بهارسعید

پنهان 

 نشد از پرده تنها حق رخ تابیدنم پنهان

مقام ودر مقام خویشتن رخشیدنم پنهان

 به همپیماییم بس کور جهلی هاست دنبالم

لگد مالی شدم  چون بودن من دیدنم پنهان

رقم کردن به دست دیگران شد سر نوشت من

به چنگ تیره بختی  دست وپا شیبیدنم پنهان

 شنارین عشق وابرازم شنارین سوزم وسازم

حس انسانیم راهمرهی ورزیدنم پنهان

سیه هستم سیه مرگم سیه شاخ وگل وبرگم

به نفع یاوه چینان حاصل من چیدنم پنهان

 نهان قلبم نهان دردم نهان سوزم نهان سردم

که این پنهان گری ها میکند ارزیدنم پنهان

اگر افتم اگر خیزم زمفتی از چه نگریزم ؟

ز بس پنهان بماندم مانده پنهانیدم پنهان

           عریان

 دوشیزه گان شعرم اگر نیست برقع پوش

عریانی رهیدن زن کرده روی  دوش

احساس را چو پیرهن از تن کشیده اند

از چنگ منکران همه دامن کشیده اند

 این راهیان که امده از راه عشوه ها

در سوز وساز و ناز ونیازو کرشمه ها

 این عاصیان که پرده دریدند ز رازها

این چاک دامنان ترو یخه باز ها

این دلبران که ظاهریان را برند ز ره

پنهان گران حق مرا میکنند تبه

پیکر نماییم چو کند واعظان خراب

بازو کشیده ها نشوند عاصیان حساب