چند شعر از استاد زهما

                                

                            دام صیاد

 

زین جهان زار ننالم که دل قارون است

یا که معمارش جفاو ستم و افسونست

 

مرغ آزاد ندیدم که شوم شاد دمی

دام صیاد به صد رنگ و دد و مضمونست

 

چهچه بلبلکان ارم نوش و نشاط

یک ورق ز تاریخ دل پر خونست

 

بس که اذهان شده پامال جفای اوهام

حدیث نغزحقیقت حدیث مظنونست

 

مکر وسالوس فروشند به بازار میهن

دل دلال به نیرنگ ودغا مفتونست

 

برگ پژمرد پاییز به اقران میگفت

داستان من و تو زمزمهء مجنونست

 

 

 

            واژهء فریبا       

 

راستگویی یکم متاع کس مخر

مایهء رنج و عذاب بیشمر

راستگوئی تیر دلدوزست

ای والا گهر

گرهمی خواهی که باشی کامران

در سیه چاهش فگن

یا به باد صبحگاهانش سپر

راستگوئی خود مرگ راستی ست

راستی را من ندیدم راستی

نام او از سالها بشنیده ام

کام و کار او به سود دیگران

کی دیده ام ، کی دیده ام

حرف های این و آن باور ندرم من دگر

 

راستی بگذار تنها جان دهد

 لا به لای دفتر نسیان رود

در ورای آسمانها جای او

در زمین نی خانه ماوای او

آری ،آری

راستی یک واژه پر آب و رنگ

نرد بازان ز آن  بگیرد گام خود

کام های رنگ رنگ

 

               کهسار من

 

الا ای کهسار من آخر چسان در دامنت گل ها پژمرده

چسان در باغ و راغت تیر و ژوبین جنجر پولاد رویده

به باغ خار می روید به جای سوسن وسنبل

و مرغان غزلخوانت به دام شوم صیادان افتیده

چسان از چشمه ساران شفا بخشت خون ارغوان جوشد

و خونخواران نوپیدا چه میخواهند از قوم جفا دیده؟

بهار ما سموم آتشین یک بار دگر باز آتش زد

و دی گلزار را با نیشترصرصر به خون لاله ترکرده

شفق چون دید اشک لعل گون مردم بی خانمان ما

به زیر تیره ابر نیلگونبا قبل آتشبار بغنوده

نصیب زندگی مردم ما ظلم پیگیریست و استبداد جانفرسا

نمی دانم که وجدان و ضمیر زورگویان را کی بلعیده ؟

دلم ز آوارگی افسرده و دلتنگم در غربت

حساب کارما یارب چسان با ناخن بیداد بشمرده

الا ای نوبهار من، الا ای دلستان من

نبینم سرو آزادت به خاک تیره خسپیده