چند شعر از خارکش

                                                                 15/ 05/05  کابل

               بعد سالها

  امروز منم به خاک  وطن  بعد سالها

                                         اشک سرور چکید بدمن بعد سالها

زادگاه مراست اگرچه خراب، لیک ز دیدنش

                                          باز عشق دمید ز رگ  رگ  من بعد سالها

بردم به لب چو جرعه ای از آب ما ء منم

                                          لذت رسید مرا بدهن بعد سالها

خوش گشته شاعرانه فضا، خوشگوار هوا

                                        خوش باد سرود مرغ چمن بعد سالها

افتاده ام چو باد صباح بی خیال به رقص

                                       مستم ز رنگ و بوی سمن بعد سالها

لب وا  نشد به ملک غریب مرا سالها

                                      اکنون منم به اوج سخن بعد سالها

در خاک روم ، اگر به وطن ، فاخرم به بخت

                                   فارغ منم ز فکر کفن بعد سالها

          خارکش  چه بود  اگر همین هم میگذشت  ز دهن؟

                          که باغ تهیست ز زاغ و زغن بعد سالها

 حیف

خوشا که ز ملک اندکی دورهء ظلمت گذشت

حیف به شبابم مگر، زانکه به هجرت  گذشت

 یا که مرا در دیار رسم اجانب بود

یا تمیز آید از آن عهد که به غربت گذشت

عمری به چسپید شبها، دیده ام به فراق

چونکه مرا در نظر ،  شور قیامت گذشت

دوره ء دیگر دمید ، پرتو دانش به ملک

قسمتی از قسمت ای شام جهالت گذشت

خفته به گوش میرسد، نفخه آزاد ه گی

گوئی از این مرز و بوم عصر اسارت گذشت

خنده شگوفان شده بر لب اکثر دیگر

قطره  مریز دیده که وقت ملامت گذشت

باز به یک اندازه گشته روابط حسن

از دل اکثر دیگر بغض و کدورت گذشت

منزل ما راست فقط نیمه ای راه در امن

نیمهء از مکنت ، دهشت ووحشت گذشت

در بعضی ساحات عوام ، بسته به یکدیگر اند

موسم وحدت رسید، فصل حسادت گذشت

رسم محبت نرفت یکدمی خارکش زیاد

گرچه روز گار من دور زمحبت گذشت

  مزار شریف / 19 / 5/2005

خطاب به فرزند بیمار

ای که الطاف کردگارت نیست

نونهالی ولی بهارت نیست

بیقرار کرده دیدنت مارا

بسکه یک لحظه هم قرارت نیست

دست به آتش زنی و سر بر سنگ

چوبه خویش دست اختیارت نیست

کی دهند دل پریر خان با تو

که در این حلقه اعتبارت نیست

نه اهل حرف و نه نظر باز ای

با خبر کس ز سر کارت نیست

حلقه اشک به چشم تست دایم

خنده بر لعل آبدارت نیست

گشته افسانه حال زارت

کس در این پرده پرده دارت نیست

آنقدر غرق علم خویش ای

که ز دنیای ما گزارت نیست

گرچه سر تا قدم فقط حسنی

غیر ما یار جان نثارت نیست

کاش که دردت مرا تمام میبود

درد که گاهی دست بردارت نیست

همچو خارکش زجان ودل ای جان

هیچکسی یار وغمگسارت نیست

در سیاهی حتی شب هجران

تیره چون روز و روز گارت نیست