حميرا نکهت دستگيرزاده

 29.09.06

دربدری

باز کن در که به جان آمدم از دربدری

زندگی می گذرد یا شده ام من گذری

شب کشد پنجه به دلتنگی روزم که برو

روزهایم همه در جامه شب شد سپری

وقت آن است که این خیره سران را سوزم

من نه آنم که بسازم به چنین خیره سری

وقت آن است که من بشکنم این پنجره را

پر پرواز کنم وا و شوم من سفری

بشکنم پنجره این فاصله کاذب را

وارهم از قفس ساخته از بی هنری

وقت آن است که چون سبزه برویم ز زمین

از رخ باغ بروبم غم این بی ثمری

تو اگر باز کنی در همه جا باغ شود

باز کن در که به جان آمدم از دربدری

اندیشه به دار

این باغ بی بهار نخواهد ماند

زین شیوه روزگار نخواهد ماند

در دست های یخ زده پاییز

خورشید در حصار نخواهد ماند

در ذهن بال های سفر دیده

پرواز در قرار نخواهد ماند

از اوج های رفعت منصوری

اندیشه به دار نخواهد ماند

شام به غم نشسته بی فردا

از صبح یادگار نخواهد ماند

دوشیزه ترانه سوار نور

دایم در انتظار نخواهد ماند

خونین بساط تیره جباران

بر یار و بر دیار نخواهد ماند

26 مارچ 2000

نور در جنس شب

با قناری دوباره میخوانم

نغمه های بلند آزادی

در میان قفس نمیمانم

شب لباس دگر به بر کرده

بار دیگر شبانه های غمین

روز های مرا ز بر کرده

باز کن دست صبح را

                           ازبند

باز کن بند از پر پرواز

پهنه ی آسمان چه بیرنگ است

آبیش کن

                        به رنگ آوازم

وارهان قامت مرا

                      از شب

من  ستاره ز شب

                    نمی چینم

   نور در جنس شب

                     نمی بینم

وارهانم ز تیره شب ها

صبح ِ در راه مانده

                         بیدار است

وگلویم قناری آواز است

و قناری خفته در چشمم

پر ز آواز

           پر ز پرواز است

باز کن بند از تن خورشید

باز کن در به روی آزادی

که در بسته با طبیعت من

سخت بیگانه

                سخت نا ساز است

10 اکتوبر 2002