قاضیِ کو ر
گمان مبر که زمانی حیاکند رخنه
ویا به حرف هوایی ما کند رخنه
زرنگ آبی آیین دل بود بیزار
به تیرگی همه را مبتلا کند رخنه
قدِ بلندِ امیدِ هزارویک دررا
هزار تکه وازهم سوا کندرخنه
گلوی نازک گهواره های ایمان را
به تیغِ فکرِ خود ازبن جدا کند رخنه
جنازه برسر دوشیم وناله ها درراه
زخون عاطفه پارا حنا کند رخنه
کندزریشه بروبرگِ هرچه گلشن را
لباس فتنه تن غنچه هاکند رخنه
بپرس ازدل بی صاحبِ سیه روزت
میان ما وتوآتش چراکند رخنه
من وتو غافل از آهنگِ رخنه از آنرو
درون رگ رگ ما رخنه وا کند رخنه
سرای عشق وصفارا سراغ اگر یابد
به یک اشارةِ ماتم سراکند رخنه
به قتل نسلِ محبت ازان عطش دارد
که داغ تشنگیش را دوا کند رخنه
وگر که شعله نریزد به خرمن لاله
چگونه دَین خودش را ادا کند رخنه
مجوسلامت ازین اژدهای شهر آشوب
مجو که داغ دلت را دواکند رخنه
زغرب وشرق وشمال وجنوب وازهرسو
به هرکجاست بلایی صداکند رخنه
به قدس وکابل و لاهُوروغزنی و بغداد
جفا به تودةِ یک لا قبا کند رخنه
میان کوچه وبازار ومنبرو محراب
چه شعله ها که به ناحق بپا کند رخنه
گهی زبلخ برآرد سر وگه ازهلمند
گهی به رودِ هریواشنا کند رخنه
گهی زشعلةِاو روح نینوا سوزد
گهی به غَزّه جفا برملاکند رخنه
به نام تاروتبار وقبیله ومذهب
بهانه های عجیبی بنا کند رخنه
زبان وقوم سرش وا نمی شود هرگز
به هرکه هرچه رسد هر کجاکند رخنه
اسیرِ مشقِ شکاریِ شهرِ آشوبی
به سادگی به کجایت رها کندرخنه
سفر ز بارِ کمربند او کمرخم کرد
گمان کنم که به کابل هوا کند رخنه
به آسمان طریقت نمی کند پرواز
ودرزمین هوس هرچه را کند رخنه
امام حاضر او گشته حضرت ابلیس
ببین کجا وکرا اقتداکند رخنه
به شورِ مشتِ شریرِ اسیر سرمایه
چها که برسر هر بینواکند رخنه
گِرو؛ گِرو؛ همه جا ریش ما گروگانش
به روی مازچه رو اعتنا کند رخنه؟؟
فریب عینک ونکتاییش مخورجانا
تورا به قاضیِ کو ر آ شنا کند رخنه
میانِ نخ نخِ هرتارِتورِ چلتارش
هزار وسوسه بهرت عطا کندرخنه
درون صحنةِ رقصش درا که تابینی
چها چها وچها وچها کند رخنه
خمارِ خواب وخیالیم واز خبر خالی
به دستِ ما چه بلاها بپاکند رخنه
به موجِ معرکه آماج مجری جوریم
که در مجاری هرماجرا کند رخنه
نشسته داده به پشتی عافیت تکیه
به جان جهل جهان اتکا کند رخنه
خرابِ باج وخراج است وخیمه وخرگاه
چه مهره هاکه درین ره فداکند رخنه
چنین که جهدِ جدایی مان کند جولان
سرازتن همه دلها جدا کند رخنه
شرنگ شور شررزای بازی بازاست
به نازوباز کجایت رها کند رخنه
خلاصه بازی وبازی وبازی وبازی
خطابود که نشان را خطا کند رخنه
علیه رویش صبحِ سپیدِ احساس است
هرآنچه گفته برایش سیا کند رخنه
......
نورالله وثوق
شنبه9ـ۱۱ـ۱۳۸۹
به نسل رستاخیز میدان قاهره
............
تازیانۀ آتش
.......
صف شور
چه تصویرِ قشنگِ جاودانه
شده قابِ حواسِ هرچه خانه
فرشته کرده جا وا درصف شور
شکسته هیبتِ دیوِ زمانه
.........
به خود آغشته
شما بویِ هوای یار دارید
شما با نوبهاران کاردارید
جهانی را به خود آغشته کردید
شما باهرچه دل دیدار دارید
...........
دستِ خستگی
کند قط قط ازان وحِ صدا شان
که لرزان گشته
قطعی نامه هاشان
نمی بینی که در میدانِ بازی
زدستِ خستگی لغزیده
پاشان
.........
قدنامه ها
چه میبارد ازین قدنامه ها شان
بلای تان به جان جامه هاشان
زبوی نامه ها پیدای پیداست
که خم گشته خرامِ خامه ها شان
..........
رخسارِ هوا
پریده رنگِ رخسارِ هواشان
شده پاشان حواسِ نابجا شان
تزلزل در تزلزل در تزلزل
بود پیوستۀ قطنامه شان
...........
میدانِ صلابت
به میدانِ صلابت روبیارید
برای جنگِ دل بازو بیارید
زسنگِ پوکِ شان آتش نخیزد
چرا خم برلبِ ابرو بیارید
...........
چشمِ نامبارک
که می ترسد زچشمِ نامبارک
فتاده برنگاهِ غیرتش لک
همی ریزد عرق ازروی هوشش
زچکچکهای تان پیوسته چکچک
.........
دهانِ یاوه ها
دهانِ یاوه هارابسته کردید
بلا راگیج وگنس وخسته کردید
به همدستی خونِ عشق واحساس
هوس را دسته دسته دسته کردید
........
ستنگ
به میدانی که در هرگوشه سنگ است
نگاهِ تان چه زیبا وقشنگ است
صدای پرخروشِ لحظه هاتان
زهرسویی که می خیزد ستنگ است
........
تازیانۀ آتش
سرودِ سرخِ رود عاشقانه
زده برجانِ آتش تازیانه
کشد هی شعله های نفرت تان
زکاخِ ناجوانیها زبانه
......
گروهِ لا ابالی
زمیدان فکرِ خالی رابرانید
بلای احتمالی رابرانید
به سنگِ نفرتِ آیینه هاتان
گروهِ لا ابالی را برانید
.........
کلافه
مترسیدا زهیولای قیافه
غرورِ سربزیرش لافِ لافه
نگاهِ خسته اش می گوید ازدور
که سر در گم شده مثلِ کلافه
.......
.........
نورالله وثوق
جمعه 15.11.1389
http://norollahwosuq.blogfa.com/
همصدابا:آزادیخواهان
مصر
..........
لات قاهره
..........
ازکوچه
های شایعه باسر گذرکنید
سررا
به همصدایی فردا سپرکنید
گوشِِ نشاطِ وسوسه
هارازبوی
عشق
با زنگ پافشاری هرگوشه کرکنید
خطّی
به گرد محور تحریربرکشید
وز دایره حروفِ
جفا را بدرکنید
آن سان که
بردماغ خطروارکرده اید
هرگز مباد لحظۀ
امااگرکنید
آسودگی
سراغ حماسه نمی
رود
خودرا حواله
برسرتیغِ خطرکنید
دنیاحدیثِ عشقِ شمارا شنیده است
بر دَوردَورِ
منظرِ دلها
نظر کنید
سیمای لحظه های زمان سنگرشماست
صدها
جزیره را همه جا
پُرخبرکنید
صبحِ ظفربه سوی
شماره کشیده است
ظلمت سرای ولوله را دربدرکنید
حی علی الفلاح صلای صلاح تان
درجنگِ لات قاهره قهر دگرکنید
فرعون را به معرکۀ نیل بسپرید
او را به قعرِ
قهر
خدامستقرکنید
ویروس فتنه راکه به یارانه های
هوش
سرمیزند ز هیبتِ خود بی اثرکنید
دامانِ
مان زشکّر باور پُرِ پُراست
ازاین شکر حواله کمی
بیشترکنید
هان
ای ستاره های سرافرازروزگار
بر آسمان دیدۀ
دلها
مقرکنید
جای شمادرایتِ آیینه های
ماست
آیینه رابه دیدنِ خود مفتخرکنید
دویی
بلای جان همآویی شماست
زنهار از ملالت
باور
حذرکنید
.........
پنج شنبه 14.11.1389
نورالله
وثوق