د ل پــر خـــون

دارم دل پرخون همیش، ازهجرت ای جا ن دربغل

خواهـم بـدارم دائمـت،ای مـاه رخـشــا ن در بـغــل

جمع پلـیـد ا ن شـد فــزون،درخـانـه وکــا شـا نه ام

 آنهـا هـمه خصـم وطـن، خـار مغـیــلا ن دربــغــل

از کــویـت آ واره شــدم، مـجـنـون وبـیـچـاره شـدم

تـا کـی رهـا یـم مـیکـنی ؟ گـیـرم توجـا نان دربغـل

چون شمع ِخاموش تــوام، ازخـود فــراموش تــوام

 از پـرتـود یـدا ر خـود، جـا نـا بـده جـا ن در بـغـل

دل گشته تنگ از دوریت، ازعـشـق واز مهجوریت

سـیل سرشکـم مـیـرود، چـون رود طغـیا ن دربغـل

پــیـش خــدا دارد دعـــا، وقــت ســحــر وقــت مسأ

بـا چـشـم گـریـا ن حیدری، بگــرفته قـرآ ن دربغـل

ا.حیدری،سوم دیسمبر ۲٠٠٦ ،سدنی