حماسه ملی

                         ای ملت غیور ای خلق  با  وقار            آزادگان سر به کف مردان شهسوار

                         یکدست شوید درره آزادی وطن            که اجدادتو برای تو ماندست بیاد گار

                        این مادروطن که پرورده است ترا          سردررهش بنه وبه حفظ اش تلاش دار

                       درقلب اوست نهان بزرگ تاریخ کهن       حرف گذاف نیست وبسی است آشکار

                        دیار بلخ    او    که   ام  البلاد  بود         هرات   باستان   و  بامیان   ماندگار

                        پروان وپنجشیرکه زادگاه یلان است        میوند  بیاد  دار  ز مردان   قندهار

                         نیمروز فاریاب شبرغان وغوریان         هریک به سهم خویش وطن راست افتخار

                        لعل وگوهر زشعربدخشان شد درخش      از غزنه  هم  حکیم  سنایی  بیاد  دار

                        کو  دیار  تو  زیارتگه   دل   است          پکتیا  و ننگرهار  زعشق  تو  بیقرار

                        سر میدهم  برای  تو ای لوگر و کنر       جای من  است  کابل  و میدان هم تخار

                        با  پای  آلوده  درین  خاک  قدم منه         پرورده غازیان و  حرمت  بجای  دار

                                                 یک مشت شوید مردم من چیست فرق تان

                                                 یکدامن  گل اید  زیک  باغ  و  یک   بهار             

        این شعر به وسیله آواز خوان خوش صدا  سید فریدون (نیازی)به شکل ترانه میهنی اجرا گردیده

    که آرزوی موفقیت در همه عرصه های زنه گی را به ایشان خواهانم.                                    

                                                                                                 بصیراحمدمهاجر

                                                   آفت قرن

         بشکن ای نو جوان این زنجیر                 قامت سرو تو خمیده است

        هر طرف عنکبوت شاخه  او                  دست و پای ترا تنیده است

        سر فرو مانده  زیر دیواری                   با نگاه های بی رمق بیرنگ

        آیت  مرگ  میان  دستا نت                    می فشارد گلویت  را  تنگ

        ابر تاریک  او این شهر را                   محروم از آفتاب  تابان کرد

        مرگ روییده در کشتزار ها                  تا و  پود  ترا  ویران  کرد

        گود چشم  تو راز او  گوید                   دگرآن عشق درنگاه تونیست

        زهر این گرد در رگ جانت                مرحم درد بی دوای تونیست

        طعمه موریانه شد این سرو                 برگ هایش دگر زرد تن است

        ماردوشان کرده اند ریشه                   باغ ما در اسیر اهریمن است

       آتشا ! می پرستمت به خدا                   گر تو دامان اهریمن سوزی

       بلبلان رفته  از  شاخ  را                    باز آری  در  چمن  روزی

       آسمان!ازسرشک من بترس                کآتش سوزوآه در اوست نهان

       شهر ما بی ستاره میمیرد                   خور مان را به ما  باز  گردان

       کاش طوفان برد این قوم را                بآن رسولان روسیاهش یکجا

      غرق نیل سازدش همچوفرعون            از بر  و  بوم  این  دیار  خدا

این شعر را به هموطنان گرامی خود که در اسارت خانه ویران کن مواد مخدر رنج میبرند

سروده ام.

آرزو دارم روزی جوانان وطنم از شر این آفت خانمانسوز رهایی یابند.

                                                              بصیراحمدمهاجر

                     آشتی

                     بجای این همه دعوا

                     بجای این همه غوغا

                     بجای تهمت و توهین

                     بجای این که تا جویم ملامت کیست

                     بیا با جمله  کوتاه

                     و بس زیبا

                     بگویم

                     ببخش من را برادر

                     ببخش من را خواهر

                     نگاه در چشم همدیگرز صدق دل گره بندیم

                    بدون آنکه حرفی رفته باشد در میان ما

                    فقط با یک نگاه

                    گناه همدیگر بخشیم

                    بیگریم تنگ در آغوش

                    فشاریم دست به   مهر آخر

                    ز نو آغاز کنیم وآنگه روز نو بهار نو

                    ببندیم درب دوکانی که در او رنگ میفروشند

                    بگویم ما همه بیزار از رنگیم

                    از نقشیم

                    کنیم پرواز بلند تر از همه ابر ها

                    از مرز ها

                    رویم بر اوج

                    بجای که آسمان پاک و بی رنگ است

                    و خورشید نور میبارد

                    فضا بی انتها و مرز بی مفهوم

                    به آنجای که نامی نیست  ازدیوار ها

                    درز ها

                   شویم هم رنگ آسمان ها

                   که هر چه میشوی نزدیک او بیرنگ میگردد

                   شفاف تر از دل شبنم                    

                   بسان آب دریا ها

                  که هر چه مرز میبافی

                  خروشان میشود

                  موج میشود

                  گرداب

                  فرومیپاشد آن مرز ها

                  و با هم تبگ میگردد

                                                                  بصیراحمد مهاجر