داود سرمد
جادوگران شب
در شهر شب که جلوه گه رنج و ماتم است
سیمرغ ِ خوفناک و سیه بال و حشی
گسترده بال خویش
نی آب گریه می چکد از ابر پاره یی
نی زآذرخش ِ تند جهیدن شراره یی
نی برق ِخنده یی ست به چشم ِ ستاره یی
تا رهروان ِ راه ِ شکست ِ طلسم را
از اوج آسمان بنماید اشاره یی
گویی ستاره گان همه در خواب رفته اند
خورشید مرده است.
از بسکه موج ِ حیله و تزویر ِرنگ - رنگ
بالاگرفته است
تاریک پرده های فریبنده خیال
در پیش دیده ها
دیوار میشود.
ازبسکه زشت و نیک
پیوند خورده است
هر جا گلی ست پاک
همبستر ِ فسرده دل ِ خار میشود.
گر شمع نیمه جان ِ تلاش خود آگهی
در تار گوشه یی
روشن شود گهی
از گرد باد ِ حیله گر ِ کاهنان شب
آن شمع ِنیمه جان
خاموش میشود
آن گوشۀ غریب
همرنگ ِگوشه های دگر تار میشود.
جادوگران ِشب
گر دست ِ خویش را
در گردن ِستم زده یی حلقه می کنند
آن دست رفته – رفته
سیه مار میشود
این ماجرای تلخ
عمری گذشت و باز
تکرار می شود.
گر نیست این چنیین
با دست ِ فتنه پیشه غولان ِ روزگار
بر شانۀ صداقت ِ آزاده مردها
سنگ ِهزار تهمت چرکین ِنا بجا
چون بار میشود؟
اما
اما درین محیط ِغم آلود ِ مضطرب
هر چند –
وحشت است و سکوت است و ماتم است
هرچند –
اثر زجنبش و رزمندگی کم است
هر سو، به هر نفس
چندین هزار بشکه باروت ِ انفجار
در سینه فراخ ِ سکوت ِ غمین و پیر
انبار میشود.
تا آنکه از درخشش ِ خونین جرقه یی
بر پا شود غریو خروشان ِانفجار
پایان رسد شکنجۀ دیرین ِ انتظار
از آن غریو ِ مست
خوابیده روح تنبل ِ بیمار ِ ناتوان
از بستر ِ فسردگی ِ یاس ِ دیر پای
بیدار میشود.
در جوی خشک ِ هر رگ این پیکر ِ کرخت
چون موج ِگرم ِ نور
خون ِ امید تازه، پدیدار میشود.
این جسم خسته جان
سرشار میشود
گر بشکند زگردن ِ مغز ِ توانگرش
با خشم ِ آتشین
زنجیر ِ سرد و یخ زدۀ وهم ِ پوچ را
هشیار میشود.
آنروز میدمد
از چشمه سار ِ سرخ ِدرخشندۀ شفق
خورشید ِ راستین ِ طلایی سپیده یی
تا بر دَرَد گلوی ِ شب ِدیر خفته را
با نیزه های اشعۀ در خون تپیده یی
آنروز ِ مژده بخش
در اوج ِ قله های شرر خیز ِ رستخیز
با با لهای آتشین ِ خود –
عقاب ِ فتح
پرواز می کند
در شاخه های سبز ِ درخت امید بار
در باغ ِآرزو
مرغ حماسه ساز ِ نفس آتشین شعر
از نو
ترانه های نوی ِ ساز می کند.
داؤد "سرمد"
پیوند
اینجا گیاه هرزه خود روی بی ثمر
با بوته های خار
پیوند خورده است
اینجا چراغ لاله خونینن آرزو
از تند باد یا س
دیری ست مرده است
اینجا درخت بید
کز خون پاک قلب زمین نوش کرده است
اکنون که زیر جلد درشت و سیاه خویش
چون غول چاق و خیره سری جوش خورده است
احسان مادرانه این خاک پاک را
با ننگ جاودانه فراموش کرده است
در سایه فسردگی سرد برگ بید
یک باغبان پیر
آسوده به خیا ل
دیری ست خفته است
تک بوته های وحشی گل گرچه رسته اند
اما هزار حیف
کز دست گرم نور طلایی آفتاب
آنسان که می سزد
در عمر خویش هیچ نوازش ندیده اند
چون چتر شاخ بید
بر گاهواره های غم آلود غنچه ها
افگنده سایه سرد
چون کوه رنج و درد
زین روی هر کدام
افسرده و خنک زده و نا شگفنه است
در دست و پای نازک با لندگی و رشد
زنجیر تاب خورده پیچک تنیده است
دیوار های باغ که از دست برف و باد
از پا نشسته اند
دیگر بروی دزد
دیوار نیستند
دیگر به چشم حرص چپاولگران باغ
چون خار نیستند
هر روز دزد تشنه لب از دور دست ها
آید زخون باغ کشد ساغر شراب
بی آنکه باشدش زهاهوی باغبا ن
یکذره اضطراب
در هر قدم هزار امید نهفته را
با پای کور خویش لگد ما ل میکند
با میده بیز سنجش غارتگرانه اش
تخم تلاش را که زده ریشه زیر خاک
از خاک بر کشیده و غربا ل میکند
هر چند شعله های ستم سوز ناله ها
در رهرو گلوی غم غنچه جوان
چندین گره زده
اما به گوش خار
حرفی نگفته است
رازش نهفته است.
داؤد "سرمد"