آ زا د ی

یا دایـا می کـه هـجـران، دردل من جـا نـداشــت

دوری میـهن بـفکــرم، منـزل ومأ وا نـدا شــــت

رفـــت وآمد ها به هرسـوی وطـن، بـی درد سـر

دشت ودا ما نش همی،آ شوب وغا رتها ندا شـت

مردما ن کشورم با هـم یکی، چون جســم وجـان

وحد ت ملی ما را، کـس دراین د نـیــا نـدا شــت

ازبک و پشتون هزاره، تـا جک وهـم ُتـرکـَــمَـن

هر یکی با هـم بـرا در، کس بکس دعوا نداشـت

دو ســـــتا ن ِهمد گربـودی، قـزلــبـا ش وبـلــوچ

هیچ قـوم کـشــورم، بـا هموطـن غوغا نـدا شــت

غـیـرت افغـا نی ما ن، بود ش ا ُلگـوُدرجهــــا ن

شــاه امـا ن الله غا زی، آنـزمـا ن هـمـتا ندا شت

کرد حـا صل ا فــتخا ر ِ، آ زا دی ا فغا نـْسِــتا ن

ملــت وا لا ضمیرش، تـا ب ذ لـت ها نـد ا شــت

حیــد ری میــکـن نثــا ر ِآ نهمـه مــردا ن، درود

کـز فـدا بنمودن جا ن، تـرس و وا ویلا ندا شــت

دهم اکتو بر۲۰۰۵، سد نی