روشنگر

تا بغاوت خواستــم در پـای, بنــدم در رسیــــد

نعـرۀ آتش مـــرامــــم بـــود خاکستـــر رسیــــد

بـــاز آ دریــاب ای انســــان اصــــل خویش را

کز شرِ رنگینــــه نتوانی بخـــود دیگر رسیــــد

تــــا ببینـــــم پیشِ چشــــمم خانۀ مقصــــود را

چشم بستم  زعالم فانی ،مـرامــــم در رسیــــــد

پر کشیـــدم تا به اوج قلـــــه ها دستــــم رســـــد

تا زدم چشمی به هـم آتش به بال و پر رسیـــــد

تـا رمق در سینــــه دارم إقتضــا ء مرگ نیست

از بروز یک تپش جانم به صد نشتر رسیـــــــد

منکه چــون مـــه بستر شبگینه میکــــردم وطن

صبح بـرد آئینه ام را تا بــه روشنگــــر رسیـــد

عالمی داغان شد از خاموشی ئی «واهِب» ولی

آتش از برق دو چشمانش به خشک و تر کشــید

02-12--2009

ساقی شیرین فن

بی   تو به  زبان   حرفی ما را  نتوان    گفتن

بی   دیدن   روی  تو   هرگز    نتوان   خفتن

آنی   تو که  سر  تا  پا  لولوء  و گهر   باری

در شیشه چها  داری  ای ساقی  شیرین  فن؟

ای   ماه  هلال  ابرو  تو شاه  و  غلامت  من

من  بندۀ  حسن  تو  از  بیخ   و  بُنم   بر  کن

ای دوست  ستم  نَبوَد  از تو  به  منِ   مستت

بر  دیدۀ  من  بنشین  ای  جان   منت  مسکن

جام    لب   میگونت   حا جا ت   روا    سازد

ای  کارِ  نگاه  تو   بی    جرم  و  گنه   کشتن

بردار حجابت را  بیـــرون شــــو ازین  روزن

رخ بر کش و بر من تاب وانگه به لبم لب زن

هردم    دلم   آمیزد  با  حسن  جهان   سوزت

چون  شعله  که  آویزد    در د یگچۀ    روغن

زخمی   که  ز  عشق  تو   برداشت  دل  زارم

غیر از  تو  کی  میداند    تد بیر   دوا   کرد ن

از شوق تو بستان را در جوش کند «واهِب»

وز عشق تو بر چیند  از شمس و قمر   دامن

05-01--2009