در اسارت

      در پس  دیواره  ها  و  درب   های   دوزخی        در میان  گور  بیمناکی  قفس  گردیده  نام

      پاسبانی  از  بس  شهوت   نگاهش  اهریمنی         از کنار دامن بیچاره  زن  می جست   کام

      شیون   زنجیر  هم   وجدان  او   بیدار  نکرد        گویی در نعش کثیف او شرافت مرده  بود

      قامت    لرزان   زن   آن   گل   پر پر   شده         در  میان  پنجه های  پاسبان  پژمرده  بود

      شحنه در خواب رفته بود و شب بود وشبروان       دفتر امن و عدالت  صورتش  شسته ا آب

      وای  بر  آن  کاروانی  در  چنین   یلدا   شبی       گرگ ناموس درکمینش ساربانش مست خواب

      حیرتا! دراین سرای را که نیست زن را مجال       تا کشد بیرون پا از  درب  منزل  سال  ها

      چی طلسمی شد که یاغی گشت ؟میپرسد کسی؟      یا  که  وجدانی  ندارد  همت  این  قال  ها

      کرده ای  د ر بند او را چون گرفت  ره  خطا        هست سزایش کنج زندان نی در آغوش تو

      عزت مردم نگهداری فخر باشدنی بوس وکنار       کاش  بودی  عادلی  آنجا  بمالد  گوش  تو

                      این چند قطره اشک در سوگ پرده دری زندان های کابل خونآبه گشت و چکید

                                                                                         بصیر احمد مهاجر

                                                                    شهر عیاران

                    ای  عیاران   وطن  ماتم   گرفته  این  دلم        شیر مردان  وطن  وای  جمله گشتند نا پدید

                    یاد  کابل  جان  بخیر  و آنسوی  دریای  او       کاکه های تخخه پل اندر کنارش  می غرید

                    کی کسی را آن جگر بود بگذرد از چارچته      سینه چاک گردن فرازمغروررنگش میپرید

                    آن جوانان را رواج بود درسخن هم درلباس      شمله  دستار  کاکه  تا  به  پایش  می رسید

                    در جمع دوستان نشستی حق دوستی را بدان      راز دار و عادل  باش  خیر تو باید   رسید

                    بر ضعیفان رحم داشتن زورگو را سرنگون       بر غریبان و یتیمان  کاکه  باید دست کشید

                    چست و چابک و میان بسته و تیغ اندر میان      شبگردی می نمود  وهمچو شیران  میغرید

                    ازجمع این کاکه ها بود  توره  در شهر مزار     داستانش جان گدازاست لیک  بافخر  مزید

                    توره را هم  یاران و دوست  داران  کم  نبود      یوسف تنبوره چی  آی  در رکابش  میدوید

                    در مروت  نامدار بود  در وفا  مانند  نداشت      بازوان  زور مندش  قامت  شیر  می خمید

                    هر فقیر را مشکلی  بود  از ستم کاران  شهر   عرض و دادش را گرفته پیش توره  میرسید

                    حاکم  و والی  به جز بیداد  یا رشوه  خوری      یا که در وقت عدالت حرف زور را میشنید

                    بخت  بد  یک  روز بدام  افتاد مرد  نو جوان     بر ضعیفان بود مصیبت بر ستم کاران عید

                    شحنه وقاضی به رشوه حکم قتل اش داده بود     تا جوان  نا مراد آخر  به  دهن  توپ  پرید

                    شد  فدای مردم  خویش  آن عیار  نو    جوان     بعد از آن مانند توره کس جوان مردی ندید

 اهدا به کاکه ها وعیاران وطنم

بصیراحمدمهاجر