چند شعر نغز از خارکش

             خوشحالیم که بازهم  خارکش  ای عزیز  ما فارغ از  خار غم کشیدن شده و منت دونان هرگز  نه کشیده و اینک بازهم بالطف ومحبت  همیشه گی شان یک پشتاره شعر های نغز خود را  برای دوستان وخواننده گان گفتمان فرستاده است تا باهم بخوانیم . آرزومندیم که سلامتی یار ویاور خارکش ای ما و تمام اعضای خانواده شان باشد.

                         استاد عشق

آهنگ صفای عشق ، در سازسرآهنگ است

                                 مرهم بدل عاشق ،آواز سرآهنگ است

باهرکه بگفتم من ، از هرکه شنیدم چون من  

                                 هربار فقط نقل اعجازسر آهنگ است

بیدل که مقامش را بالا ز فلک خوانند 

                                 با نغز غزلهایش دمساز سرآهنگ است

در باغ بهار آید ، در دل قرار آید

                           آنجا که دمی ذکر و ابرازسر آهنگ است 

آنکس باخبر باشد از راز محبت که

                            هم قصه وهمدرد و همراز سر آهنگ است

حتی به دل سنگ هم همواره اثر بخشد

                        آن ناله که  از سوز  و گداز سر آهنگ است

در مدرسهء ساز و در مدرسه آواز

                         خوش باد همانکس که سرباز سرآهنگ است

هر جا که سر وتال است ، خارکش در این گلشن

                            بالا ز همه پرواز پرواز سر آهنگ است

                      عاشق

گر بار بار دهند ز قضا زنده گانی ام

                               هربار بود به عشق تو بازهم تبانی ام

بگذار که عاشقانه گهی بویمت بسی

                               آید زتو و یاد تو بوی جوانی ام

بی تو  نه اسم و رسمی بود ، نه کلام نه خط 

                                با تست نشان وشهرت و لفظ معانی ام

نه ترس آن جهان و نه برهان این  جهان

                                تنها توئی شکست من و ناتوانی ام

خوش باد که در خیال ای مراروز وشب برقص

                    جزاین چه بوده عیش و چه است کامرانی ام ؟

ایکاش ز تو همیشه ربایم غمت تمام

                        ایکاش که بی جهت نبود جانفشانی ام

جز تونه دل دهم به کس و نه روم رهش

                         ای عش جاویدان و رهء جاویدانی ام

روزی رسد که بوسه زنم باز به پای تو

                           روزی رسد که زنده شود خوش گمانی ام

دل داده ام چو خود به هزارشوق و ذوق به تو

                      افسوس چه باد برسرحالت وحال مهمانی ام ؟

مهمان شوی اگر تو بمن ، جان دهم ترا

                        آزما شبی نهان عزت افغانی ام

هرگز نبوده ساحهء سنجیدنم فراخ

                                       حسن وجمال تست سبب نادانی ام

از یاد نبرده ام دمی هم احترام  تو

                              تعجب مکن ز قامت چنگ و کمانی ام

دیگر برم چگونه تو و یاد تو زیاد ؟

                              توغم شدی به جان و توئی شادمانی ام

خارکش چسان به پرده کشم راز و رمز خویش

                               تارسم عاشقانه کند ترجمانی ام

 خطاب به فرزند بیمارم

           گریسته گریسته 

ترا  زار چو دیدم گریسته گریسته

                                          ز فرحت بریدم گریسته گریسته

برای علاجت ، به هر در دعا خوان

                                          گریبان دریدم گریسته گریسته

نخفتی ز آشوب چو اکثر شبانه

                                         فقط زهرچشیدم ، گریسته گریسته

به ارمان آنکه سخن گوئی روزی

                                         چو ماهی تپیدم ، گریسته گریسته

مرا کاش نمیبود ، در آن عهد به تن دم

                                        که درد ات شنیدم گریسته گریسته

ز سودای آنکه چرا تیره بختی ؟

                                        به بن بست رسیدم  گریسته گریسته

نهان در غم تو خون ای دل شبانه

                                      به دامن چکیدم ، گریسته گریسته

چه زود در غم تو ز شاخ جوانی

                                       به پیری  تکیدم ، گریسته گریسته

گریزان از این حق که تو نا رسایی

                                        به هر سو دویدم ،  گریسته گریسته

بعد دیدن تو من همچو خارکش 

                                      ره عشق گزیدم ، گریسته گریسته

                        نشانی

زانروکه مرا حسنت یادیست ز وطن دایم

                                                  برخاسته ز دیدارت ، عشق از دل من دایم

تا تو در کنار باشی ، احساس بهار باشد

                                                  دارد نفست چونکه ، بوی نسترن دایم

 شب ، شمع خاموش گردد ، تا چهره عیان سازی

                                                  روشن ز جمال تست ، مارا انجمن دایم

دستانت شفا بخش اند ، هر زخم وجراحت را

                                                   وز نقش خرام تو ، روییده چمن دایم

نازم به چنین امری ، کز حلقه ای زلفا نت

                                                    آید به مشام ، خوشبو ، چون مشک ختن دایم

سر تا قدم رنگ ای ، سر تا به قدم معطر

                                                   هرچه تراست بهتر، از موج سمن دایم

فرحت ز جهان خیزد ، همواره ز دیدارت

                                                   باشد چو ترا گل وار  لبخند به دهن دایم

در عشق نبود بختم ،  هرچند ز قضا خارکش

                                                   آرم به زبان بازهم ، زین باره سخن دایم

جای مه نو نیک است ،  مارا خم ابرویت

                                                    چشمان خمار تست ، پیمانه شکن دایم

ترسم که زنم بوسه ، حتی به کف پایت

                                                زین کرده اثر مانده ، بر تو گلبدن دایم  

                    غیرت افغان

بسکه حرف بود ز ملت افغان

                                    درز فگندند به وحدت ای افغان

مغرضان برغنیمت اند از پی

                                     ورنه خوف بود ز هیبت ای افغان

رسم مهمان نوازی راست سستی

                                     وای ز یغمای ثروت اِ افغان

در پی دوستی هاست غرض  اکثر

                                       پس کجا شد صداقت ای افغان

رسم بیگانه گشت چنان رایج

                                     که ز یاد رفته عادت ای افغان

آنقدر سوختندز خرمن ای علم

                                     تا ثمر داد جهالت ای افغان

هر طرف خصم وهر طرف بزمیست

                                     خدشه دار شد شرافت ای افغان

سائلان بسته اند قطار در ملک

                                     زانکه کم شد سخاوت ای افغان

دوست دیروز بود ، عدو امروز

                                       نار زدند در رفاقت ای افغان

چهره ها زشت و کرده ها زشت تر

                                        جیف به خلق و سجاوت ای افغان

ملک ما بود ز دوستی آباد

                               زنده کردند عداوت ای افغان

نه کسی دید به حال ما گاهی

                                نه شنید کس شکایت ای افغان

در سیه روزی و نگون بختی

                                 لب به لب شد حکایت ای افغان

کاشکه خود نیز چشیده بود هجرت

                                 آنکه خوب گفته هجرت ای افغان

حیف که خود نیز تباه نشد آن شخص

                                  که تباه ساخت جماعت ای افغان

خاک فروشان به قدرت اند باز هم

                                   کی چنین بوده غیرت ای افغان

این چه حالست به ملک ما خارکش

                                    کی چنین بوده غیرت ای ا فغان