موج جنبش آیین

بنازم مستی پر شور  موج جنبش آیینی

که باشد در تپید ن  چون دل من گرم تمرینی

شکوه سادگی میبارد  از آیینه رویی

که تابد از نگاه جلوه خیزش برق تمکینی

به بزم خلوت ما امتیاز رنگ و بویی نیست

ندارد حلقه میخوارگان بالا و پا یینی

فلک پرواز گاه همت آزادگان باشد

نسازد آشیان در شاخه های پست شاهینی

غرور فطرت من بار منت بر نمی دارد

اگر دوشم شود خم زیر بار کوه سنگینی

به چشمم هر نفس با صد جهنم رنج  همسنگ است

اگر آلوده سازد  دامنم را داغ ننگینی

اگرچه مژده کاذب آزادگی دادند

چو کوهی میفشارد شانه ها را یوغ سنگینی

درین ظلمت که چشم اخترانش  گریه آلود است

نمی خندد بغیر از برق چشم تیغ خونینی

نمی جوشد به چشم ماهتابی چشمه نوری

نه سو سو میزند از اوجها فانوس پروینی

ندارد در دل خفا ش ره بیم سحر گاهی

نه می خیزد مگر مرغ سحر از خواب دیریینی ؟

دل غم پرورم صد بار در خون میتپد  هردم

که تا گل می کند در باغ طبعم  شعر رنگینی

بجز از ریشه کندن نیست درمان دمل  "سرمد"

که از مرحم نه بهبودی پذیرد زخم چرکی

                                                                          داؤد "سرمد"