رزم آفرین "فرخاری"                                                 ونکوور، کانادا

گل و مُل

دشت و دامان تو ای ملک جوان خواهـد شــد

مرغ افسرده بـه گــلــزار روان خـواهــد شــد

چمن و باغ که جـز آب بـه رخـسار نـداشــت

از قدوم گــل و مُـل خـنـده کنـان خـواهـد شــد

می شنیدم که دل آهسته به گـوشـم می گـفــت

وصـل دلـدار میـسر چی زمـان خـواهـد شـد؟

با دو رنـگی و ریا خنـده بـه لب گــر بـزنیــم

هرچی باشی به نهان روزی عیان خواهد شـد

حسـد و کیـنـه نـگــنـجــد بـه دل صــاحـب دل

صاف دل را همه جا ورد زبان خـواهـد شـــد

مولوی گونه به گفتار خـوش و کرده ی نیک

شمـعَ روشـن بـه سـر راه زمـان خـواهــد شـد

غــــاصـبـیــن وطـنــم دشـمــن دیـریـنـه بـــود

عـاقبت بـر سـرمـا گـرگ شبـان خـواهـد شــد

دوستــان گـر نـبـود شـیـوه ی گـفتـار درســت

بعد وقتی گل خوش بـوی جُـنـان خـواهـد شــد