شـکـسـتـه پــــر

چـرا تـوای شکـسته پر، روبخــدا نـمی کـنی؟

            برا ی دردورنـج د ل،چـرا دعـا نـمـی کـنـی؟

چو گشته ای زلا نه دور،به پیش خا لق غفور

            به وقـت سـجـدهء سـحـر،شـورو نوا نمی کنی

ز آه و نـا لـهء د لـت، خـدا ست بـا خبرهمیش

            به نم نم  ِسـرشک خـود،خـدا رضا نـمی کـنی

زصـد ق ِدل اگـر کـنی،رو بخـدا ی مهـربا ن

            چـرا روا تـوحـا جـتـت،ز کـبـریـا نـمـی کنی؟

سرشـک تـو بـود گهـر، بـه روی پر گـنا ه تـو

            زآ ن سرشـک ِبا صفـا، مِسـت طـلا نمی کـنی

عـمر ببیـن که میـرود، چه تیـزتر زبرق وبـا د

            زبـهــر کـا رآخــرت، سـعـی ِ بـجـا نـمـی کـنی

سـحـر زبـا غ رحـمـتـش، گـل مـراد خود بچین

            به نیـمه ها ی شب زد ل،نـا لـه چـرا نمی کنی؟

اگر به نزد کردگا ر، شفیع کنی توهشت وچا ر

            تو با ولا ی هشت وشش،سیـنه صفـا نمی کـنی

تو حـیـدری بـه نـیـم شـب، بـیـا د شـا ه کـربـلا

            به پیـش خـا لـق جهـان، سـر به صـدا نمی کنی

دا کتر اسدالله حیدری،بیست وچهار جنوری٢٠٠٧ ،سدنی