شبی با مولانا جلال الدین بلخی

شبـــی خــواب دیــدم زبخـــت بـــلنـــد

کــه یــاران بـا مــولوی هـــم رهــنـــد

چه دنــــیای زیبا چـــه مـــردان خوب

سخــــن پر عطوفت و دور از گــــزند

ثنـــاخوان یــــزدان هـــمــه با شتــاب

 سوی مسجـد شهـــــر ما میــرونــــد

به گفــــتم که ای شهـــریار هـــــمـــه

مــــرا پــــند فـــــرمای یکی سودمند

بگــفـــتا سخـــن رفتــه بســــیار بار

نــدانـــم که اکـــنون چــه را میــخرند

پس از آن نگاهــی به اطــــراف کرد

نگاهــی به پاییـــن نگــــاهــی بلـــند

بگــفـــتا که چــرخ فــلک بــیــقـــرار

ببــارد دوصــد فتـــنه با بـــوی گــنــد

بگو شهــر تا نــرا کــدامــین سفیـــر

بیـــاورد پــیغـــام که پاشـان شــونــد

کجــــــــا شــد درخــتان کاج بلــــــند؟

که مــرغــان بر آن بود دلشاد چنــد؟

کجــــا شد مصــلا و بــارو وبــــرج؟

کی از بیخ و بن قامـــت شان بکنــد؟

هـــمه رفـــته اند شهـــر خالی شـــده

مگــــر گـــشـــته آن خـیل تخـم سپـند

نگفـــتی حقیقـــت کجـــا بار بســـت؟

ز قــــرآن حـــریفان چـه دارند پنــــد؟

 مگــــر روح حــــلاج افــسرده است

که در فکــر ایـــن هــــا بیــنم نـژنـــد

چه دانـــی زگفــــتار عطـــار گـــوی؟

و یــــا از دســاتـــیر ابـــواب زنـــد؟

مگر باز چنــــگیـز پی فــــتنه است ؟

که شمشیــــر دارند هــــمه میخــرند

مرا راز دل گفتن ام سهـــــــل نیست

زبـــان را پی این مــــــــسایــل ببنــد

بگفـــتم که معـنی هــمه پـــــوده شد

به تیزاب شهوت به زهــــــــر کشند

زبان از اصـــالت نــــــــدارد اثـــــر

نبینی بجـــــــز هرزه گی بار وبنــد

همـــــــه گشته باری اسیران پـــول

دگــر عشق به انسان نــدارد چلـــند

فلاطون و لقمــــان اساطــــیر شــد

منــادی اشـــــــراق گویند... بخنـــد

هـــمه با ســـر نیــــزه و زور و زر

گل شهرت و ملک دین میخـــــرند

به ارواح نــوزاد گـــــان لطـــیــــف

فرومایگان درد و غم میــــد مـــند

ضعیفان سر افکنده محکوم هـــیچ

قوی پنجه ها سینه شان مـــــیدرند

ازین گـــفته ای مــن خـــــداوندگار

به خــشم آمد و گفت: اینها شر اند

کسی کو نداند به جز خورد و خواب

یقینــا که از ریشـه مثل  خـــر انـد

کابل 22 ثور 1377

نعمت الله ترکانی