اقتباس از روزنامه  8 صبح

روز های سیاه برای عدالت و ادامه‫ی معافیت ناقضان حقوق بشر در افغانستان

حامد کرزی رییس جمهور افغانستان به مناسبت روز تصویب اعلامیه حقوق بشر، این بار با صراحت از مساله ی حقوق بشر در افغانستان سخن گفت، و از برخی کاستی ها و محدودیت ها در رابطه به جلوگیری از نقض حقوق بشر حرف به میان آورد. البته، رییس جمهور همانند گذشته، مساله ی عدالت انتقالی را با زبان دو پهلو و فارغ از یک موضع گیری مشخص مطرح نکرد، بلکه به صراحت بیان داشت که حکومت افغانستان، از روی عمد به مساله ی عدالت و نقض حقوق بشر در افغانستان نپرداخته، زیرا از آشوب بیشتر می ترسیده است، آشوبی که به گفته ی رییس جمهور، توسط حکومت و جامعه جهانی کنترول شده نمی توانست. او به صراحت از ناتوانی حکومت افغانستان در رابطه به جلوگیری از نقض حقوق بشر یاد کرد، و به ادامه ی نقض حقوق بشر در کشور اذعان نمود. او از گروه های مسلحی یاد کرد که از توان نظامی و کمک های خارجی برخوردار بوده و دولت افغانستان آنها را مهار کرده نمی تواند. این سخنان به گفته ی رسانه ها، نا امید کننده و هراس از آینده را بیشتر خواهد ساخت.

گمان بسیاری بر این بود که شاید رییس جمهور نیز این بار با محافظه کاری و با دوری از تنش با مخالفان سیاسی خود، که متشکل از جنگ‫سالاران عمده ی نظامی و سیاسی اند، مساله ی نپرداختن حکومت به عدالت در افغانستان را توجیه کرده و یا ساده از کنار آن بگذرد. اما، این بار آقای کرزی با جسارت بیشتر به ناتوانی های اعتراف کرد که شنیدن آن برای بسیار ها سخت و غیر قابل انتظار بود. این سخنان آقای کرزی می تواند بحث جدیدی را در رابطه به تطبیق عدالت در افغانستان مطرح کرده و پاسخ نیز به رسانه های منتقدی باشد که همیشه حکومت را بخاطر عدم رسیدگی به نقض حقوق بشرو ادامه ی معافیت ناقضان حقوق بشر، ملامت کرده اند. این رسانه ها، انتظار داشته اند که حکومت با استفاده از مشروعیت قانونی و حقوقی خود، حد اقل از جنایت‫ها و نقض حقوق بشر در شرایط کنونی، جلوگیری کرده و بالای قوماندان‫ها و رهبران سیاسی متحد و همرای خود در این رابطه فشار بیاورد. آب سردی که حکومت بالای دست همه ریخت این بود که او حتا با وجود جامعه جهانی نیز نمی تواند جلو ناقضان حقوق بشر را در شرایط کنونی بگیرد. اعتراف این امر بر علاوه ی این که نا امید کننده است، باعث سلب اعتماد مردم از حکومت نیز می‫شود. به گفته مردم" نه به این شوری شور و نه به بی‫نمکی." اعتراف صادقانه رییس جمهور، به بسیاری از پرسش‫ها پاسخ می‫گوید، ولی به همان اندازه این سوال خطرناک را نیز مطرح می‫کند. پس چه کسی مردم را از گزند ظلم و لوله های تفنگ ظالمان نجات بدهد؟ این سوال به صورت آشکار مسوولیت ها و صلاحیت حکومت را مورد پرسش قرار داده و آن را بی اعتبار می سازد. آقای کرزی با یک پاسخ آینده‫گرا به تمام نگرانی ها گفت که نسل های آینده باید به مساله‫ی عدالت پاسخ بگویند، آن هم، زمانی که نسل کنونی، به دلیل نقض گسترده‫ی عدالت شرایط را برای زندگی انسانی و به دور از ظلم و جنایت نا ممکن ساخته اند. این جمله ی آقای کرزی نشان می دهد که ما در یک دور باطل جغرافیای قاتل قرار داریم، و در این جهنم بدون هیچ شفیع و نجات دهنده ی خواهیم سوخت، و سخت عذاب خواهیم کشید. آقای کرزی شجاعانه حقایقِ تلخی را بیان داشت، اما، با تمام نا امیدی این وظیفه‫ی حکومت اوست که با فراست و آینده نگری زمینه‫ی پایان یافتن بی عدالتی و ظلم بیشتر بالای مردم را مساعد سازد. اعتراف او، چیزی از اشتباهات حکومت و جامعه جهانی در افغانستان را کم نمی کند. حمایت بی‫دریغ از جنگ‫سالاران و جنایت کاران جنگی را نه کسی توقع داشت، و نه بدون صلاح‫دید آقای کرزی ممکن بود. آقای کرزی می داند که اگر امروز جنایت کاران جنگی، ریشه در بین مردم دوانیده اند، نتیجه ی سهل انگاری و رفتار های مشکوک تیم درون ارگ بوده است. آن عده زنان و کودکان که در جنگ شیندند به وسیله ی گروه های جنگی در کشمکش های قدرت میان اسماعیل خان و قوماندان امان الله، مورد تجاوز قرار گرفته اند، به خوبی می دانند که آنها قربانی یک جنگ پنهان قدرت در آستانه ی انتخابات ریاست جمهوری شدند. این گونه حوادث، ناشی از مظالم و بی عدالتی های است که سال هاست در سیاست افغانستان بخاطر حفظ قدرت نهادینه شده است.