نوذر الياس

11.03.06

 

 ستاره ها و سپيده

 

من از ديار بادهای سرکشم

من از تبار موجهای ناشکيب

من از سلالهء نجيب آتشم.

تو گر زخاک بوده ای

                            تو همسفر

من از شراره ام

من از تبار سرکشان بی شماره ام.

 

 

درين خزان مرگزا

تنيده در بهار سينه ام

گشن گل شراره ها

به گوش می رسد مرا

                            ز دور

صدای بارش ستاره ها

دگر سياهی سکوت را شکسته ام

و اوج کهکشان خويش را

به روی ضجحه های سمتی شبانه

                                        بسته ام.

 سپيده مان اگر به چنگ شب اسير شد

و يا که جنگل تناور بزرگ ما

به يخ نشسته پير شد

دليل مرگ آفتاب نيست.

کنون که زورق کبود آسمان

به شط خون شناور است

و پهن دشت خاکی زمين

سقوط گاه باور است

کنون که در نشيب راه

فرا نگاه تشنه مان

به جز کتيبه صدا و سنگ نيست

تو گر درنگ می کنی

                            تو همسفر

به چار بند شب مرا

هوای ماندن و درنگ نيست

 

کابل 12.10.1357