ناتور رحمانی

( جشن استقلال ) 

به يادت است ؟

کودکانی بيش نبوديم

غرور چون فوران خون

در رگهای مان ميد ويد

و دل ....

در حصار يک سرور گنگ

                           می تپيد

و بی آنکه از واژه ها چيزی بدانيم

خارج از ريتم می خوانديم :

<< باز آمد جشن استقلال ما – روز های بهترين سال ما

خوش بود در سايه ای آزاده گی – روز ما و ماه ما و سال ما >>

آ نگاه در پندار کودکانه ای ما

در صحن گرد آلود مکتب های کهنه

رژه عساکر روی جاده

چهره های آفتاب سوخته و با صلابت شان

برق شمشير های برهنه

و آهنگ هيبتناک زنجير تانک ها

چراغانی ميشد .

سياه ، سرخ ، سبز

اهتزاز درفش سه رنگ

نشان آزادی و شرف

برقلل شامخ پامير و هندوکش لبخند میزد

که از آن دور های دور

از آنطرف يخچال های قطب شمال

تا فراسوی آب های گرم ( گنگا )

                                      پديدار بود .

و امروز ....

که زمان

بر موهای مان خاکستر پيری پاشيده

وخميده گی قامت مان

آنروز ها را در خاک آلوده با خون

                                      جستجو ميکند

زهر در جام ماست

وتلخی شرم در کام ما

که نسل تهی از وجدان

ومزدوران بی هويت مادر کُش

حرمت تاريخ و آزادی را

                            به بهای هيچ فروختند

و با لوث دستهای کثيف شان

خون قربانيان آزادی را

                           از کتيبه ای سرزمين مان سترد ند

اگر اسارت مفهوم زيست شان است

وشرف باخته گی آيين شان

ديری نخواهد پاييد

که باز عقابان زخمی مغرور

وارثان آزادی و شرف

در نيلگون سپهر

پديدار ميشوند

آنروز ....

روز مرگ کرگس و خفاش خواهد بود .

وباز از سقف اين خطه ای غرور آفرين

چلچراغ آزادی آويز خواهد گشت

باز درفش خوشنمای سه رنگ

سياه ، سرخ ، سبز

از فراز قلل شامخ افغان زمين

به پيشواز نسيم آزادی خواهد رقصيد

وآينده گان مان

افراشته قامت

رسته از زنجير بيداد

به صحن آموزشگاه های نو بنا يافته

خروشان و غرور آميز

با سرفرازی

             خواهند سرود :

<< باز آمد جشن استقلال ما

     روز های بهترين سال ما

    خوش بود در سايه ای آزاده گی

    روزما و ماه ما و سال ما  >>

                                              اسد 1364

                                              زندان پلچرخی