نامه دهم

محمد هاشم انور

12/  حمل / 1383     

       خانم مهربانم  صنم  جان ! سلامتی و خوشی های فراوان را در هر دو جهان برا یت تمنی  دارم . مؤفقیت  ترا در پیشبرد دروس مکتب آرزو مندم . میدانم سخت پریشان و قهر هستی ؟ میدانم از من شکوه  و شکا یت داری ؟ این را نیز دور ا ز حقیقت نمیدانم ؛ که با تو جفا کردم ، دروغ گفتم، وعده خلافی کردم . از عروسی ما شش ماه میگذرد. پانزده روز بعد از عروسی رهسپار دیاری شدم ، که ا ز مدت هشت سا ل به ا ین طرف  بودوباش   دارم . درین مدت هر لحظهء آن روز و هر ساعت آ ن بالایم سال گذشته است .

         صنم عزیز تر از جانم ! وقتی مجبور به ترک کابل معطر و زیبا شدم، جوانی بیست و چهار سالهء بیش  نبودم. درکابل قوم و خویش نزدیک ندارم .آ ن هایی را که کاکا و زن کاکا خطاب میکردم، کاکا و زن کاکای دوست نزدیکم جلیل میباشند. آ نگاه که به مدت بیست روز به میهن عزیزم آمده بودم، به رهنمایی دوستم ، منزل کاکایش  بود و با ش داشتم . آ ن ها مرا تشویق به عروسی نموده و ترا برگزیدند . ما با هم نامزد شده و عروسی کردیم .

         عزیزم ! پدر،مادر، دوخواهرو سه برادرم دراثراثا بت راکت های آدمکشان قرن بیست در دههء هفتاد هجری شمسی جام  شهادت  نوشیدند . من زنده  ماندم ، که کا ش  زنده  نمیماندم . بعد از شهادت اعضای  فامیل   تنها شدم ،  بیکس و بیچاره شدم . پدرم خانه یی داشت . آنرا  فروخته و با  پول آ ن خود را اینجا رسانیدم . مریضی  خود را  ا ز تو پنهان ساختم .  به تو نگفتم که از سه سال  قبل به مریضی مهلک  سردچار میباشم . خیلی آرزو داشتم تا ترا اینجا میاوردم ، تا غم ها و درد هایم  را  در پر تو عشق  و محبت  بیکرا ن  تو فراموش میکردم ؛ ولی به مجرد رسیدن ، مریضی  من زیاد شده و در بستر ا فتادم .

          عزیزم ! حا ل  که تا جایی  بهبود  یافته ام در صدد آوردنت نزد خود خواهم شد . لطفاً پدر جان و مادرجانت را قناعت داده و شریک زنده گی خود را ا ز شرمساری نجات بده . منتظر جوا ب نامهء خود میباشم .

                حمید تو

31 /  حمل / 1383

          حمید عزیز ! هزارا ن بار ا ز خداوند متعا ل  شکر گزار هستم که چشمانم خط زیبا یت را میبیند . اندازۀ پریشانی من  و وا لد ینم  را حد س  زده نخواهی توانست. بی  صبرا نه  انتظار احوالت بودم . روزها وهفته ها میگذشتند. ا ین گذشت هفته ها به ماه ها تبد یل  شدند . از کاکا و زن کاکای جلیل دو ، سه بار جویای احوا ل خود ت شدیم ؛ اما آنها اظهار بی اطلاعی کرده و میگفتند : از حمید نامه یی نداریم . یک ماه بعد از رفتن خودت آن ها نیز بدون اطلاع قبلی ، به کدام ولایت نا معلوم کوچ کردند .                     

           حمید جان ! آهسته  آهسته  مأیوس  میشدم ؛ که  دیروز نامه ا ت رسید. ا ز خدا وند آ رزوی  سلامتی هرچه زودتر ترا  دارم . وقتی نامهء ترا دیدم ، باورم نمیشد. ا ز خوشحالی با ل کشیده بودم.

             با چشمان ا شک آ لود ، نامه را خواندم . نامه را به چشمانم میمالیدم . بار بار خواندمش . پدر و مادرم ازینکه یگانه  فرزند  خود را درحا لت خنده و گریه مینگریستند ، آندو نیز خندیده و گریهء خوشی میکردند .

             حمید عزیز ! در ملک بیگانه زنده گی سخت و هرا س ا نگیز است . بی کسی و تنهایی انسان را میازارد ؛ اما هر قدر  یک ا نسان  در حالات  گوناگون  و دشوا ر  قرار گیرد ، نباید همت  خود  را ا ز دست بدهد وخصوصاً جوانانیکه تحصیل  داشته  باشند . من ا ز خودت که لیسانسه هستی این توقع را ندا شتم . تا خانم حامله ات را ماه ها بیخبر از خود بگذاری . خوب  به هر صورت ، بکوش همیشه نامه ارسال بداری . در صورت امکان از طریق مبایلی که به  خاطر تماس تیلفونی  به من تحفه داده بودی ، زنگ زده و با من گپ بزن ، همیشه چشم  به راۀ نامه ها یت خواهم بود ، با آنکه پریشان و جگر خون  بودم ؛ ولی امتحانا ت سا ل گذشته مؤفقانه گذشت . ده روز قبل  پدر، مرا از مکتب منفک ساخت.  دراخیرسال به قسم سامع امتحان میدهم و فارغ التحصیل میشوم .                                                                                                                  

                                                                                                           خانمت صنم

 24/ ثور/ 1383

            صنم جان ! به امید روزی میباشم تا  نزدم  بیایی. عنقریت تیلفونی به تما س شده و صدای مقبولت را خواهم شنید. دلم ا ز زنده گی سرد ا ست. گاهی دلم میخواهد دست به انتحار بزنم. وقتی مینگرم کسی به تحصیلات ما اهمیت قایل نیست و با وجود لیسانسه بودن ، کارهای شاقه و سنگین باید کرد ، برایم زنده گی چیزبی مفهوم میشود .

            عزیزم ! اگراز بلند منزل ها وآسمان خرا ش ها و قصر های  قشنگ و دیدنی اینجا قصه کنم برا یت  مایهء تعجب خواهد شد . وقتی  به دریای ( نیوا ) که از بین شهر  میگذرد ، نظر بیندازی ، دو طرف آ ن زیبا ترین قصر ها اعمار شده  و بالای  این  دریا  پل های  بزرگ ساخته  شده اند ؛ که در حصص مختلف  دو صد الی سه صد  متر عرض دارند. همه شب از ساعت یک الی چهار صبح ، پلها ازحصهء وسطی باز شده و بلند میروند ؛ تا به کشتی های تجارتی  و مسافر بری اجازۀ  عبور بدهند . ازدحام  مردم  در هر سرک زیاد ا ست . مردم  مانند  ماشین های اتوماتیک  در رفت  و آمد اند . اولین و آخرین برف ، هفت ماه را  در بر میگیرد . درین  هفت ماه  به ند رت آسمان را نیلگون  مینگری  . آسمان ابر آ لود ا ست . مه وغبار همه آسمان را پـیـچا نیده است . درین  روز ها موسم  سرد  و طاقت فرساست . ساعت ده و یازدۀ قبل از ظهر روشنی  و ساعت دو و سه  بعد از ظهر تاریکی میشود . تاریکی  هم بواسطهء برق مانند روز روشن به نظر میرسد.در موسم گرما ازساعت  پنج  الی  یازده  بجهء  شب آ فتاب می درخشد و متباقی  ساعا ت  شبانه روز  مثل  شام ماست . برایم هوا دلگیر و خسته کننده و مردم بی مهر و ماشینی اند . برایم قصر ها ، موزیم ها ، پارک ها ، و همه چیز این جا ، بی روح  اند . از زنده گی بیزا رم .

                                                 حمید تو

21 / جوزا / 1383          

             حمید جان ! سه  د قیقه ا یکه صدا یت را از  ا مواج  تیلفون  شنیدم خیلی مسرور گشتم . بسیار غم وغصه مکن . دلسردی از زنده گی خود نشان مده ؛ که تحمل اینقدر رنج  و درد را ندارم . بخیر جور میشوی . وقتی طفل ما به دنیا بیاید  و ما نزد  تو  بیا ییم ، همه چیز درست میشود . از خود صبر و پایداری نشان بده . من بدون تو میمیرم . اگر زیاد خسته هستی ، کابل بیا . آ نجا را ترک کن . با تو هر جا خوش و آرام هستم .

             عزیزم ! گفتی در حصهء  اسم طفل ما  فکر کنم . نامش را  صبور و یا حمیده  میگذاریم . خودت  چه نظر داری ، برایم  بنویس .  تیلفون  نیز نکن  تا مصرفت  نشود. ا ز طرف من خاطرت  جمع  باشد . پدر و مادر مهربانم هستند . گفتی نزد داکتر بروم ؛ که رفتم . همه چیز درست ا ست ،  پریشان مباش .

                       صنم

17 /  سرطان / 1383

               عزیزم ! برایم امکان زنده گی در وطن مساعد نیست. آنجا داکتر و دوای خوب نیست. کارو خانه نیست .همه چیز وهر کار آ نجا دشوار است. متیقن باش، که خسته تر و فرسوده تر شده و عمرم کوتاه تر میشود. تا رسیدن این نامه طفل ما بدنیا آمده است . نام های قشنگی را انتخا ب کرده ای . ذوقت خوشم آمد .

               صنم ! ا ینجا جوانان زیادی را مبتلا به چرس ، تریاک ، هیروهین و کوکاهین ساخته اند .              تولید کننده گان این سم کشنده با قاچاق مواد مخدره و مبتلا ساختن جوانان، دســــت به فجیح تـــرین

جنا یت تاریخی میزنند . افتخار کشت و تولید زیاد ا ین سم را تریاک سالاران وطن ما ، به همکاری مافیای جهانی به عهده دارند . وقتی نام وطن عزیز  و آبایی  ما را  در کشت کوکنار و تولید  مواد مخدره یاد میکنند ، ما افغانان ا ز شرم وخجا لت آ ب شده و قطره قطره زیر زمین فرو میرویم . این دستهء  تباهکار و جانی به نام دین ما، گویا جوانان غیر اسلامی را مبتلا میسازند و انتقام میگیرند . آنها دروغ  میگویند . اکثر جوانان مسلمان  ساکن این  ممالک را نیز مبتلا ساخته اند . شـرا رت   پیشه گان ، جز به پول به چیز دیگری نمی اندیشند. به اخلاق ؛ انسا نیت و دین خود  فکر نمی کنند . دین مقدس ما هرگز ا ینطور نگفته ا ست . همه بنده گان ایزد متعال بوده و خالق همه ما   اوست ؛ اما تاجران مرگ توسط  مواد  زهر آ گین  و کشنده ، جوانان اسلامی  و غیر اسلامی  را مبتلا  میسازند.  این کار شان خلاف اساسات دین ماست. دین مقدس  اسلام دین دوستی و محبت ا ست . دین مهر و صدا قت است . دین همزیستی مسالمت آمیز و دین  حقیقت است .

                                                                                        حمید تو

31 / سرطان /  1383        

               حمید گل !  شش  روز قبل  خدا وند  حمیده  را به ما داد . وقتی به ا و مینگرم ، چهرۀ تو به نظرم  مجسم میشود. چشمانش  با  لب ها و بینی ا و به تو میماند . چهار کیلو وزن  دارد. دو شب شفاخانه  بودم . صحت من فعلاً خوب ا ست . تو به فکر خود باش؛ که بخیر جور شوی . فکرت را بگیری ؛ که به دام آن پست های جانی و جنایتکار نیفتی ، میدانم جوان تحصیـــلکرده یی  چون تو را

 هر گز به دام انداخته نمیتوانند .

                                       به امید دیدار : مادر حمیده ات صنم

23/ اسد /1383                    

              دلبندم صنم ! ازینکه بیماری من زیاد تر شده ا ست ، در بستر افتاده ام . تنها و رنجور هستم .  اگرجلیل نمیبود وضعیتم خیلی خرا بتر میشد . جلیل یگانه کسیست  که همه روزه احوالم را میگیرد . دوا میاورد وغذا  تهیه میکند . اوصادقانه مانند یک دوست افغان دلسوز به من خدمت میکند. پریشان تر ا ز من  به نظرمیرسد . بعضی روز ها پنهانی میگیرید .

              عزیزم ! از مدت دو ماه به این طرف بیکار میباشم . توان کار کردن را  ندارم . لاغر و ضعیف شده ام . پاهایم توان بردا شتن بدنم را ندارند. رنگم زرد میزند. حوصلهء  نوشتن ندارم.ا زینکه خبر بد را نوشتم مرا عفو کن . اکر به تو که نزدیکترین کس به من میباشی ، نوشته نکنم ، پـس به کی  بنویسم . صورت تو و حمیده را میبوسم .

                                                                    حمید

14  /سنبله/  1383 

          حمید عزیز ! چقدر به من رنج آور است ، نزدیکترین موجود زنده گیم هستی ؛ مگر هیچ خدمت ا ز دستم ساخته  نیست . جز کشیدن  رنج  چارۀ  ندارم . غم  و غصه چون  موریانه مرا میخورد . شیرم  خشک شده  ا ست . مجبوراً به حمیده شیر پودری میدهم .

              حمید ...! چرا  نزد  داکتر نمیروی ؟ چرا خود را بستر نمیسازی ؟ میگویند آ نجا  بهترین شفاخانه ها ولایق ترین داکترا ن هستند. نزد آنها برو و خود را تداوی کن. نمیدانم چی بیماری داری؛ که از ذکر آن خود داری میکنی ؟ من یک زن ناتوان هستم؛ همت و حوصله مندی زیاد  ندارم . من سنگ نیستم  تا دردی را احساس  نکنم. من بی جان و بی روح نیستم تا دردی مرا نیازارد. به حال من و حمیده دل بسوزا ن ، به خاطر ما نزد داکتر برو، تا تداوی شوی.

                                                                                      صنم

21 / میزان / 1383    

              صنم عزیز ! میدانم  پریشان  من هستی . من درین  روز ها درک کرده ام ؛ که زنده گی  چقدر شیرین ودلپذیراست. ا ین بیماری مرا از زنده گی بیزار و خسته ساخته  بود . من زنده گی میخواهم . از مرگ هراس دارم. ازیاد آوری ا ینکه چی مریضی دارم  خجالت میکشم . شرمم میاید بگویم چی مریضی دارم. خداوند دشمنم  را به ا ین مرض مبتلا نسازد . ده روز میشود ؛ که تب  شدید  دارم . پاهایم میلرزند . سرم دور میخورد . فکر میکنم  دیوا ر ها میچرخند . وقتی از کلکین به بیرون  نظر میندازم  آسمان  خرا ش ها ، آسمان ، زمین ، مهتاب و ستاره  ها  همه  در چرخش هستند . دلم میخواهد سرم را به دیوا ر بزنم ؛ ولی جسم و پاهایم توان حرکت ندارند .

             صنم جان ! زنده گی را دوست دارم . نمی خواهم بمیرم…نمیخواهم از لذایذ زنده گی محروم  شوم .   آرزو دارم  نزدم  میبودی  تا حمیده را در آغوش گرفته و میبوسیدم . صنم…نجاتم  بده . از مرگ میترسم . فکر میکنم  در لحظه های  نزد یک، نفسم  بند میشود . وقتی در آ ینهء  مقابلم مینگرم . اطرا ف چشمانم  سیاه  شده  اند . چشمانم آنقدر داخل  صورتم  فرو رفته اند ؛ که از تصویرم  در آ ینه میترسم . من نمیخواهم بمیرم . کاش جلیل زود تر بیاید تا نامه را پست نماید . کاش مطمئن شوم ، که این نامه نیز به تو پست شده ا ست . صورت هردویتانرا میبوسم .

                                                                                    حمید

2 /عقرب / 1383   

            صنم جان ! بارها میخواستم رازی را برا یت بنویسم؛ا ما حمید ما نع نوشتنم شده بود. دو روز قبل نامهء او را گرفته و برا یت  پست کردم . وقتی جهت دادن اطمینان ازارسال نامه ، منزلش رفتم ، حمید ، جان را به حق  داده  بود.او به مواد مخدره مبتلا شده و ا ز سه سا ل بدین طرف گرد سفید دود میکرد. روزانه کوکاهین نیز زرق مینمود. از شش ماه بدینسو به مرض مهلک ایدز مبتلا شده بود ؛ که بالاخره باعث مرگش شد .

                                                جلـیـل

                                                                                   پایان

                                                                              12 حمل 1384