سروده یی از  پیکار پامیر – تورنتو

01.05.07

مخمس

بیگانه پرستان

دردا و دریغا  که جهان تیره  و تار  است

بر دیده ی ما ، گلبن  وارسته  چوخاراست

دانا  همه جا غمزده و خسته  و  زار  است

هرجا به امید ی  بروی  ، خانه ی ماراست

آن سر که  بود  صاحب اندیشه  به دار است .

هشدار که  در دست  عدو  تیغ  بر ا  نست

آهسته سخن گو  که سر سفله  گران  است

انجا عجبی نیست  اگر خیره  سرا  ن است

آتش بزنند  خانه  که  فر زا نه  دران  است

این دور نگو  ن   با د  که دورا ن  حمار است.

از میهن غمدیده  و  این  مرد م  غمنا   ک

یارب ! چه بگو یم که چه افتاده درین خاک

مردم   شده  آواره  و گریان   یخن  چا  ک

خون  موج  زند  در بن هرشاخه و هر تاک

دلها  همه  افسر د ه  و خو  نین  و فگا ر   است  .

بر   کشور  ما   لشکر   بیگانه   دما  د م

از با م   و هوا  ریخته  اندر همه جا   بم

آگنده  ز  فر یاد   بو  د  سینه  ی   آد   م

هیها ت  !  که بیگانه  پرستا ن نبود   کم

هشیار !  که این  طا یفه  هرجا  به  هزا ر است.

جاهل شده  آوازه  گر  و صاحب   و سرور

در باغ  خزا ن  دیده  زغن  گشته  سخنو  ر

روبه   شده  در  جنگل  تو فانزد  ه  دا  ور

در  غیبت  غمگستر   شیر  ا  ن   تنا  و  ر

ننگ  است  چنین  زنده گی و مر گ  به  کاراست.

آزا د ه گی  خلق  به   بیگا  نه    فرو  شند

وحشی صفتا  ن  بر سر  آزاده   خرو  شند

خون  دل  این   مرد م  بیچا ر ه    بنو شند

با خیل  ستمباره ی   خود   کامه   بجو شند

گو یند   که  این  موهبت  "  ابر بها ر  "     است .

هر نگر ی   کشتن  و  بر بستن   و  غا ر ت

صد گو  نه  دغا  باز ی  به صد گونه مهارت

دزدان  همه   بر  قافه  دا رند      نظا  ر   ت

بر  کرده  ی  پا کا ن بد هند  طعن   حما  قت

آسود ه  به  دوش  دل  آزرد  ه   سوا   ر   است   .

هر سو  که  نظر  می فگنی  زرد  و خزا نیست

آه است   و فغا نست  و به  د ل  شور  نها نیست

در پرده  همی  گفت  و شنود  است و  تبا  نیست

هر وعده   که ( او )  میدهد ت  فرض  زبانیست

حرف است  و حدیث است  و شعاراست وشکاراست.

تا   کشور  آبا یی   ما ر است   خطر    ها

بر   پیکر  افتید ه  اش    افتا ده     نظر ها

زیرا  که   فغا نش به جها  ن  کرده اثر  ها

با  کینه  بر یدند  ز  تن   ها   همه   سر ها

خصمی   که  کند   کله  ،   وطن   را   به جوار است.

هندو  و  مسلمان   و  نصا را   و   بر همن

روزیکه شود  یکدل و یک پارچه و یک تن

آنگه   نگر ی  جمله  جها ن  شاد  و مطنطن

زان پس اثر ی نیست نه از "ما" و نه از"من"

از  بهر  همین  غا لیه  (  پیکار )   به   کار   است   .