مولانا عبدالکبیر (فرخاری)                                         

 

با ادب باش

 

سال بهتر به وطن ارکه زپار آمـــدنیســــت         کرزی از کرسی قدرت به کنارآمد نیســت

مامن صلح شود میهن افغـــــان به جهـــــان         به بشارت علی اصغر به دیار آمد نیســت

ترجمان دل اندیشه بشیــــــرهــــرویســـــت         که به توضیح رهش مرغ هزارآمد نیسـت

ظلمت وجهل رود دردل شب خـــواب ابـــد         دانشش مرهم افکار فگـــار آمـــد نیســــت

گربه کج راهه برددست ستم گفته ی راست         با حقیقت نگری باز (غبــار) آمد نیســــت

تیشه ی جهل بریدست اگرشــــاخ درخــــت        نخل باغ هنرم بــــاز به بــــار آمد نیســـت

به اباطل ننهـــد جلـــــوه ی امـــروزبهــــــا         خس و خاشاک به آغوش شرار آمد نیست

آب صد پاره شود در ره ی پرپیچ و خمــش        که به هم در دل دریا به خیار آمد نیســـت

حکم دیوانه گیت تحفه دهد سنــگ محــــک        میوه گویی اگر از بید و چنار آمد نیســـت

(حافظ)افتد زفلک نیست به کس مایه ی غـم        شیخ را سنگ زمرد به مزار آمد نیســـت

من که دارم به لب تشنه دوصد گلشن نـــــاز       به نمازم فقط از خویش و تبار آمد نیســت

برخلاف نظر کــوردل افتـــــم به بهشـــــت        داد درمکتب من درس و شعار آمد نیسـت

بازسازی نشود مامن آغشتــــه بـــه خــــون        گرچه دالربه فریبم به قنــار آمد نیســـــت

تو نگیری ره ی هرخاین بگسسته عنــــــان         دین فروشان سیه دل به شکار آمد نیسـت

بردن قدرتو ای کشورافغـــان بـــه سپهـــــر        آرزوی گل و هر برگ بهار آمد نیســــت

 

با ادب باش تو (فرخاری) به اسلوب ادب

فکرت بکر سخن باز بکـــار آمد نیســـت

 

مولانا عبدالکبیر (فرخاری)                                                             

 

 

پیـــــــر مـــــا        

 

برسر خم تا نشیند دردل شب پیــــر مـــــا        ساغرلبریز گـــیرد قاضــــی اجمیـــر مــــا

ازنهاد فکرما سامان کم ظرفــــــی بـــــرد        روزگارآرد به سامان رایت تدبــــیر مـــــا

جمع ازداد آورد طرح جهـــان بیکــــــران        نفی واثبات است برق روشن چون شیرمـا

روبسوی شرق اگرآرد گهــی پروامکــــن        مرغ دل درخانه خواند ناله ی شبگیر مــــا

ازعسی موسی بگیرد معجــــزپیغمبــــری        چون نگیری راه حق ازفکر عالمگیر مـــا

دانشت چرکین دلیهاراکند پــــاک ازدرون        بوی بد را دردهان آگنده دارد سیــــر مــــا

ازتعصب فارغم چون چشمـه ی آب زلال        سربلندی آورد چون قله ی پامیــــــر مـــــا

خامی افکار ما درکاخ گردون نابجاســـت        درعمارت پخته میباید گل تعمیـــــر مــــــا

به بود تاگرنباشم صوفی پشمینه پــــــوش        تانپوشم زیرآن قلب سیـــــاه قیــــر مـــــــــا

گرخدا بخشد بمن چشمیکه باشد روشنــــا        می نه افتد دیگران هرگز به کین تیرمـــــــا

گردن خود بسته بینم گربه زنجیر فســون        گردن دیگر نبردارد ســرزنجیــــر مــــــــا

ازریا کاری منم فارغ زاسبـــــاب گنـــــه        حلقه ی دامم فتد برگردن نخچـــــیر مـــــــا

گرنصیب ازنعمت وافرنمیگیرد کســــــی        نیست جای زندگانی خانه ی دلگیــرمـــــــا

دانشم دارد اثرها دردل هر بــــــی اثـــــر        میرسد براوج عزت طفل دامنگیـــر مــــــا

 

عزرها دارد به درگاه تو (فرخاری) خدای

تومده کس را مجال و قدرت تکفیــر مـــــا