بهار سعيد
عروس
مرغک شکسته بال لای لای مادری
غمنوشت کودکش به نوحه ها گرفته
می سرود
دخترم ! عروس قرن من !
در شگوفه های کودکی
از چه فصل برگ وبار را
به گل نشسته ای ؟!
ترسم همچو من
خوشه ای یخیده از بهار زنده گانیت
پیر مردی در کمین بخت تو ستاده
چنگ میزند به جلوه خیز قد نماییت
می بردترا به بازوان زرد خویش
تیشه بعد تیشه میخورد
قامت رسای سبز نو جوانیت
یک شبا ب عشق را
می زند خشک
در طراوت جوانه های گلفشانیت
برگ های آرزوی ریخته
دامنی زخار
میزند بدیدگان شادمانیت
زخم های تر به ناله ات گرفته
درد ها دریغ های ترا خمیدنیست
دخترک بخواب رفت و مادرش گریست
مادرش گریست .
دلبر آفرین
گرصبای عشق در پیراهنم افتاده ای
در غزل پیچیدنت را دامن افشانی کنم
یا فرویت میکشم در سینه های احساس دل
در نفس هایم ترا عطر گریبانی کنم
بیا که برخیریم ترا در قامت اندیشه ها
درخیالستان لطف طبع خود بنشینمت
در طراوتزاررنگین تصور های زن
از نمای رستن تاب و تبم برچینمت
ترا گل میکنم در خوشه های آرزو
پنجهء پندار من گلواژه چینی میکند
کی تو هستی آنکه خیزی از تغزلهای دل
عشق زن اینگونه دلبر آفرینی میکند