چند شعر از « خارکش »

 29.09.06

اطفال ملک ما   

 یارب شنو فسانهء اطفال ملک ما     

                  رنگ است به خون زمانه اطفال ملک ما

هیچ یک ندید طفولیت خود را به عهد جنگ   

دزدیده اند خزانهء اطفال ملک  ما

تنها گذر ز ورطه هستی در این جهان

باریست گران به شانهء اطفال ملک ما

چندی بنام ماده وچندی بنام دین

آتش زدند به خانهء اطفال ملک ما

هیچکس نکرده گوش به جز خیل اختران

بر گریهء شبانه اطفال ملک ما

ماران خزیده اند ز پی جان وروح بسی

بی رحم به آشیانه اطفال ملک ما

ای وای که شد به زهرخند از فرط غم بدل

لبخند معصومانه اطفال ملک ما

گشتند فدای قدرت و خود خواهی و غرور

اکثر به هر بهانهء اطفال ملک ما

دور باد تمام آفت آسمانی و زمین

از ریشه  و جوانهء اطفال ملک ما

خاکش به سر به آن که بدوران رسیده است

از رنج و آب و دانهء اطفال ملک ما

با آنهمه قساوت روز گار بجاست هنوز

سجاوت یگانه ء اطفال ملک ما

« خارکش» ز بخت گشته چو اشعار تست توام

بادرد وغم ترانهء   اطفال ملک ما

         «یکباره» سوختن

 دوش به یک صاعقه جهانم سوخت

 تا زدم داد به داد زبانم سوخت

آنقدر بود بمن قرین اتش

که حتی تخم دیده گانم سوخت

ز آنهمه درد مرا توان طاق شد

زانکه تا مغز استخوانم سوخت

میرسیدم به حال که بیشتر ؟

یکطرف دل و یک سو جانم سوخت

حالت سوختنم تماشا گشت

غیرت و آبرو و شانم سوخت

ذرهء هم نماند ز من باقی

از زمین تا به آسمانم سوخت

باز کدام باوری کنم باور ؟

مذهب و کعبه و قرانم سوخت

این چه بخت ا یست که در بهار « خارکش»

سبزه و باغ و گلستانم سوخت

8 ثور 1357

         انسان      

من کیم ، ترک و یا که افغانم ؟

هر چه هستم فقط یک انسانم

گاه یهودم ، گهی کلیسائی

گاهی هندو ، گهی مسلمان ام

هستی شرقی ، مگر لباس غربی

من از این ام و یاکه از آن ام؟

گر سوال است ز عشق و ساز و صدا

پس به شوق زاده هندوستانم

من طرفدار قاعده ونظم ام

شاید هم از دیار آلمان ام

خوش به بیروت و خوش به شبهایش

من مگر در اصل ز لبنانم

در ادبیات و تاریخ وفرهنگ

بسته بر سر زمین ایرانم

من ز مهمان نوازی و غیرت

شهره جون مردمان افغان ام

گرمی ام افریقا ئی است در خون

من ز مصرم و یا ز سودانم ؟

زین شمار مهاجرت در دهر

ممکن ز ریشه سرخپوستانم

غیر انسانیت دگر « خارکش »

بی شبهه در شمار حیوانم

                                           چند شعر نغز از خارکش

             خوشحالیم که بازهم  خارکش  ای عزیز  ما فارغ از  خار غم کشیدن شده و منت دونان هرگز  نه کشیده و اینک بازهم بالطف ومحبت  همیشه گی شان یک پشتاره شعر های نغز خود را  برای دوستان وخواننده گان گفتمان فرستاده است تا باهم بخوانیم . آرزومندیم که سلامتی یار ویاور خارکش ای ما و تمام اعضای خانواده شان باشد.

                         استاد عشق

آهنگ صفای عشق ، در سازسرآهنگ است

                                 مرهم بدل عاشق ،آواز سرآهنگ است

باهرکه سخن گفتم و از هرکه شنیدم من  

                                 هربار فقط نقل اعجازسر آهنگ است

بیدل که مقامش را بالا ز فلک خوانند 

                                 با نغز غزلهایش دمساز سرآهنگ است

در باغ بهار آید ، در دل قرار آید

                           آنجا که دمی ذکر و ابرازسر آهنگ است 

آنکس باخبر باشد از راز محبت که

                            هم قصه وهمدرد و همراز سر آهنگ است

حتی به دل سنگ هم همواره اثر بخشد

                        آن ناله که در سوز  و گداز سر آهنگ است

در مدرسهء ساز و در مدرسه آواز

                         خوش باد همانکس که سرباز سرآهنگ است

هر جا که سر وتال است ، خارکش در این گلشن

                            بالا ز همه پرواز پرواز سر آهنگ است

                      عاشق

گر بار بار دهند ز قضا زنده گانی ام

                               هربار بود به عشق تو بازهم تبانی ام

بگذار که عاشقانه گهی بویمت بسی

                               آید زتو و یاد تو بوی جوانی ام

بی تو  نه اسم و رسمی بود ، نه کلام نه خط 

                                با تست نشان وشهرت و لفظ معانی ام

نه ترس آن جهان و نه برجان و این  جهان

                                تنها توئی شکست من و ناتوانی ام

خوش باد که در خیال ای مراروز وشب برقص

                    جزاین چه بوده عیش و چه است کامرانی ام ؟

ایکاش ز تو همیشه ربایم غمت تمام

                        ایکاش که بی جهت نبود جانفشانی ام

جز تونه دل دهم به کس و نه روم رهش

                         ای عش جاویدان و رهء جاویدانی ام

روزی رسد که بوسه زنم باز به پای تو

                           روزی رسد که زنده شود خوش گمانی ام

دل داده ام چو خود به هزارشوق و ذوق به تو

                      افسوس چه باد برسرحالت وحال مهمانی ام ؟

مهمان شوی اگر تو بمن ، جان دهم ترا

                        آزما شبی نهان عزت افغانی ام

هرگز نبوده ساحهء سنجیدنم فراخ

                                       حسن وجمال تست سبب نادانی ام

از یاد نبرده ام دمی هم احترام  تو

                              تعجب مکن ز قامت چنگ و کمانی ام

دیگر برم چگونه تو و یاد تو زیاد ؟

                              توغم شدی به جان و توئی شادمانی ام

خارکش چسان به پرده کشد راز و رمز خویش

                               تارسم عاشقانه کند ترجمانی ام

 خطاب به فرزند بیمارم

           گریسته گریسته 

ترا  زار چو دیدم گریسته گریسته

                                          ز فرحت بریدم گریسته گریسته

برای علاجت ، به هر در دعا خوان

                                          گریبان دریدم گریسته گریسته

نخفتی ز آشوب چو اکثر شبانه

                                         فقط زهرچشیدم ، گریسته گریسته

به ارمان آنکه سخن گوئی روزی

                                         چو ماهی تپیدم ، گریسته گریسته

مرا کاش نمیبود ، در آن عهد به تن دم

                                        که دردت شنیدم گریسته گریسته

ز سودای آنکه چرا تیره بختی ؟

                                        به بن بست رسیدم  گریسته گریسته

نهان در غم تو خون دل شبانه

                                      به دامن چکیدم ، گریسته گریسته

چه زود در غم تو ز شاخ جوانی

                                       به پیری  تکیدم ، گریسته گریسته

گریزان از این حق که تو نا رسایی

                                        به هر سو دویدم ،  گریسته گریسته

بعد دیدن تو من هم همچو خارکش 

                                      ره عشق گزیدم ، گریسته گریسته

                        نشانی

زانروکه مرا حسنت یادیست ز وطن دایم

                                                  برخاسته ز دیدارت ، عشق از دل من دایم

تا تو در کنار باشی ، احساس بهار باشد

                                                  دارد نفست چونکه ، بوی نسترن دایم

 شب ، شمع خاموش گردد ، تا چهره عیان سازی

                                                  روشن ز جمال تست ، مارا انجمن دایم

دستانت شفا بخش اند ، هر زخم وجراحت را

                                                   وز نقش خرام تو ، روییده چمن دایم

نازم به چنین امری ، کز حلقه ای زلفا نت

                                                    آید به مشام ، خوشبو ، چون مشک ختن دایم

سر تا قدم رنگ ای ، سر تا به قدم معطر

                                                   هرجلوه تراست بهتر، از موج سمن دایم

فرحت ز جهان خیزد ، همواره ز دیدارت

                                                   باشد چو ترا گل وار  لبخند به دهن دایم

در عشق نبود بختم ،  هرچند ز قضا خارکش

                                                   آرم به زبان بازهم ، زین باره سخن دایم

جای مه نو نیک است ،  مارا خم ابرویت

                                                    چشمان خمار تست ، پیمانه شکن دایم

ترسم که زنم بوسه ، حتی به کف پایت

                                                زین کرده اثر مانده ، بر تو گلبدن دایم  

      غیرت افغان

بسکه حرف بود ز ملت افغان

                                    درز فگندند به وحدت ای افغان

مغرضان برغنیمت اند از پی

                                     ورنه خوف بود ز هیبت ای افغان

رسم مهمان نوازی رفت از یاد

                                    بی قدر گشته ثروت اِ افغان

در پی دوستی هاست غرض  اکثر

                                       پس کجا شد صداقت ای افغان

رسم بیگانه گشت چنان رایج

                                     که ز یاد رفته عادت ای افغان

آنقدر سوختندز خرمن ای علم

                                     تا ثمر داد جهالت ای افغان

هر طرف خصم وهر طرف بزمیست

                                     خدشه دار شد شرافت ای افغان

سائلان بسته اند قطار در ملک

                                     زانکه کم شد سخاوت ای افغان

دوست دیروز بود ، عدو امروز

                                       نار زدند در رفاقت ای افغان

چهره ها زشت و کرده ها زشت تر

                                        حیف به خلق و سجاوت ای افغان

ملک ما بود ز دوستی آباد

                               زنده کردند عداوت ای افغان

نه کسی دید به حال ما گاهی

                                نه شنید کس شکایت ای افغان

در سیه روزی و نگون بختی

                                 لب به لب شد حکایت ای افغان

کاشکه خود نیز چشیده بود هجرت

                                 آنکه خوب گفته هجرت ای افغان

حیف که خود نیز تباه نشد آن شخص

                                  که تباه ساخت جماعت ای افغان

خاک فروشان به قدرت اند باز هم

                                   کی چنین بوده غیرت ای افغان

این چه حالست به ملک ما خارکش

                                   این چه ظلمیست به قسمت ای ا فغان

چند شعر از خارکش

عاشق

گر بار بار دهند ز قضا زنده گانی ام

هربار بود به عشق تو بازهم تبانی ام

بگذار که عاشقانه گهی بویمت بسی

آید ز تو و یاد تو بوی جوانی ام

بی تو نه اسم و رسمی بود ، نه کلام ، نه خط

با تست نشان وشهرت و لفظ و معانی ام

نه ترس آن جهان و نه بر جان و این جهان

تنها توئی شکست من و ناتوانی ام

خوش بود که در خیال اِی مرا روز و شب به رقص

جز این چه بوده عیش و چه است کامرانی ام؟

ایکا ش ز تو همیشه ربایم غمت تمام

ایکاش که بی جهت نبود جانفشانی ام

جز تو نه دل دهم به کس و نه روم رهش

ای عش جاویدان و رهء جاویدانی ام

روزی رسد که بوسه زنم باز به پای تو

روزی رسد که زنده شود خوش گمانی ام

دل داده ام چو خود به هزار شوق و ذوق به تو

افسوس چه باد برحالت و حال مهانی ام

مهمان شوی اگر تو بمن ، جان دهم تو را

آزما شبی نهان ، عزت افغانی ام

هرگز نبوده ساحه ای سنجید نم فراخ

حسن وجمال تست سبب نادانی ام

از یاد نبرده ام دمی هم احترام تو

تعجب مکن ز قامت و چنگ کمانی ام

دیگر برم چگونه تو ویاد تو زیاد

تو غم شدی به جان و تویی شادمانی ام

« خارکش» چه سان به پرده کشم راز و رمز خویش

تا رسم عاشقانه کند ترجمانی ام

تغییر

بسکه حرف بود ز ملت افغا ن

درز فگندند به وحدت افغان

مغرضان بر غنیمت اند از پی

ورنه خوف بود ز هیبت افغان

رسم مهمان نوازی راست سستی

وای ز یغمای ثروت افغان

اکثرا دوستی هاست به یک مطلب

پس کجا شد صداقت افغان

رسم بیگانه گشت چنان رایج

که زیاد رفته عادت افغان

آ نقدر سوختند ز خرمن علم

تا ثمر داد جهالت افغان

هر طرف خصم وهر طرف بزمیست

خدشه دار شد شرافت افغان

سائلان بسته اند قطار در ملک

زانکه کم شد سخاوت افغان

دوست دیروز بود عدو امروز

نار زدند بر رفاقت افغان

چهره ها زشت و کرده ها زشت تر

حیف به خلق و سجاوت افغان

ملک ما بود ز دوستی آباد

زنده کردند عداوت افغان

نه کسی دید به حال شان گاهی

نه شنید کس شکایت افغان

در سیه روزی و نگون بختی

لب به لب شد حکایت افغان

کاشکه خود نیز چشیده بود هجرت

آنگه خوب گفته هجرت افغان

حیف که خود نیز تباه نشد آن شخص

که تباه ساخت جماعت افغان

خاک فروشا ن به قدرت اند بازهم

کی چنین بوده غیرت افغان

این چه حالست به ملک ما « خارکش»

این چه ظلم است به قسمت افغان؟

وابستگی

برای فرزند بیمار

گرچه بیدادی مگر بی تو نگاهم خالیست

گر بد ستم نبودد ست تو، راه ام خالیست

ای گرفتار بلد پشت و پناهت خالق

بی بلدیت به خدا پشت و پناهم خالیست

چون شب وروز مراختم و شروعات با تست

بی تو رخشان سحر و شام سیاهم خالیست

گر نباشی توقریب ای رنگ و بو را مظهر

جای تو همچو بهار درزاد گاهم خالیست

پرده برداشته مرا راز محبت آهم

غیر شرارهء احساس توآهم خالیست

هرچه سوزست به کلامم ز عشق است « خارکش»

ورنه همواره حتی شعربراهم خالیست

ا 2005-02-15

چند شعر از خارکش

                                                                 15/ 05/05  کابل

               بعد سالها

  امروز منم به خاک  وطن  بعد سالها

                                         اشک سرور چکید بدمن بعد سالها

زادگاه مراست اگرچه خراب، لیک ز دیدنش

                                          باز عشق دمید ز رگ  رگ  من بعد سالها

بردم به لب چو جرعه ای از آب ما ء منم

                                          لذت رسید مرا بدهن بعد سالها

خوش گشته شاعرانه فضا، خوشگوار هوا

                                        خوش باد سرود مرغ چمن بعد سالها

افتاده ام چو باد صباح بی خیال به رقص

                                       مستم ز رنگ و بوی سمن بعد سالها

لب وا  نشد به ملک غریب مرا سالها

                                      اکنون منم به اوج سخن بعد سالها

در خاک روم ، اگر به وطن ، فاخرم به بخت

                                   فارغ منم ز فکر کفن بعد سالها

          خارکش  چه بود  اگر همین هم میگذشت  ز ذهن؟

                          که باغ تهیست ز زاغ و زغن بعد سالها

 حیف

خوش که ز ملک اندکی دورهء ظلمت گذشت

حیف به شبابم مگر، زانکه به هجرت  گذشت

 یا که مرا در دیار رسم اجانب بود

یا تمیز آید از آن عهد که به غربت گذشت

عمری نه چسپید شبها، دیده بهم به فراق

چونکه مرا در نظر ،  شور قیامت گذشت

دوره ء دیگر دمید ، پرتو دانش به ملک

قسمتی از قسمت ای شام جهالت گذشت

خفته به گوش میرسد، نغمه آزاد ه گی

گوئی از این مرز و بوم عصر اسارت گذشت

خنده شگوفان شده بر لب اکثر دیگر

قطره  مریز دیده که وقت ملامت گذشت

باز به یک اندازه گشته روابط حسن

از دل اکثر دیگر بغض و کدورت گذشت

منزل ما راست فقط نیمه ای راه در امن

نیمهء از مکنت ، دهشت ووحشت گذشت

در بعضی ساحات عوام ، بسته به یکدیگر اند

موسم وحدت رسید، فصل حسادت گذشت

رسم محبت نرفت یکدمی خارکش زیاد

گرچه روز گار من دور زمحبت گذشت

  مزار شریف / 19 / 5/2005

خطاب به فرزند بیمار

ای که الطاف کردگارت نیست

نونهالی ولی بهارت نیست

بیقرار کرده دیدنت مارا

بسکه یک لحظه هم قرارت نیست

دست به آتش زنی و سر بر سنگ

چوبه خویش دست اختیارت نیست

کی دهند دل پریر خان با تو

که در این حلقه اعتبارت نیست

نه اهل حرف و نه نظر باز ای

با خبر کس ز سر کارت نیست

حلقه اشک به چشم تست دایم

خنده بر لعل آبدارت نیست

گشته افسانه حال زارت

کس در این پرده پرده دارت نیست

آنقدر غرق عالم خویش ای

که ز دنیای ما گزارت نیست

گرچه سر تا قدم فقط حسنی

غیر ما یار جان نثارت نیست

کاش که دردت مرا تمام میبود

درد که گاهی دست بردارت نیست

همچو خارکش زجان ودل ای جان

هیچکسی یار وغمگسارت نیست

در سیاهی حتی شب هجران

تیره چون روز و روز گارت نیست