شعر از: داود "سرمد"

 

 جادوگران  شب   

 

در شهر شب که جلوه گه رنج و ماتم است

 سیمرغ ِ خوفناک و سیه بال و حشی

 گسترده بال خویش

---------------

نی آب گریه می چکد از ابر پاره یی

نی زآذرخش ِ تند جهیدن شراره یی

نی برق ِخنده یی ست به چشم ِ ستاره یی

تا رهروان ِ راه ِ شکست ِ طلسم را

از اوج آسمان بنماید  اشاره یی

گویی ستاره گان همه در خواب رفته اند

                                     خورشید مرده است.

 ---------------

از بسکه موج ِ حیله و تزویر ِرنگ - رنگ

بالاگرفته است

تاریک پرده های فریبنده خیال

 در پیش دیده ها

                    دیوار میشود.

 ---------------

ازبسکه زشت و نیک

 پیوند خورده است

 هر جا گلی ست پاک

          همبستر ِ فسرده دل ِ خار میشود.

 ---------------

گر شمع نیمه جان ِ تلاش خود آگهی

 در تار گوشه یی

 روشن شود گهی

 از گرد  باد ِ حیله گر ِ کاهنان شب

 آن شمع ِنیمه جان

 خاموش میشود

 آن گوشۀ غریب

           همرنگ ِگوشه های دگر تار میشود.

 ---------------

جادوگران ِشب

گر دست ِ خویش را

در گردن ِستم زده یی حلقه می کنند

آن دست رفته – رفته

                            سیه مار میشود

این ماجرای تلخ

عمری گذشت و باز

                                 تکرار می شود.

---------------

گر نیست این چنیین

با دست ِ فتنه پیشه غولان ِ روزگار

بر شانۀ  صداقت ِ آزاده مردها

سنگ ِهزار تهمت چرکین ِنا بجا

                               چون بار میشود؟

اما

اما درین محیط  ِغم آلود ِ مضطرب

هر چند –

           وحشت است و سکوت است و ماتم است

هرچند –

            اثر زجنبش و رزمندگی کم است

هر سو، به هر نفس

چندین هزار بشکه باروت ِ انفجار

در سینه فراخ ِ سکوت ِ غمین و پیر

                                  انبار میشود.

 

تا آنکه از درخشش ِ خونین جرقه یی

بر پا شود غریو خروشان  ِانفجار

پایان رسد شکنجۀ دیرین ِ انتظار

 

از آن غریو ِ مست

خوابیده روح تنبل ِ بیمار ِ ناتوان

از بستر ِ فسردگی ِ یاس ِ دیر پای

                                      بیدار میشود.

 

در جوی خشک ِ  هر رگ این پیکر ِ کرخت

چون موج ِگرم ِ نور

خون ِ امید تازه، پدیدار میشود.

 

این جسم خسته جان

             سرشار میشود

گر بشکند زگردن ِ مغز ِ توانگرش

با خشم  ِ آتشین

زنجیر ِ سرد و یخ زدۀ وهم ِ پوچ را

                                       هشیار میشود.

--------------- 

آنروز میدمد

     از چشمه سار ِ سرخ ِدرخشندۀ شفق

        خورشید ِ راستین ِ طلایی سپیده یی

              تا بر دَرَد گلوی ِ شب ِدیر خفته را

با نیزه های اشعۀ در خون تپیده یی

 

آنروز ِ مژده بخش

در اوج ِ قله های شرر خیز ِ رستخیز

با با لهای آتشین ِ خود –

عقاب ِ فتح

پرواز می کند

در شاخه های سبز ِ درخت امید بار

در باغ  ِآرزو 

       مرغ حماسه ساز ِ نفس آتشین شعر

از نو  ترانه های نوی ِ ساز می کند.

 

  داؤد  "سرمد"