ناتور رحمانی

06.10.07

 لحظه های خونبار ... ؟!

چه لحظه های تلخ

چه تلخی های جانگداز

راه به انتظار مرگ است

خيابان خون ميخواهد

ای بسا اميد ، تعهد و اشتياق

                                برای فردا

که در کوتاهترين لحظه يی انفجار

در سريع ترين فرياد شکسته درگلو

دود ميشوند  ، به هوا ميروند ....

سرنشينان سفينه ای رهوار

نميدانند که لحظ يی بعد

                            پلشتی وعفن

روزه را در حلق روز

با خون می شکنند

و آنها هرگز نخواهند دانست

که کسان شان تا رستاخيز

                        منتظرافطار خواهند ماند ....

آهن پاره های آلوده بخون

حجم بزرگی از چربی و گوشت های

پارچه پارچه و سوخته را

                            بدامان روزمی ريزد

روز آغاز بيداری اش را

                            با خون وضو ميگيرد

تا اسلام را برای عاملين انفجار

                                    تفسير کند

آنطرف خط خون

جهل و جنون

با کليد بهشت در گردن

سر چهارراه استاده اند

به رژه تابوت ها مينگرند

و به پريشانحالی لحظه ها

                             می خندند

و در تلخ ترين لحظه ها

آدمک های در گرو مانده ای

                             اينطرف خط

با ساز وبرگ زمامداری شان

از روی جويبار خون ميگذرند

و به مراسم غسل تعميد ميروند

تا با ميثاق جنون

سازندگان بمب های انتحاری را

به شبستان شهوت شان

                            دعوت کنند ... ؟!