نوذر الياس

بی بادبان

من هم از انجماد دشتها

و تحجر بادها

با تو سخن خواهم گفت

ای که کشتی بی بادبان بهارانت

در ساحل خزان زدگی

         به خاک نشته است

باده ای گل

چه ظالمانه نوشتند گزمه گان خزان

به روی دفتر اشعار عاشقانه ای ما

           حديث خاموشی

کجاست باده ای گل

تا که بشگفد دل ما

                   در اين فراموشی