سـوخــتــم سـوخــتــم

 

از فراقـت ملک ِا فـغـان سـوخـتـم،سـوخـتـم

از مظا لـم های د وران  سـوخـتـم،سـوخـتـم

د شــت و دا مــا نـت بُــدی مـیـنـــوی مـــن

ازغــم آ ن لا لـــه زاران سـوخـتـم،سوخـتـم

مـیـهـنـم ازد وریــت د ل گـــشــتـه تـــنــگ

هــم بــیـــا د کـهســـا ران سوخـتـم،سوخـتـم

تـا کـه در دا مــــا ن پـُــر مـهــــرت بـُـــد م

چونکه افـتـادم به زندان سوخـتـم،سـوخـتــم

بــهـــر طـفـــلا ن ِگـــرســـنـه بــی لــبـا س

شـد ت سـرمـا ویـخـدان سـوخـتـم،سـوخـتـم

ا زغــــم طــفـــــلان ِ مـعــصـــو م یـتـیــــم

بی دوا حـا ل پـَریـشـا ن سـوخـتـم، سوختـم

از بـــرا ی بــیــــوهء بــی ســـر پــرســــت

کو د کا نش چشم گـریا ن سوختـم، سوختـم

د رعـــزا ی آ ن شـهـیـــــدا نْ بــی کــفـــن

هرطرف دردشت ودامان سوختـم، سوختـم

گــشــتـه شــیــطــا ن بـزرگ د شـمـن تــرا

از شر ِانگـلیس و شیطا ن سوختـم، سوختـم

حـیــدری وقــت ســحـــــر از جــــا ن ودل

عرض حا لت کن به یزدان سوختم، سوختم

 

داکتر اسد الله حیدری ۲۵،دیسمبر۲٠٠٦ ،سد نی