د ل آ ســــــــا

صـبا زمـن بـرسـا ن سـرزمیـن زیـبـا را

که بوده مأ من اجـدا دم، آ ن د ل آ سـا را

اگـرچه مـد ت شـد دورم از سـرکــویــت

به مـهــرمـا دریـت شــا د کـن دل مــا را

 چرا زدامن خود کردی دورم ای مـا در؟

ببین سرشک من از دیده همچـو دریـا را

خـرابـه خا نهء مـا گـشـت ازجفـای عـدو

رمیده جمله غـزالان زکــوه و صحرا را

نمـا تو دورزپـیـشــت خـا ئـنــا ن وطــن

برا ن زخـویـش توآ ن نوکـران رسوا را

یکی بنام مسلـما ن و د یگـری بی د یــن

بریخت خـون هـزارا ن جـوا ن رعنا را

يـقـيـن نا خـلـفـنـد  نــوكـرا ن بـيـگــا نـه

به جیـفـهء نتـوا ن صیـد، مرغ عَـنقـا را

نکرده است خیـا نت به مـیهـنش هـرگـز

هرآنکه معـتقـداست بازخواست فردا را

صبابه بلخ رسان عرض من به شیرخدا

زراه لـطـف بـبـیـن حـیـد ری شــیـدا را

داکتر اسدالله حیدری،دهم دیسمبر۲٠٠٦، سدنی