درد دل

 

 

ای شیخ تودیدی که چه ظلم است وچه بیداد          نی لشکر نمرود چنان کرد ونه  شداد

 این ملت غمدیده    ندیده  است  دل     شا د          از وحشت این دد منشان ناله  و فریاد 

                                    بفرست مسیحا نفسی را تو شفا کن

از پرچمی وخلقی و طالب  دل    پر    درد           از حزبی وجمعیت واخوانی نا مر د

بی دردی  دزدان  چپاول  گر     شبگر   د           از بی خردی مردم آواره   دلم سر  د

                                ای وای خدا درد دلم را تو دوا کن

هستیم چو آواره به هر      ملک و  دیاری            در حالت نزعیم تو گویی سر دار ی

نی همسخن و همدم   و همراز  ونه  یاری            گم شد سخن نیک وادب درشب تاری

                                یارب گره مشکل ما نیز تو وا کن

سرمایه ی این ملت اگر  رفت    به  یغما              از مشرق وازمغرب واز اسفل وعلیا

تا باز به     به   گلزار   بروید گل  ر عنا             جز سبزه ی خاکم نکند صحنه تماشا

                                یارب تو مرا بینش جاوید عطا کن

افسوس که این   مزرعه را     آب گرفته              ای کاش چنین بود که مرداب گرفته

هم صومعه    و میکده  را  باب    گرفته               خمخانه ی خون جای می ناب گرفته

                                ساقی تو به پیمانه کنون دفع بلاکن

از ضعف به هرجاکه نشستیم وطن شد               در پیشور ولندن وپاریس و وین شد

هم مشهد و واشنگتن و برلین و  پکن شد               هر جا به زبان دگری بسته دهن شد

                               ای شیخ به شعرت توبیا شورونوا کن

افسو س    که   گشتیم   ز بیداد   زما نه                چون سنگ فلاخن به هرگوشه روانه

آن خاطره  ها  ماند به  دل  مثل  فسانه                  یا خوا ب   ببینیم از آن  نیم    شبانه     

                             ای یارکنون گوشه ی چشمی توبه ما کن  

 

دوکتور احمد علی نهضت

07.10.07