درویش  دریادلی

13.09.06

درودی به نسیم " رهرو "

دوست ، یار ، همدیار ،

نسیم " رهرو " !

دستت را می بوسم . دستت را می بوسم که همبند و همزنجیر ِ دریادلان شهر ِ سوخته ء من بودی . دست ترا  می بوسم چون همدست ِ آنانی بودی که سبزترین  ِ کاجها و ناژو های کوهساران ِ بیداری را در ذهن  ِ جلگه های عاشق نشاندند .  

نوشته ات ( " آنها را کتشند و من با آنها مردم " ) را در صفحه ء " گفتمان "  خواندم .  با هر واژه ، با هر کلمه ، با هر حرف ، با تو ، با آن مردان ِ بیمرگ ، مردم . گلویم ، در انفجار پیهم ، از هم دریده شد . گریستم ، جای  ِ برای فریاد ندارم . از درد ، از خشم ، از خشم ، از خشم ، به خود می پیچم . سرم را در لای دستانم گرفتم . فشردم . تنها حرفی که از زبانم بیرون شد : چرا ؟ چرا ؟ چرا ؟

خواستم برایت بنویسم ، برادر ، که تو تنها نیستی . این غم ، این درد ، این سوگ ِ ناتمام  ِ بلند ، از سینه های سوخته ء دهها و صدها انسان  ِ دلباخته ء دیگر نیز ، چون آتش  ِ سرخ  ِ سوزان ، زبانه می کشد.

تو تنها نیستی . بنویس ، از آن شورشگران  ِ بی باک ، از آن عاشقان ِ بی مانند ِ  خاک ، بنویس .

سراسیمه تر از تو بودم

در لحظه های مرگ  ِ  تلخ  ِ پاکیزه گی .

آن باغ ،

آن همه خون ، آن همه داغ  --  در نهاد شقایق  ِ یگانه ای دشت ، چشمانم را فتح  ِ جاوید کرده است و  من سرگردانی ات را شاهد بوده ام .

بخوان ، پرستوی  ِ خاکسار  ِ  قبیله های ویران . بخوان ، بخوان ، بخوان .

همیشه با تو ،

درویش  ِ دریادلی .