مولانا عبدالکبیر (فرخاری) ونکوور، کانادا
به استقبال از قصیده ی شیوای محترم استاد عبدالکریم (تمنا)
ازمرگ چاره نیست چو آید زمان او نبود کسی زخلق جهان در امان او
متـــاع دکــــان مـــرگ
باید خـوری زمـرگ و متـاع دکــــان او نوشی زآب چشمــــه ی تلـــخ روان او
افسرده بین به باغ جهان نگــون طبـــق هرمرغ پرشکستـــه زتیـــروکمــــان او
بی رحمترزدیو جهان خـــوار بینمــــش گیرد نشانه کوکب گردون نشــــــان او
پنهان نماند زخــم دل بیـــوه ی وطــــن بشنو صدای قلب ودل خون چکــان او
درپیشگـاه مـــردم بیچــاره و ضعیـــف ازجنگ هاست طفل یتیم ارمغـــــان او
ازکشتن کسان نشودسیر لحظــه یــــــی آتش زند به خرمن جنگ جهـــــاـن او
تابشکند طلسم قساوت بـه قتـــل عـــــام هتلر دهد قومنده ی جنگ عیــــــان او
گاهی دهد هــدایتــی بربــوش بیدریـــغ بم افگند به قریه ی خوردوکـــــلان او
سرمایه دارجان ندهـد ســـاده برکفـــش افتد اگر به فرق سر از آسمـــــــان او
پرسان کارنیک وبد ازگــــورمیـــــشود برمنکر و نکیر دهی امتحــــــــــان او
منکرزند به فـرق سرمـــرد لاجــــواب آید همی زگنبد گـــردون فغــــــــان او
دانا فتد به قبرچو مـوری میــان گــــور سوزد به قعــــردوزخ وآتشفـــــشان او
پـــل صـــراط وقصــــه ی راه درازآن بی سنگلاخ نیست ره ی کــــاروان او
ازتیغ تیــزو ازلـــب شمشیـــر تیزتــــر باریکتر زمــوی روی درمیــــــان او
تمرین جست وخیزبکن گـرهنــــروری چون بگذری ازآن که نداری توان او؟