ناتور رحمانی

215.01.07

 

 

آزادگی

 

آزادگی تنپوش کهنه من نيست

که آنرا بتو هديه دهم

تا مگر عريان ترين زوايای ذهنت را

از يورش تند باد بردگی و ذلالت

                                         بپوشانی

آزادگی اصالت چکاچک شمشير است

                                              در گاه نبرد

و تکرار آهنگ قديمی مبارزه

که تو اش ندانی و نخوانی

" مردان نفس بياد دم تيغ ميزنند .... "

تو اعتياد به پرستيدن بت های بيگانه داری

و نوشيدن خون ستمديده ترين کسان

تو از آزادگی چيزی نميدانی

                                     ای هميشه زبون .

 

 

 

 

                                                    

روستايی !

 

روستايی نجيب !

ای هميشه آواره

وقتی از انحنای آخرين کوچه باغ گذشتی

دنبالت را نگاه مکن

درخت تمنا و باورت را شکستند

روستايی نجيب

به کوره راه های نا آشنا استوار پای بگذار

وقتی به دشت های سوزان رسيدی

آنجا پشتاره کوچکت را

کنار بته های خار آلوده به خون بگذار

و چشمان نمناک بد ديده ات را

لحظه ای به هم گذاشته  فکرکن

فکرکن به لغزش قطره باران

روی برگ توت و تاک

به التماس نگاه مادر در دل شب

به پرنده زخمی افتاده از فراز درخت

به بوی نان گرم برآمده از تنور

و به دختر همسايه

که هنوز فرياد دلخراشش از ستم و تجاوز

تا دورترين کوچه باغها پيچيده است

ای به اجبار رانده شده

ای هميشه آواره

نميدانم تا کجای دنيا خواهی رفت

تا حقارت و فقر را تجربه نمايی

مگر ميدانم

روزی به دهکده ات برخواهی گشت

تا تاکستان را

از خون حقاریبار دشمن بشويی

و لبخند توت واره شرين را

برای مادر

و برای دختر همسايه بياری