م . فرهود

بیا تادشتِ فیض آباد

بگو پدرود

بخوان اوراد

که گور ِ خندقی داره صدای کام صدای خاد

قرُغ بیدار گردیده

صدای زوج ِ بُولدوزر

غریو چشمه های خون       

خروشی دیگری داره درون خاندان ِ باد 

تفنگچه میزند هورا

به پیشانی یی آسیابان که هرچه شد باداباد

شبانه گور ِ جمعی پُشت هم ترکیب می گردد

بزیر چند بُروت ِ سُرخ

کسی بی بوت غلتیده

کسی بی نان صبحگاهی

کسی لنگی کسی چپلک کسی با خینه اش در گور

کسی با کس شده دربندِ یک زنجیر بی آمین

کسی افتاده با اُلچک

کسی هَردَم شهید بی بند

صدای جمجمه از نقطه ی سوراخ ِ مرمی میکشه فریاد

مزن  تهداب

مَزن بر جامه ها تیزاب

که خوابست استخوانش میشوه ناشاد         

مزن با بیل بر انگشت

مزن با سنگ یا باخشت

که میلرزه

سُتون ِ تیرچند صد مُرده در زیر سرشکِ ماهتاب از پُشت

زبان ، هستی را ساده تر میسازد و حقیقت ِ حقیقت در زیر نیرنگ های آوایی و سُخنی مدفون میماند ،چقدر به سادگی ابژۀ چارصد شهید در سوژۀ نیم جمله یی منعکس میگردد ، " گور دسته جمعی کشف شد " !

قرُغ بیدار گردیده

بمان زنبیل

بمان مارتول

که هر جا یک قرُغ یک پولیگون خوابیده است برباد

شبهای گفتمان        گپ خورد

شورای لا تِران        لت خورد

چشمان خفتگان       سگ خورد

شبخون سروران      دَگ خورد

بیا تادشتِ فیض آباد

شهید بیدار ِ بیدارست بزیر  خوابِ استبداد

بخوان پدرود

بخوان اوراد

که گور ِ خندقی داره نشانی از صدای کام صدای خاد .

اپریل 07