مولانا عبدالکبیر (فرخاری)                          ونکوور، کانادا

 

ای وطن                     

 

ای وطن با کارخود خلد بریــــن میسازمــــت         راحت از رنج و گداز کفرودین میسازمـت

همچو خور تابنده تر گردی به صحن روزگار        سجده گاه توده ی روی زمین میسازمــــت

تاکه گردی بهره ور ازگردش خورشید و مــه         آسمان صاف و پاک ازابر کین میسازمـت

از تلاش و سعی میخواهم که باشی بـــرکنـــار        ازگزند مردم چشــم دوبیــن میســـازمـــت

مکتب مهرونشــاط آیـــی به اقلیـــــم زمـــــان         درمحیط آبرو شورآفریــن میســــازمــــت

گرچه فقرآلوده یی دربستـــر شــــرق گزیــــن        باتوانایی دیـار نــازنیــن میســــــازمـــــت

چون بهارآیینه دار برگ گلهـــــــا در چمـــــن        پیرهن برسرو نــاز ازیاسمین میسازمـــت

همره ی نسل جوان خواهم که باشی چرخ تـاز        برفراز نیلگون با مه قریــــن میسازمــــت

خالی ازغوغای دشمن میشود شهـــرو دمــــن         کوی برزن پر ز شهد و انگبین میسازمت

آنقدر ها آبرو گیـــری کــــه در کـــــاخ بلنــــد        برعروس زندگی خال جبیــن میسازمــــت

 

وحدت میمون ما (فرخاری) میگیرد قوام                    

بشکند دشمن چو مشت آهنین میسازمــت      

             

 

مولانا عبدالکبیر(فرخاری)                           ونکوور، کانادا

 

به گرامیداشت از مطلع غزل ابوالمعانی حضرت بیدل:

 

سودای تک وتازهوس هـــازســرانـــداز        پروازبه جایی نتوان بــردپــرانــــداز

 

دانش                         

 

دانش به سراپرده ی شب مهرورانـــداز         برخرمن خاشاک جهالت شررانـــداز

ای مردم رنجـــوروادب پــــرورمیهـــن         آشفتگی خاطرازین بــــوم وبرانـــداز

هرسرکه ندارد هوس فکــــر وطـــن را         ازگردن هربی هنری همچوسرانــداز

خامت که نشد پخته درین دیگ حـوادث         برطرز خیالات کهن یک نظــرانــداز

ازمرده پرستی نبری سود تــو گــاهـــی         ازکله ی انسانیت این فکــــرخرانــداز

کی گفت خدا روبه نجف تاکـه بمیــــری         برقبردوسه مرده خودت درخطرانداز

درصفحه ی قرآن نبود خودکشی هرگـز         ژوبین به قتال دیگران درکمر انـــداز

چون شاه دوشمشیره مکش مردم مظلوم         گرپنبه ی غفلت شود ازگوش کرانداز

سوراخ دعا ازتوچرا گم شود ای شیـــخ         در درز صفا گستر پیش کمــر انـــداز

سیلاب سرشک ازرخ بیچاره ستـــردن         پرکیسه به خالی توبرو سیم وزرانــداز

(فرخاری) ببر جامه ی تزویر به تقوا                                        

همچون چکری دالرخود چکرانـــــداز