چند شعر از:
خانم بهار سعید
کابل
به استقبال بیت زیبای ضیا قاری زاده
" مشک تازه میبارد ابر بهمن کابل "
" موج سبزه میکارد کوی و برزن کابل "
آه و ناله می آِید از شنیدن کابل
ماتم دگر دارد رنج دیدن کابل
بسکه زخم تر دارد دشنه در جگر دارد
سیل خون گذر دارد از چکیدن کابل
درد جنگ سنگین دست ، بارها بدوشش بست
پشت قله ها بشکست از خمیدن کابل
سوز زخم موشک ها قلب آسمایی را
سنگ سنگ بلرزاند از تپیدن کابل
روی دامنش پیکر میتپد جدا از سر
جوش خون بود دیگر گل دمیدن کابل
کوچه های افگارش نیمه ره ز پا مانده
خاک وگل بسر دارداز بریدن کابل
در خرابه های ویران برنمای خود گریان
قلب آسیا داند غم کشیدن کابل
سالاری
به زنجیری نمی گنجم که با زولانه میجنگم
شکست پنجه های زور را تا شانه میجنگم
برایم گوشه"محنت سرا""طاقت سرا" نبود
قفس بشسکته با معمار این خانه میجنگم
کجا ترسی سر راهم توان تاختن دارد ؟!
که بادیوانگان جهل ها فرزانه میجنگم
اگر تنها شوم راهی براه چیره گی خواهی
ز تکتاری نمی ترسم یک و یکدانه میجنگم
نمی مانم دگر ظلمت نشین خشم سالاری
که با این همه دخمه سازان سخت ناسازانه میجنگم
یک شکم علف
ای که قصه های رنج گونه گونهء مرا
شنیده ای
خیمهء حقیرپینه پاره ام
سقف از گلوله پر ستاره ام
فرش نم کشیده ء خاک وخاره ام
بدیده ای ؟!
پا برهنه
در شکنجه های تیغ تیغ سنگ
نیش نیش خار
روی سوختن دویده ای؟!
تشنه تشنه در نورد دشت داغ
از قدم قدم گرسنگی رسیده
روز ها در آرزوی یک شکم علف
چریده ای ؟!
چون یتیم من
شب دراز خواب نان دیده
زهر فقر را
سحر ز کاسه تهی چشیده
بهر سفره ات
ز لاش روز گار کرم چکیده
روی لحظه لحظه مردنت تکیده ای؟!
گر که روز من چنین بدیده ای
نقشی از شبان بی چراغ
در مسیر باد
بستری ز کاه
در تگرگ بارش کفن
فصل برف مرگریز
شاهد نهایت نبرد بی دوا عزیز
در سر اضطراب
لرزه ها به تن
قلب در تکان
مرده یخ زده
زنده خشک مانده روی استخوان
موشکی به ره
گور میکند برای کودک وجوان
پیر داعدیدهء علیل، در فغان
یا که افت وخیز طاقت مرا
در تصور تحملت کشیده ای؟!
در تصور تحملت کشیده ای؟!
کشیده ای ؟!
کشیده ای ؟!
رهبر
وحشتگران قرن که سر ها بریده اند
دل ها کشیده اند و جگر ها دریده اند
سنگین دلانه کودک شیرین خفته را
در پیش چشم مام به خنجرکشیده اند
شب ها به قصد دخترکان اسیر ترس
در قریه ها برای چپاول چپیده اند
آتش زنان بی وطنانی که روی دشت
لب تشنه تشنه سوخته اند و چریده اند
مسوول درد دربدرانی که روی کاه
در دخمه ها علیل و هراسان خزیده اند
دردا! همین قبیله در اندیشه های خویش
از ره برای رهبری ما رسیده اند