(  اسارت شعر  )

 

ز شهر ما که صدای به آ سمان نرسيد !

مگر به  پيکر خونين کس زيان نرسيد ؟

صدای   شيون  زنجير  برده گان  ستم

ز تنگنای  حوا د ث  به  پاسبان  نرسيد

وطن  جزيره  متروک  بی  صدا گشته

تو گوهی کارد به حلقوم زنده جان نرسيد

حکايتيست  ز  بيدا د   شبروا ن   طريق

کسی ز ترس  به  معبود آ نچنا ن نرسيد

تنور  گرم    تباهی   شرر  زند   هستی

در حيرتم که چرا جرقه بر جهان نرسيد

ببن  اسارت  شعر  را عزيز  بزم  سخن

ز  پشت  ميله  به پا بوس رهروا ن نرسيد

کجاست ( کاوه ) و ( آ رش ) بمن بگو( ناتور)

چرا  صدای  ستورا ن  آ نکسا ن   نرسيد ؟

 

 

                                         زندا ن پلچرخی

                   

          

(  روز اعدام  )

 هوای مه گرفته ای مسموم ميرسد

بوی تبر به جنگل  معلوم  ميرسد

هجوم  ساج مرگ علف و جوانه ها

روز اعدام جلوه ای معصوم ميرسد

پنجره  ها  بسته و شيون  مرغکان

از انکسار  ناله ای  مظلوم  ميرسد

قناری ها بجرم صدا در قفس  شدند

آتش به برگ و بار ز در شوم ميرسد

کاخ  ستم  ز توته ای صد آيينه  بلند

از شيشه گر  نا ليدن  مغموم  ميرسد

از ژرفنای  قصه ای  بربادی  تمام

( ناتور ) به فصل تازه ای مکتوم ميرسد .