( پنج ضلع يک فصل)
در فصل بُحرانی
و رويش آهن
وقتی پرنده های فلزی
ازفرازپرچين همسايه ها
برگشتند
وبرتارک بُرج های ديده بانی
لانه ساختند
آنگاه بمب ها خوشه دادند
و از زمين آتش گرفته
ميله ها قد کشيدند
*
درفصل بُحرانی
ودرد زايمان خاک
کودکان گور زای ( هفت سر ) و ( هشت سر )
پستان از خون مکيدند
وبا رشته های حيات مادر
گوگرد بازی کردند
*
درفصل بُحرانی
و قحط سالی همت
جاشويان ، پادوان وقوادا ن
ازعقب بيره و بام الوان
چون کلاغان
به گزرتابوت های سياه
ديده دوختند
وتشت سوراخ سوراخ ظرفيت شانرا
با پنجال های سرخ وسبز
بالا گرفتند
*
درفصل بُحرانی
و يخبندان انديشه
موش های موذی مارکدار
تمام کتاب های مانده درقفسه ها را جويدند
و نفرت استفراغ کردند
آنگاه پيامبران دروغين شهر سومنات
ازآسمان باروت زده آگهی
پاشيدند
وآدمک های ماشينی
رنگ شده با تبليغات خنده آور
در سايه ای طلا و تفنگ
قهرمان سازی کردند
*
درفصل بُحرانی
و مرگ ا نسانيت
نسل از خرا تين
برسريرملک ويرا ن
تکيه زدند
ودرسرزمين جهنم شده
برای ارواح سرگردان
گرسنگی ، ترس ونا اميدی را
از ا نبان ا بليس
تحفه آوردند .
1379 دوزخ سبز
( کاج بلند )
رزمنده ای شهير !
سرخی قلب زخمی تو
ماندگار شد
در شيوه ای بلند حکايت
برای عشق
خون تو شرم قامت بشکسته ای گياه
خون تو انگيزه ای غُرنده ای صدا
سرخی راه راهيان
درين روز گار شد
نام بزرگ تو
ورد زبان مرد و زن
اين ديار شد
تو هرگز نمرده ای
کاج بلند ز تکرک و توفان نمی ميرد
هر گز نمی شکند
گسستن از اسارت و از بندگی و ننگ
راهی شدن چو رود
چون نور چون هوا
آزاده چون عقاب
به فراخنای آ سمان
رسم رهايی از حقارت زنجير
شعار شد .
انتاريو 2004
( بيگانه )
گفتم بيگانه يی
خنجر به گلوا ش گذاشتم
ا و به زبان بيگانه سخن ميگفت
در آ خرين رمق
نام مرا تکرار ميکرد
که زياد ناشيانه بود
و من با تقصير
رگش را بريدم
چون مزدور بيگانه بود .
انتاريو
( کاش ميتوانستم )
کاج ها را سر بريدند
آنگاه که شب سپيده را
فرياد ميکرد
در کوتاه ترين لحظه
دست های باغبان را بريدند
آ نگاه که باغ را
آ باد ميکرد
کاش ميتوانستم
هزاران قطره ا شکم را
بر گلوی خشکيده ای
هزاران وجب زمين ديارم
می ا فشاندم .
ا نتاريو