مولانا عبدالکبیر (فرخاری)                                                        ونکوور، کانادا

 

 

 

 

دربزرگ داشت ازمقام هنری مرحوم استاد قاسم افغان     

 

قــــاســــم افغـــــان زتــــار ســــاز میــــریـــزد گهـــر     ازرگ سازش تراود نغمه چون شیروشکــر

همچــوبلـــبل تـــابــگیـــرد بستـــر گـــــل زیـــربــــال      سازوبرگ زندگی شورونوا یابد سحــــــــر

ازگــلوی نـــای بیـــرون گــــرجهـــد ســـــوزوگــــداز      قلقل مینای می پیچد به هرکوی و گــــــذ ر

ارببالــــد دربســـاط ســـــاقــــــی هنگـــــام خـــــروش      برتماشا سرکشد غم ازگریبان جگــــــــــــر

عشق راگیرددرآغـــــوش خیـــالــــــش چـــــون روان      آفتاب خاوری تابد یزک از بــــــاختـــــــــر

کلک تصویرش کشد جانان چوســــرو بــــی خـــــزان      نقطه ی موهوم میگیرد دهان را درنظـــــر

درلطافت نازک است حوری که دررقص و سماعست      مصرع رنگین شعرآرد چومو اورا کمـــــر

فیض ها جـــوشــــــد زآهـــــنگ ادب پــــــرورده اش      بال پژواک صدا افتد درآغــــوش قمــــــــر  

شوروغوغاییکـــه دربـــــزم هــــــنر بـــــالا شــــــود       نه فلک افرشته ازروی زمین گیرد خبـــــر

بیدلیــها میــــبرد بــــرقــــــلب و حـــــوش و طیـــــور     مشک بیرون میشود ازناف آهــوی تتـــــــر

دست وپا گم میکنــــد مــــلای مسجـــــد در نمــــــــاز     ازتحیر سکته میخوانـــد کـــــلام معتبــــــــر

فکر زاهد را برد طــــرف کــــــلام جبـــــــریـــــــیل      خواند آیات الهی فارغ از زیــــرو زبــــــــر

سوز نایش میدهــــد درمــــــــان روان خستـــــــــه را     هرشرنگی شهد میگردد به کـام محتضــــــر

 

کسب همت میکند (فرخاری) درسیرزمان

چشمه ی خورشید را بالندگی بخشد سفر

 

 

مولانا عبدالکبیر (فرخاری)                                                     ونکوور، کانادا

شهادت نــــــــوری

 

مرده به ظلمت سرشت دست برخنجر همـــــی            دسته ی جلاد وخون آشام واستمگــر همـــــــی

بسته به دستی که دارد تیغ عریان در بغــــــــل            تانریزد خون چون (نوری) به هر معبرهمـــی

دیو وحشی درشب تاریک برجست ازنهـــــفت            ازدرخت معرفت ببرید شاخ تـــــر همــــــــــی

تیره دل درشام تارافــــــــسرد با تیــــغ جفــــــا            سینه ی پرازخیالات هنرپـــــرور همـــــــــــی

اهل دانش را سپند آسا به رنــــــج و التهـــــاب            سوختند بیمایگان درکاسه ی مجمـــر همـــــــی

گور تاریک است گیتی این زمان اهــــــل ادب            ازسپهر روشنی افتیده یک اختر همــــــــــــــی

اززمان سلطــــــه ی ابــــنای دزد و نابکــــــار           هیچ جانی را نگیرد قاضی برکیفر همـــــــــــی

کشوری کورا نباشد پاسبـــــان از بـــی ســری            هرکه دارد گنجها در سینه بازد سر همـــــــــی

سخت درخواب است درامواج طوفان خیزبحر            ناخدای کشتی بی باد و بی لنگـــــر همـــــــــی

رهبری کورا نباشد هرسخن ســـرب مــــــذاب            ازدهانش میبراید باد گوز خــــــــر همـــــــــی

گرمسلمانی همین باشد که میـــبـینم به شهــــــر           میشود مسلم زبون پنجه ی کافـــــر همــــــــــی

حامد (نوری) زاستبداد دوران خــــورده تــــیر            حامد (کرزی) به راحت خفته دربسترهمـــــی

گلبن باغ ادب پژمــــرده ازبــــــاد سمـــــــــوم             داد بردست ستم گلبرگ و بارو بر همـــــــــی

درمقام رزم وپیکارش (چـــــراغ) آیینـــــه دار            بی سپه سالار خاموش است این سنگر همـــی

زندگانی را به اورنگ سخن فرمــــــــــان روا            چون سکندر تاجدار عرصه ی کشور همـــــی

کی بمیرد درزمان ها آنکه دارد نام نیـــــــــک            نام او بادا گرامی، ثبت هـــردفـــتر همـــــــــی

واژه هارا میکشد دررشته چون الماس نـــــاب            خوشه ی قندیل گردون میبرد دربر همـــــــــی

هرسخن بیرون جهد ازکام این مرد خبیـــــــــر            میشود برگوش جان گوشواره چون گوهرهمی

نام آن جاوید میمــــــــاند به اوراق زمـــــــــان             بال بکشاید هما هرجا به بـــــــــام در همـــــی

درخزان داردگرامی خاطرش ســــــــرو روان            هربهار آیینه دارش لاله ی احمــــــر همــــــی

واغفرالله له ایزد به پـــــــاس لـــــطف خـــــود             سرفرازآید به روز وحشت محشر همـــــــــی

درحریم تونمیشاید که باشــــــد تشنــــه لــــــب             جام لبریزش بده از برکه ی کوثر همــــــــــی

خواهدش (فرخاری) ازدرگاه آن بی چون وچند

کوس عزت را نوازد نزد پیغمـــــــبر همــــــی