پیکار پامیر
20-10-2010
ازوقوع یک فاجعه ی بزرگتر جلو گیری کنیم
رابرت بلک ویل، این امریکایی محیل و این دپلومات کهنه کار که در عین حال عضو برجسته ی شورای روابط خارجی ایالات متحدۀ امریکا نیز هست، یکی از طراحان فعال تجزیه ی خاک افغانستان میباشد. چنانکه اخیراً ، درعقب تریبون انستیتوت بین المللی مطالعات ستراتژیک انگلیس قرار گرفت و ضمن یک سخنرانی رسمی پیرامون اوضاع افغانستان، یکبار دیگر، بگونۀ بی پرده و صریح، طرح تجزیه ی کشور عزیز ما را به ( شمال و جنوب) بیان کرد.
به اعتقاد ما، چون این دپلومات کهنه کار امریکایی، که فعالیتهای سیاسی و دپلوماتیک اش را موازی با سیاست های استعماری انگلیس به پیش می برد، متوجه شد که ازنخستین اظهارات آزمایشی و کاوشگرانه اش در مورد طرح تجزیه ی افغانستان که فقط چند هفته قبل صورت گرفت، تا امروز، آنطور که انتظار میرفت ، چندان اعتراضی، سر و صدایی و مقاومت افشا گرانه یی از جانب افغانها، دولت کرزی و بخصوص از سوی روشنفکران و رسانه های افغانی در سطح جهانی صورت نگرفت، بنابران، اینک او ، با جرأت بیشتر روی تطبیق طرح استعماری خویش که مسلماً از منابع بالاتر و برنامه های ستراتژیک دوقدرت بزرگ جهان ( امریکا و انگلیس) آب میخورد، پافشاری بعمل می آورد.
چون این موضوع نه تنها از اهمیت خاص سیاسی- تاریخی برخوردار است ، بلکه برای وطنپرستان و آزاده گان سر زمین افغانستان که دفاع از وحدت ملی ، تمامیت ارضی وبقای موجودیت جغرافیایی و حیات اجتماعی شان را وجیبه ی وجدانی و تاریخی خویش می دانند، سخت تکان دهنده ونگران کننده است ، بنابران، هرقدر این موضوع کالبد شگافی شده و در افشأ و محکومیت آن بپردازیم ، درحقیقت، همانقدر در ایفای وجیبه ی ملی، افغانی و تاریخی خویش کوشیده ایم. بنابران، باردیگر با فریاد بلند توأم با درک ندای وجدان و مسوولیت تاریخی خطاب به هموطنان عزیز میگوییم :
بیایید تا از وقوع یک فاجعه ی بزرگترجلو گیری کنیم !
بلک ویل، طی سخنرانی اخیرش، سه سوأل اساسی مبنی برگریز از بن بست قضیه ی افغانستان را مطرح کرده به این گونه که :
اول) ادامه ی جنگ به شکل کنونی آن که مستلزم مخارج یکصد ملیارد دالر در سال و تلفات نیرو های امریکایی است ، تا چه زمانی ادامه داده شود؟
دوم) با گروه طالبان با نحوی کنار باید آمد و جنگ و ستیز را قطع کرد تا بجای این مخمصه، به موضوعات مربوط به ظهور چین بعنوان یک قدرت، برنامه های هسته یی ایران، تروریسم هسته یی و آینده ی عراق پرداخته شود.
سوم) چون امریکا و متحدانش نمیتوانند از نقطه نظر نظامی بر طالبان در مناطق پشتون نشین افغانستان به ویژه به دلیل عدم آگاهی نیرو های نظامی به تاریخ و زبان و ساختار های قومی این منطقه، پیروز شوند، برعلاوه ی آنکه امریکا نمیتواند از نطقه نظر اجتماعی تغییرات اساسی در این مناطق ایجاد کند، بنابران، بهتر آنست که مناطق جنوب افغانستان برای طالبان واگذاشته شود و دران صورت بخشی از نیرو های نظامی امریکا ازان کشور بیرون روند و برخی ازان ها باقی بمانند تا با القاعده در صورت برگشت دو باره برزمند.
هموطنان گرامی ! آیا این طرح پیشنهادی یک عضو برجسته ی شورای روابط خارجی امریکا در مورد سرنوشت ملت و آینده ی کشورتان یک طرح عادی و کوچک و بی ارزش است؟ آیا عملی کردن طرح تجزیه سرزمین آبایی تان یک فاجعه ی بزرگ و خونین دیگرنخواهد بود؟ آیا امروز انجام دادن این جنایت توسط خارجی ها عمل دشوارخواهد بود؟ آیا درمسیرقرن هجده و نوزده موفق نشدند به ساده گی پیکرمیهن ات را تکه و پاره نمایند، طوریکه آب ازآب هم تکان نخورد؟
آیا گاهی از خود پرسیده اید که چرا اینهمه خونریزی و نا امنی و دشمنی ومداخله و بالاخره تجزیه و تقسیم صرفاً بالای خطه یی بنام افغانستان تحمیل میشود؟ چرا چنین طرح های خانه خرابکن استعماری برای کشور های همسایه ی افغانستان پیشنهاد نمیشود. یا بعباره ی دیگر، چرا بلک ویل ها جرأت ارائۀ چنین طرح هایی را در مورد سایرکشور های منطقه ندارند؟ واگر احیاناً چنین طرح هایی را هم در آرشف های اسرارآمیزسیاسی شان داشته باشند، چرا جرأت اظهار آنرا ، آنهم با این صراحت و بیشرمی ندارند؟
به اعتقاد ما، یکی ازدلایل اینهمه گستاخی ها و دست اندازی ها و سرنوشت سازیهای استعماری علیه سرزمین ما اینست که ما افغانها، بخصوص در سالهای اخیر، روی هر دلیلی که هست در پیله ی انزوا گرایی و بی سر وصدایی و نا امیدی و توهمات و انتظارات واهی خزیده وسخت بی تفاوت شده ایم .
آیا درهمین روز های اخیر، مردم جهان شاهد نبودند که فقط متعاقب آنکه یک طیاره ی بی پیلوت امریکا، سه سرباز پاکستانی را هدف قرارداد، مقامات زرنگ و شیطان صفت پاکستان، ضمن اعتراض آشکار دپلوماتیک علیه این عمل، به تعداد بیشتر از چهل عراده ترک حامل مواد سوخت نیرو های ناتو را در خاک تحت قلمرو خویش وتوسط گماشته گان طالبی خود شان بعنوان انتقام و ضرب شصت به کام آتش کشیدند و مدت دوهفته مرز میان افغانستان و پاکستان را نیز به روی کاروان های لوژستیکی ناتو بستند؟ آری ! اقدام جسورانه یی که تا مقامات امریکایی از عمل خویش پوزش نخواستند، مرز ها گشوده نگشتند؟
این درحالیست که پاکستانی ها با یکدست تروریست می پرورند وخون امریکایی ها میریزانند، با دست دیگر ملیارد ها دالر از همین امریکا و جهان بعنوان باج و خراج حاصل میکنند . جالب این است که باج دهنده گان هم بجای مجازات قاتلان و تروریست پروران ، از آنها پوزش خواهی نیز میکنند. ولی در مورد ما و کشور ما قضیه کاملاً برعکس است . ما از دولتمردان کنونی کشورخویش هرگز انتظار چنین واکنش جسورانه را نداریم ، زیرا آنان نه دارای وجدان و احساس ملی هستند و نه در قبال حفظ غرورملی و منافع ملت اسیر شده ی ما مسوولیت می پذیرند. اگر دولتمردان کابل از عقل سلیم و شهامت افغانی و آگاهی دپلوماتیک برخوردار باشند، باید این موضوع را با جرأت به رخ خارجی های ذیدخل در امور افغانستان بکشند که اگرافغانها به کُمک مالی و تخنیکی شما نیاز دارند، شما نیز به خاطرحراست ازمنافع جهانی و امنیت داخلی تان به افغانستان اشد نیاز دارید. چون متأسفانه چنین درایت و شهامت در حلقه ی دولتی کابل وجود ندارد ، بنابران ، ما ازنسل جوان، از روشفکران مبارز و از رسانه های چاپی و گفتاری و تصویری، بخصوص از آنعده یی که
ادعای آزادی دوستی و وطنپرستی و فهم و فراست دارند، انتظار داریم تا در برابرگستاخی ها و زور گویی ها و قتل و قتال و دست درازی ومداخله و تجزیه و تقسیم زادگاه عزیز ما بسیار جدی باشند، بپا خیزند، دهن به اعتراض بکشایند، توطئه های دشمنان خاک و ملت ما را به موقع خنثی سازند و نگذارند بیگانه گان بی مروت و نا جوانمرد پا را از گلیم شان بیشتر دراز نمایند. آیا شاعر نگفت :
ازپرده کار زهد فروشان برون فتاد
روزیکه پا به دایره ی امتحان زدند .
آیا بجا و بمورد نخواهد بود از این سروده ی پُرمعنی حافظ شیراز الهام گیریم که فرمود :
عمرها، دل طلب جام جم ازما میکرد آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا میکرد
گهری کزصدف کون ومکان بیرون بود طلب از گمشده گان لب در یا میکر د
هم میهنان گرامی ! طرح شیطانی و استعماری تجزیه ی افغانستان را به هیچوجه طرحی ساده و غیر قابل عملی مپندارید. این طرح سیاسی به هیچ صورت شوخی بردارنیست ، آنرا جدی بگیرید تا در آینده دچار ندامت درد ناک نشوید! (پایان)