قلبِ پاره

دل مــي تپـد بـيادِ تـو بسـيار هـمچو دوش
پـيش آ مپر تو از سـر ديوار هـمچو دوش

حــلاج سروش مــن شـده در راهِ عاشقي
مــن مـیروم برای تو بر دار هـمچو دوش

بنگـر کــه لاله هــــای بهاري به هر بهار
رقص ميکند برای تو هربار همچو دوش

 "هر جا "قفس بهانه ای مرگِ پرنده هاست
دل را درين قـفس تو نگهدار هـمچو دوش

اينبار اگــر کــه باز تـو از مـن حـذر کنی
شـايد کــه بشـکنم سـرُ ديوار هـمچو دوش

ني روز مي شـناســم ُ ني شــام، ني سحر
تا عقلُ هـوش گـشته گـرفتار هـمچو دوش

مـشغـولِ خــون فــشانیُ آواره ي شـراب
تا دل شـده به عـشق طلبگار هـمچو دوش

از شـعـر اينطرف که سـبک گـشـته قـافيه
گـم گـشـته مـردمان خـريدار هـمچو دوش

باز آ ببين کـه بر سرِ راهــت بهر طـرف
گـل فـرش مي کنم به خروار هـمچو دوش

هر جا غزل بيادِ دو چـشمان مستِ مـست
مــن مـيکـنم بياد تـو تکــرار هـمچو دوش

حــالا اگـر که مـهـرُ وفـايت زمــن رمـــد
سر را زنم به هــر درُ ديوار هـمچو دوش

هـر جا فـتاده قــيمت خـوبان درين جــهان
يوسف شـده مگـر که ببازار هـمچو دوش

بس کن کــه شـکوه هـای تو جايی نميرسد
ترســم شـود زمـا هـمه بيزار هـمچو دوش

رقــص ميکــند اگر کــه بيايی به پرسشش
اين قـلبِ پاره پاره ي بيمــار هـمچو دوش

داني که چيست مرهمِ دل هـای خـون شـده
يک بوسه زآن لبان عسل وار همچو دوش

فريد طاهری
سنبله ۱۳۸۶،  سپتمبر ۲۰۰۷، کليفورنيا

شعله ي عاشق

سـاقـــيان طـنازي عــاشــقانِ غــمخـواري
آمـــده به نزد تو هــر يکـی به يک کـاري

گـفـتمش کــه جـاني تـو نورِ کهکـشاني تو
رو بسوي من کرده گفته است به ناز آري

در کتاب هرانسان یکدو سطرِ خوبی هست
الـــفتُ نوازش کــن بعـــدِ عـمر يک باري

همچو آتش زرتشت کی کجا توان خاموش
شعله ي کــه بفـــروزد عــاشـق گرفـتاري

گـرچه راه ست بیپايان هـرطرف مغـيلانند
کــي بود مـــرا يکــــدم بيـمِ آفــتِ خــاري

هــمچو شـــیخ اســـتادم تا به تو رهـي يابم
جـــامه را گِـــرو کــردم دی بنزد خـماري

آ هــــله ببين دســــتم چـــه بدســت آوردم
جــــام مـي برای تــو ســبحـه ییُ زنـاري

زندگی هــمه بگـــذشـت در پي وصـالِ او
گـــــه زيار آزرده گـــــه زخـــلق آزاري

تو به جـــمع بدنامــان يکــسره بپـا بــودی
زآندمي کـه بشــنيدی دهـــلُ طـبـلُ آوازي

خــود سـتا تو بودستي عـاشـقـت ندانسـتي
کـي کـجا تواند زيست با چـنين دل آزاري

اينقـدر مگـــو عـيبم سـخت و بيکران نبود
شـکوه ي کـــه برخـيزد از شرارِ بيمـاري

فريد طاهری
 سنبله۱۳۸۶،  سپتمبر ۲۰۰۷، کليفورنيا

مجموعه ي والا

مجـمـوعه ي والايـم شعـري به زبان گـردد
آهـنگِ تو دارد جان سـرمسـتُ جوان گردد

در دامـــن اين امــواج از زيرُ بَم طــوفــان
کـــشـتي دلــم بشکـست تا کارِ روان گـردد

يک جلوه ي خـُمارت با آن نگـه ي شـرقي
هـر بيدل مجنون را چون غمزه عنان گردد

دانم مــنُ داني تو زينســان کــــه پَـرِيشــانم
می خــوردن هـــر روزم آيـين مُغان گـردد

ســــاقـي دل افـــــروزم بر بند درِ مـیخــانه
پيش آر دو سه جامي تا رطلِ گــران گـردد

ای شـاهـدِ هـمرازم اين قـصه به هـر کويي
هــم روي زبان افــتد هــم وِردِ زبان گـردد

از بس که همي سـوزم از هجـرِ گـل رويت
هـر ديده ي دل ســوزي از حـيرتيان گـردد

يک جـامِ دگـر برکـش صد بوسـه بيا بستان
مــي ترسـمُ مي ترسـم شـايد رمضان گـردد

ديريسـت درين وای هـــر رسـمِ وفــا مـرده
رازي که نهان بودی ترسـم که عـيان گـردد

زين سـان کـه مي بينم زآشـفتگـی ي خـوابم
خــــونِ دل مــشـتاقــم از مـژه روان گــردد

او بـوده رفـيقِ مـن وز رِفـق چه هــا گـويي
در دايره ي غـم هـايم خود او نگـران گـردد

در کيش وفـاداري معشوق چه بود، عـاشـق
هـم خـونِ دل افــشاند هـم هـمدمِ جـان گـردد

فريد طاهری
سنبله ۱۳۸۶،  سپتمبر ۲۰۰۷، کليفورنيا

آهنگِ نفس

آهـنگِ نفس خورده زرخـسارِ تو برهـم           تا آتـشِ سـوزانِ تو ديـديـمُ شـــرر هـــم

روزي کـــه اينجا قـدم رنجــــه نمـايي             هـم خون شده دل بينیُ صد داغ جگر هم

هر سو که نظر رفته يکي خيلِ سپاهـت           هـم تير برون کـرده ُ آراسـته سـپر هـم

ديریست که با مردمک چشم به هر سو           يک جلوه زرخسارِ تو خواهيمُ نظر هم

داني تو که عاشق به چه تمکين به درِ تو           ياقـوتِ دلِ خــويش بياوردُ گــهـر هــم

تا عـاشق بيچاره به تو گـشته فـراموش           مي شامُ پگاه خـوردهُ هر روزِ دگر هـم

از دردِ فراقـــت چـــقدر نوحـه سـرودم          امـــيد نــويسم يکـــي شـــعـرُ اثـر هـــم

عمريست که از جورِ محاقِ مه ي کامل          دفترچه ُ هر خـامـه شـــده برهــمُ درهــم

شايد که يکي صبرِ چو ايوب بکار است          تا ســـايه بگــيريم ازين نخــلُ ثـمـر هــم

بی جلـــوه ي مهـتابی ي آن يارِ دل آزار          خود زهـره زچـشم رفـته ُ ناهيدُ قمر هـم

بر عــاشــق آزرده ي توفــيق خــيالــت          هم شـيرُ شـراب گشته لبت شهدُ شکر هم

ای شــاهـــدِ طــناز درآن محــفـلِ ديروز          هـــــم ســينه بجـنباندیُ پایـينِ کـــمر هـم

يک تيرِ نگاهــــــت ازآن روزِ نخـسـتين          سر طاق دلم سـوختُ سر طاقکِ سر هـم

دانم کـــه يکـــی روز به پرســان دل آي          هـر لطـف زنگاه ي تو شود پـنبه ُ مرهـم


فريد طاهری
سنبله ۱۳۸۶، آگست ۲۰۰۸، سانفراسسکو

چشمِ شرقی

دلِ عـاشــــق فــــــتاده بـر درِ تـــو          ببين خـــونم بدسـتِ خنجـــرِ تـو

ميفـــشانم چو اشکِ روی مــژگـان          شــــدم قــــربان بچــشمانِ ترِ تو

براي زنده مـاندن آنچـه خــــواهـم          هـمي جـــويم شـــرارِ اخـــترِ تـو

هــــمه ديـنُ تـوانُ طــاقــــــتم برد          دو چـــشـمِ شـرقي بس کــافـرِ تـو

هــمي خـواهم زدنيا تا به عـــقـبی          شـــرابِ آن لــــبِ جــانپـرورِ تـو

خوشا روزیکه سوزم باز ســوزم          زســـــــــوزِ آتـشــينِ پـيکــــرِ تـو

تو بي پروا شــدیُ مــن نخـواهــم          نگـــــــاهِ نازِ بــــــي پـروا تـرِ تـو

کــــجا يارِ دگــــر گــــــيرم بدنيـا          از آنروزي کــــــه ديـدم بســترِ تو

شــده سـوزُ شـــده دردُ شـــده داغ          مـــتاعِ جـــانگـــــدازِ کــشـورِ تـو

دعايم اين شــده هر صبح صـادق          بود عــــاشــق بگــردد رهــبرِ تـو

مـلايک را چه باشــد قــدرُ عـزت          شــبِ قـــدري که باشـم در برِ تـو

همه وقـتم دعاست پيش خــدا جان          بجـــانِ مــن فـــــتد دردِ ســـرِ تـو

خوشا روزي که با صد جانفشاني          بنوشــــم از شــــرابِ ســـاغرِ تـو


فريد طاهری
سنبله ۱۳۸۶، آگست ۲۰۰۸، سانفراسسکو

نقش اندام


به نظر جـلوه اِی آن صبحِ بناگــوش نشـسته
عــاشق مسـت، به اميد تو قـدح نوش نشسته

نقشِ اندامِ تو در ديده ام از بسکه عيان است
دورُ پيشم همه جا بوي خـوش آغوش نشسته

مـردمِ شـهر بدانند کـــه هـر وقــتهُ هـر روز
رنگِ لـبهات برين گــردنُ اين دوش نشـسته

بيرخِ مــاهِ تمـامـت کـــه بود شـمع فــروزان
بنگـر کــز سرِ محفل هــمه خـاموش نشـسته

تو ازين بنده ي خاکي چـقدر سـجده بخواهي
وه ازين بارِ گــراني کـــه بر دوش نشـــسته

جلــوه ي نازکت اي نو گـل پاکـيزه سـرشـتم
چـون عروسِ شبِ زفاف همه گلپوش نشسته

نکني فرقــــتِ ديگـر کـــه از آن رفـتن بيجـا
يارِ عـاشــق از آن مرحـله مدهــوش نشـسته

هله برگــردُ بپرس حالــتِ مجنونک خـود را
کز فراقِ تو زمان هاسـت کــه بیهوش نشسته

دير وقتيست کـــه ديوانه ي تو شــامُ سحرگاه
به درِ دير مــــغانِ تـو ســـــيه پـوش نشـسـته

ســاقي هـشدارُ هـمان جرعه ي باقی نگـهدار
به تـه اِی خـم هـمگی خــونِ سـياوش نشسـته


فريد طاهری

اسد ۱۳۸۶، آگست ۲۰۰۸، سانفراسسکو

http://suroush.persianblog.ir/