوا میکرد
شهید جان !
بیادت هست
در بازار های گرم صدارت
مبادله ،
تبادلۀ جنسی بود
خنده را به گریه عوض می کردند
قلبهای تپنده وروشن ونیمه مُشبک را
به میت های تاریک
مبادله میکردند
دهن های بسته
با جریان برق و شعف معامله میشد
تقاضای بودن
سمفونی مکرری بود
که در گوش های الوداع و خدا حافظی های جاودان عرضه میگردید
شب های گوشت و انبور
جنرال غنی ِ زنبور
تولید می نمود
توهین شدن تقسیم شدن از مُشتِ صدارت
دیوانگی تسلیم شدن از مُشتِ صدارت
کسی در وقت جان کندن
مینالید
شکنجه تجربۀ یکتاست
مرگ ِ هردم شهیدِ من نیز تجربۀ یکتاست .
زندانی در صدارت مثل ِ ماشین است
که با پلاس های بی عاطفه
پُرزه پُرزه میگردد
صدارت مزرعۀ خون است
که کشتمندش در آن جا از موی مُردگان خزه میسازد
خواهر جان !
کسی را که صدارت بُرد
نگویید لادرک مانده
کسی را که صدارت بُرد بگویید قالو اِنا...... را جعون .
* * *
اُسطور ه ی صدارت
آشنای ِ ناشناسی
فرقِ ِ گل مغیلان با گلبُن عکاسی
هر لت که خورده باشی
تفسیر آن جلیل است
اینجا بیا نگاه کن
دستِ مشاورین است
فرقست میان کیبل سُرخ ِ شکنجه گر
با وای وای بندی بشکسته از کمر
فرقست میان دُرۀ تک تک شکنجه بان
با قامتِ خمید ه ی بندی گکِ جوان
فرقست میان دهشت و چشم ِ شکنجه خوی
با بندیان مُرده و بی گور و سُرخروی
فرقست میان تیغۀ چند سرۀ جلاد
با لب های بستۀ یک شعر ِ نامراد
فرقست میان واژۀ چار حرفی ِ سکوت
با گوژپشت و کرگدن و خیل ِ عنکبوت
شب های عیدِ قربان
تولید گپ چه ارزان
چند چوب میان کلکها فانتا میان کون
یک دست به گِردِ گردن یک دست میان خون
یک لین به زیر نافست یک لین برق به بازو
مشتی به زیر گردن بوتی به زیر زانو
چیغست و قین و فانه
در خنده های خاد
هورای شان کفیده و چاک های شان گشاد
اُم الجلاد پیر
قمچین میزند
بر سینۀ اسیر
هر خنده هر اتاق
دارالشکنجه یی ست
خمیازه را اجازه نداری کنی رها
در دل توهیچ حق نداری که بخوانی دعا دعا
از خنده بی نصیب
چار میخ در صلیب
هر گریه بایدا که زند هق هق نهان
در غیر آن زبان نشود محرم دهان
جُرمست اگر نشسته مگس را ز روی زخم
با دست خود زنی !؟
چند برچه را به پشت خود از فاتحان گور
با طعنه های کور
احساس می کنی
یک لنگه بودنت
ویرانگری حوصله و صبر و سرکشی ست
بی خوابی شبانه بپاشد به زیر پا
خونی که از کشیدن ناخن زند صدا
هر جا که میبرند
دارالشکنجه زاست
آنجا گمان زنی که خُمخانۀ صداست
آنجا گمان زنی که تقویم چیغ هاست
آنجا گمان کنی
از یک صدا صدای جگر میرسد بگوش
از یک صدا صدای تواریش محترم
از یک صدا صدای زنی می کشد خروش
از یک صدا صدای پیاله و نوش نوش
از یک صدا شکنجه
از یک صدا صدای مشابه به قطع پنجه
شهر شکنجه گر ز صدا می کفد شبان
اندیشه را بشویی
در خانۀ اهانت
با صابون قناعت
دارالشکنجه را بین
نی بُرس خورَ د به دندان
نی آب به روی اندام
تبدیل نمی نمایند
کالای زردِ زندان
پایواز خبر ندارد
فرزندِ نامُرادش
در چنگ آن کدامین دارالشکنجه ایست
در شورۀ صدارت
برقست و سیخ و انبور
فرمان اُف و زنبور
تولیدِ ثوریانش
در شام دُره بانش
شهکار زدن آشکار زدن جشن ِ شکنجه را
خون های لوله را دارزدن cash نیش دار زدن
شبخون زدن هفتخون زدن رنگِ گلوله را
* * *
اگر چیغ دوصد فرعون شود یکجا
حضورش در وجودِ چیغ ِمُستنطق
به مثل کوه و موش در صحنۀ آواز می ماند
برای غارتِ روحی که در جسم متهم در میان دوزخ و برزخ ایستاده
میان خنده و پوزخند میگوید مُستنطق :
خدایت را بزن زنگی
مسلمان زادۀ مُجرم
که آیا قادرست گامی برون آرد ترا از پنجۀ قانون ، ز لتخانه
رسولت را بخواه پیشت
که آیا با شفاعت ها
توانی هست که از دارالشکنجه دور شوی روزی
بخوان صد سوره را یکدم
زبر تا آیت الکرسی
که آیا میشوی از زیر چنگالم رها تا عید شود در خانه ات باری
نمیدانی که ما کیستیم ؟
خدایت هم نمیداند که ما کیستیم !
به خاک پاک مسکو میخورم سوگند
که مثل مُردۀ هندو
درون چوبِ صد ثانیه
چنان سوزم که گورت را نه اولادت کند پیدا و نی فالبین
نمیدانی که هر لب در سکوت ماند
جوایز میرود از ما
و تفریح میشود کنسل
اگر چند لب شود جاری
به تفریح میرویم سوی سمرقند تابه عشق آباد
بیا از شِق گری بگذر
نوشته کن که اشراری
و یک کس را قلمداد کن
شرافت که بعد از آوردن اومیشوی آرام از فانتا
بکن باور به سوسیالیسم
بکن باور به شوراها
کمی دور شو از اسلامت که بوی قورمه می آرد
مُتهم می کشد آهی
به الله میخورم سوگند ، مستنطق
نمیخواهم که مثل خود کسی را در صدارت زیر پاهایت بگردانم همزنجیر !
نمیخواهم که شاد گردی و از من چند دکاندار را به چنگ آری !
نمیخواهم که نام گیرم ز همسایه !
و اولادش یتیم گردد به مثل من درین سایه !؟
* * *
در دارالشکنجه ی صدارت
زخم ،
زخم را دلا سا می کند
تنهایی ،
تنهایی را در خویش ته نشین و تسلا می کند
برای زخم
بهترین یار
شپش های محکوم است
که روی خونابه های گرم رژه میروند
بهترین شعر
دو بیتی مقاومت یا تسلیم است
بهترین واژۀ مستنطق
نارنجکیست که در مغز انفجار می کند
بهترین رویا
دستی ست
که دست های اندیشه را اُلچک میزند
بهترین تکور
نمکی ست
که شتالنگِ عاطفه را از نو ذولانه می بندد .
بهترین خوشی
پا های شبانۀ عسکر است
که از اتاق تا شکنجه گاه بروی کمر ننشیند
بهترین نگاه
با چشم هاییست
که بعد از کومای دوامدار برق باز می شود
بهترین تصمیم
فکر مبهمی ست
که از چار سوق ِ اره های تحقیق از دهان بیرون نپرد
* * *
تولید هفتییان
در شش ِناجییان
درخون زدن افسون زدن آواز ِ زنده را
آماج زدن تاراج زدن اسبابِ مُرده را
* * *
مامور آشویتس
صفرست نزدِ مستنطقین خاد
دارالشکنجه
بچه ترسانک نیست
در شروع نه زیستن است نه مرگِ مُربع
کسی در گوش کس میگفت که میشرمم ز گفتارم،
شبانگاهان
درون خایه میترکید ز نیم خشتی ِ آویزان
وگر بودم که پا بر سقف و سر پایین
چه گُردم های خارداری
که می آمد و می کاوید خونریزان .
کسی در گوش کس می گفت که " در سنگر اعتصاب ببر انقلاب خفته است "
مُحصل را زپشتِ میز
متعلم را ز پشتِ شوخی های خنده و فریادِ صف انگیز
به پشتِ پنجره مهمان می بُردند
و ناهید که زپا افتید
کسی میگفت که ناهید کهکشان رفته
لباسش را به خواهرها
درفش ِ جاودان ساخته
و خواهر ها بسوی تانکها تاخته
کسی میگفت که پس از رفتن ِ ناهید مادر ها لباس سیاه نمی پوشند
به زیر چادر ناهید
که خونی از شهادت داشت
می گریند
به زیر چادر ناهید
تمام شهر می جنبید
و سر کار از شروع حوت و آواز ِ هزار ناهید میلرزید
* * *
کسی در گوش کس میگفت
خبر داری؟!
تغیر کرده اعدام کردن درون خندق ِ چرخی
دگر دست را به دستِ رشمه در پشت ها نمی بندند
دگر لب را نمی دوزند
دگر پلک را نمی بندند
دگر شاید
به زیر مرمی ها هیچ کس مُشبک و چراغانی نمی گردد
سر ِ اعدامی در استر نمی شورد
اعدام کردن تغیر کرده
به میزی می شوی بسته
و خونت را به بوتل ها میریزند
و تو آهسته آهسته نه یکبار که هزاران بار،
اعدام میگردی
شهید خشک و بی خون را به خندق ها میسپارند بی مرمی !
در دوصد بستر !!؟Товарищиوخونت میبرند بهر
* * *
گله ی مشاورین
از خشت های سرگینی هفت جوش
از خشت های ریگی شش پوش
از سیمهای خار دار اندیشه
از سر های بریده با تیشه
بر گردِ نابغه های خیانت
چار دیواری تاریک و بی تیرکش افراختند
نابغه و خنجر
برادران همپُشت گشتند
فیودال و رنجبر
رافضی های زیر مُشت گشتند
دیوار های متعفن در خندق های رسوایی ته نشین گشتند
روسیه عکس خودرا در کتیبۀ آسمایی به حیثِ رو- سیه بیادگار گذاشت .
* * *
وقتی اردوی فراری از دو سوی ساحل های جیحون معذرت خواست
گاو نابغۀ خاد
از کابوس طویله بر خاست
از کنجارۀ خون چند باره ترسید
خواب دید که قصابان گردنه در راه اند
پُستش را برای قمچین فروشان دهکده می گیرند
قدیفه پوشید
به کبوترها ارزن فریب انداخت
بسم الله خواند
مسلمان شد :
" پس از چندین سیه روزی پس از چندین شکیبایی
ببین روزان گل باران نگر شبهای رویایی "8
" گرانو میلمنو د وطن گوند غړو !
زمونږه سیاسی تجربه دری تکو نه زیاته نده :
وینه
جگړه
شکنجه
پس له دی زه نه وایم :
- خوش بود در راه حفظ انقلاب از دل تلاش - 9
ځکه چه دگوند ملگرو خلکوته د کور پر ځای گور او د کالی پر ځای کفن او د دودی پرځای مرمی ورکړی. مونږ باید خجالت وباسو..رفقا ، درین مملکت حتا نلدوان هم یک مشاور دارد ، .... مشاورین، حزب را تکه تکه کرده ، روبای حیرتان هنوز هم برای زدن ما دُم میشوراند....... ما از داخل خود در اثر بی عقلی و ریاست جویی ، منفجر شده ایم..... ! ؟ "
* * *
ابوالثور سترون
چارگانگی آورد
سوگلی ها ی سنده یکدیگر را بدستور تواریشها از پشت خنجر زدند
جلادِ لولو که اُسطورۀ بی غوغای بالشتک شد
سر جلادِ نیرنگباز از سرعت شکنجه سنگپُشتک شد
شاه شجاعی که روباه تر ز روباه بود از هجوم تیر های مکرر خارپشتک شد
گاو خادستان
کشتنش جرمانۀ پاچایی گشتک شد
ثور
جانی ترین ماه
خاطره اش خندقست و چاه !
هفت
جانی ترین رقم
خاطره اش بردگی و غم !
ای چوچه های ثور
وجدان تان همیشه بلرزد ز یادِ جَور
ای گربه های هفت
ای روبه های شش
با پُفِ اجنبی
شیپور زدید ز ارگ
نشتر زدید به سینۀ غلتیده روی مرگ
بُردید هزار گردن زیبا چو حَسنک
بر زخم شاعرانه زدید کُندۀ نمک .
* * *
کسی در گوش گور میگفت :
شهید جان!
یادت هست؟
از کوچه های ثور
گذشتیم ز روی هفت
دستم به دست مرگ دویدیم به سوی هشت .!؟
* * * صاحبان مدحیه ها ی ثوری :
1 - بارق شفعی
2 - دستگیر پنجشیری
3 - اسدالله حبیب
4 - د. پنجشیری
5 - عظیم شهبال
6 - بارق شفعی
7 – عبد الله ناییبی
8- بیرنگ کوهدامنی
9 - ناصر طهوری
*** ترجمۀ فارسی شعار های بامن یکجا به روسی :
زنده باد برژنف کبیر
زنده باد حزب کمونست شوروی
زنده باد رفقای مشاور
مستحکم باد پُل دوستی
زنده باد سوسیالیسم
......زنده باد سویتیزم
مرگ بر اشرار
زنده باد حزب دموکراتیک خاق افغانستان
باز هم زنده باد برژنف کبیر
هورا ................................
هورا ....................................
هورا ..........................................
* * *فرمان مشاور ارشدِ پلچرخی :* * *
امشب منظرۀ اعدام زیبا و دلآ راست
ساعت 2 بجۀ شب
دستهای نرم جوانان را
یکه یکه
با رشمه های سرخ
از پُشت ببندید
آواز های سرمستِ شانرا با پلسترهای سایبریایی بیارایید
در هنگام نعره های الله و اکبر
سرودِ انترناسیونال را با آواز جار زمزمه کنید
311 جوان مقبول اما مرتجع را
آنسوتر از دیوار غربی
در چقری های آماده ، ضربه کنید
107 زندانی میانسال را
در خندقهای دیوار شرقی پلچرخی مرمی باران کنید
بعد از معایینۀ خفتگان
بولدوزر ها ترانۀ شانرا بخوانند
و
قومندان عطا و رفیق حریف ...
مکتوب خیریت را با شفر دشمن2
به کمیتۀ مرکزی حزب صادر نمایند
رفقا ختم ،