نويسنده: ناتو رحمانی
( مردان عاشق )
شهرهای زخمی تير باران شده
در ذهن تاريخ
ياد درد های خود را
زنده می سازند
خاک های سوخته وآگنده از بوی لاشه ها
دوباره به رُستن و روييدن
فکرمی کنند
ودشت های خون آلود
ازتپه های عريان و دره ها
نام تمام شقايق های عاشق را
می پرسند
کوه ها با صلابت خاراين
به صبوران بيابان
بشارت بازگشت مردان را
می دهند
مبارزانی که کارنامه های شان
پشت نامردان را
می لرزاند
دهکده ها
سرود روستاييان را
می خوانند
ای دلاوران دوران ساز!
ای تيزتک سواران بلند بالا !
تاکی سرزمين ما مدفن ارزوها
باشد ؟
تاکی دريا ها
امواج تلخ انتظار را
پذيرا شوند ؟
تاکی هوا
ازنفس زهرآگين کرگس و خفا ش
مسموم گردد ؟
کی باز خواهيد گشت ؟
با يک تحرک نجيبانه
پای در رکاب کنيد
که تمام سرزمين من
نام تانرا می خوانند
زودتر بياييد
که گوش زمين و زما ن
تشنۀ شنيدن صدای ستوران
شماست
مبادا دير بياييد
وشهيۀ اسپ تان در بيستون
بماند
من می ترسم
ازتوطيۀ ناکسان
مادرکُشان تاريخ
که درفاصلۀ کوتاه
تا آمدن تان باز
چادر مادر تانرا برای بيگانه
بفروشند
و بر فرق باور پدرتان
ميخ تزوير بکوبند
خواهرانت را
در قربا نگاۀ شهوت ديوانگان
شکم بدرند
و برادرانت را
گوشت دم توپ
بسازند
مردان عاشق !
حاميان سرزمين من
و اصالت آدميت
زودتر بيا ييد
بيا ييد و باز از نو
تاريخ حماسه را برای آريانای کبير
بنويسيد . ثور 1992 کابل
ناتور رحمانی