ناتور رحمانی
15.01.07
صلح
کاش ميدانستم در کدام سرزمين
کبوتر سپيد صلح را آشيان ميسازند
در عراق ، درنيپال ، درفلسطين يا لبنان
در کشمير يا افغانستان
در کجا ؟
يا شايد هم در امريکای جنوبی ؟!
اين مرز های نا مشخص را
با مليون ها تير به هم دوخته اند
مگر انتظار کليد فصل هاست
تا لحظه روييدن گل های سرخ
و غروب خورشيد کذايی
تازيدن و چاپيدن
در چهار سوی جهان
آنگاه توده های رسته از ستم
ذوب شدن تمام قفس ها ی
آهنين را
شعری خواهند ساخت
با عاطفه باران
و آبشار نور
برای کبوتران سپيد صلح
گريز ؟!
يک گريز
يک فريب
يا خود باوری
آنها را به سکوت سنگواره
و ديده پوشی ازحقايق ملموس واداشته
آنهای که عاشق بودند
سروران ادراک
آنها تمام راه ها را کوبيده اند
و درنهايت
دلتنگی های شان
کوچکتر از دنيای شان شد
آنها بخاطر دارند
که به راه عقيده و ايمان شان
به جنگ استبداد رفتند
آنها بياد دارند
که برای تحقق آرمان شان
در جنگ های نا برابر
کشتزار شان آتش گرفت
پرنده های احساس شان تير خورد
و گلهای اميد شان پرپر شد
ميدانم
آنها فراموش نکرده اند
که برای مراسم اعدام
و تيرباران همراهان شان
رگبار گريستند
وقتی لب های شان خنده را فراموش کرد
و صدای عشق
درهجوم خودرو های تيرانداز گم شد
آنها
رمز پوشالی بودن کرم شبتاب
شيرهای کاغذی
و آدمک های برفی را ميدانستند
مگر نميدانم
چرا درين هنگامه فوران ستم و تجاوز
پنجره فرياد را
بروی آيينه ها بسته اند ؟؟
( جدی 1385 )