رویا  نیازی

 

 خار وطن

 زنم زن، زن افغانی ام                               به ملک خودم به حق قربانی ام

 پیداشدم به عرصهء گیتی بنام زن                 زن آنکه میکشد الم و درد و هم محن

ز اول که پیدا شدم در جهان                        چنان وای وحسرت پی من نهان

اگر عقل و دانش و رای من                         به آسمان رسد چه سود وای من

به مانند طفلان نگهدارم اند                          نه واکم زخود ، پی کارم اند

و اگر مادرم و یا خواهر و دخترم                  به معنی زنم عاجز و، سیاه سرم

نباید زخود اختیار وجرئت کنم                      نباید قدم را غیر، طاعت نهم

 پامال گشته حق وحقوقم بنام زن                  مغروق جهل میشوم من در تهء لجن

جهان در نوردد زن ماجراجوی غرب            به کیهان رود کشف اسرار غرب

ولی ما که شرمنده ء ساختن سوزنیم              چه جالب که در زیر چادری مسکنیم

 روپوش روی من و چادر سرم                 موضوع داغ گشته به دیوان کشورم

 جای ترقی و پیشرفت علم وفن                هستند مصروف اینکه همیشه زن

 در خانه اش بماند و بی علم وبی خرد          تا آنکه جان خود به ره حق بسپرد

 بازیچه عجیب شدم نزد دیگران               دست عدالت قانون و قفایم شده نهان

از جور بی عدالتی و ظلم جابران              بگریختم چنان که یکی تیر از کمان

دارم دلی که یاءس در او موج میزند          سر رفته جام صبر غمم بر اوج میزند

بیگانه ام غریب به هر شهر وکوچه یی        بازگو که راکنم ؟ زهمی درد وقصه یی

بشنو تو همصدای من ای زن که قصه ام       درد است و آه و ناله و من غرق غصه ام

بشنیدم ز هموطن دیگرم چنین                  برگشت می دهند همه را این وآن بین

ماها که درد و داغ بسی را کشیده ایم          واپس کجا رویم چکنیم، خاک سر کنیم

آنجا رویم که همی باز وباشه است             واضح تر بگویم " همان آش وکاسه " است

ای کاش من به عرصه گیتی بنام زن           پیدا نبودم و نشدم غرق ز بیخ وبن

یا کاش به هستی ام نبودم دخت این وطن       خاری بودم به دشت و بیابان دور از چمن

 

              رویا نیازی 12/11/2003 هامبورگ