پیکار پامیر

23-08-2010

کدام استقلال سیاسی ؟!

قرن بیستم هزاره ی رفته، حامل تحولات ، انقلابات، دگرگونیهای عظیم سیاسی، اقتصادی و جغرافیایی درجهان، بخصوص در قاره ی آسیا و قلب خونین و پُر تپش آن ( افغانستان) بود.  اگر از سایر فعل و انفعالات سیاسی -  اجتماعی قرن بیست که در روسیه، ایران، هند و ترکیه صورت گرفت،  لحظه یی بمنظور مختصر سازی مقال، صرف نظر کنیم، در افغانستان عزیز درسال 1919 میلادی، یا آغاز دهه ی 1300خورشیدی، مرد بزرگ، وطنپرست ، ملت پرور و آزاده یی بنام ( اعلیحضرت امان الله خان) بقدرت رسید که نه تنها طلسم فرعونی و هیبت افسانه یی پادشاهی و اورنگ نشینی را شکست ، بلکه در همان روز ها و ماه های اول پادشاهی اش، استقلال سیاسی کشور ما را با پشتیبانی، محبت و حمایت مردم شجاع افغانستان از چنگال آهنین استعمار هند برتانوی رهانید وغرور و افتخار از دست رفته ی ملت آزادی دوست ما را اعاده کرد. بهمین دلیل بود که از سوی ملت افغانستان لقب افتخارآمیز (ناجی) و (غازی) را کمایی کرد.  این مرد دلیرو ترقیخواه، نه تنها ملت نجیب افغانستان را از زیر یوغ اسارت اجنبی نجات داد، بلکه برای نخستین بار بعنوان یک زعیم جوان، با اراده ، صادق ونیک اندیش، برنامه های مهم اصلاحی را بمنظور رسانیدن مردم ما به رفاه و آسایش، به ترقی و پیشرفت و به ارتقا و نیک نامی جهانی، رویدست گرفت و بسیار عاشقانه و خسته گی نا پذیر درچنین راه پُر افتخار گام زد. هرچند این استقلال و آزادی و این اصلاحات و جُنب و جوش زنده گی تنها مدت ده سال چون آذرخش درآسمان کشور درخشید و هرچند پس از سقوط سلطنت غازی امان الله، باز مصیبت های استعماری دامنگیرمردم ما شد وهند برتانوی با رویکار آوردن محمد نادر، حلقه ی اسارت غیرمستقیم را به گردن ملت افغانستان افگند، ولی تا سالهای 1978 میلادی یا تا قبل از کودتای خونین هفت ثور، روز بیست و هشتم ماه اسد بعنوان بزرگداشت ازحصول استقلال میهن ما به نحوی از انحا برگزارمیشد.

بلی !  بیست و هشتم ماه اسد سال 1298 خورشیدی  بود که درقبال پیروزی در جنگ آزادیخواهی علیه استعماربرتانوی و حصول استقلال سیاسی وآزادی ملی به زعامت اعلیحضرت امان الله خان، گل شادی در باغ  روح و روان ملت افغانستان شگفت وطنین شور زنده گی بگوشها رسید. بنابران، روز بیست وهشتم  ماه اسد، روز بزرگداشت از نود ویکمین سالگرد استرداد استقلال سیاسی میهن محبوب ما افغانستان است که در سالهای قبل ، طی محافل رسمی، سخنرانی ها، نشرمقالات درمطبوعات ، چراغانی ساختن شهر ها و یاد بود از دلیری های پدران ما و شهدای سرفراز راه آزادی کشور تجلیل بعمل می آمد.

و اما، با تأسف فراوان که این مُلک کهن واین ملت آزاده  از سی سال بدینسو بار دگر وبگونه ی استمراری در دام مداخلات،  اشغالگریها  و تجاوزات  کشور های طماع استعماری (چه شرقی وچه  غربی ) گیرمانده است .

بعباره ی دیگر،  چرخ تاریخ افغانستان یکبار دیگر به عقب برگشت که درنتیجه ی آن نه تنها مردم ما ازداشتن استقلال سیاسی و آزادی  واقعی ملی  محروم شدند، بلکه قدم به قدم در گرداب ظلمت تنظیمی و طالبی و اندیشه های زهر آلود نوکران استعماری همسایه ها فرو رفتند.

من، جرأت آنرا بخود نمی بینم  تا حلول روز بیست و هشتم ماه اسد را بعنوان روز آزادی و استقلال سیاسی به هم میهنان گرامی خویش تهنیت بگویم ، زیرا آنچه که امروز در سر زمین اجدادی ما سراغ نمی شود، همین آزادی واقعی و استقلال سیاسی است .

سرزمینی که توسط قشون مسلح چند ملیتی دولت های سرمایه داری جهان بگونه ی جمعی اشغال نظامی شده باشد، سرزمینی که رییس دولت آن دست نشانده ، بلی گوی و دستور پذیربیگانه ها باشد، کشوری که افکار و اندیشه ی آزاد انسان را به دار زنند و صاحب اندیشه افکار آزادو مستقل را در درون سلول های زندان جا دهند، درخطه یی که بودجه ی حکومت و حقوق شباروزی کارمندان آنرا خارجی ها بپردازند، درمملکتی که هرشب و هر روز زن، مرد و کودک را دست و پا و گلو ببرند و درملا عام دُره زنند وبی باکانه سنگسارکنند و اندکترین اختیار شخصی و خانواده گی افراد آنرا با دهن های کف آلود و  تیغ خون چکان  نابود سازند و بالاخره، در کشوری که کلیه شئون زنده گی اش تحت نظارت و کنترول اجنبی قرار داشته باشد، آیا ممکن خواهد بود ادعا شود که در آنجا آزادی ملی و استقلال سیاسی وجود دارد؟

به اعتقاد ما، مردم اسیر شده ی افغانستان، طبعاً و منطقاً باید بار دگر از دهلیزمبارزه و مقاومت رهایی جویانه ی ملی عبور کنند و بازهم بخاطرحصول استقلال و آزادی غصب شده ی خود شان، با اتحاد مؤثر،  انسجام کاری ، آگاهی سیاسی،  دقت و دلیری به پا خیزند.  تذکر این نکته نیزبسیار مهم است که  و آشفته گی های عمدی یی که در اوضاع و احوال سیاسی و تبلیغاتی افغانستان بوجود آورده اند ، باید جداً توجه داشت که دگر، قافله ی آزادیخواهی را  دزدان سرگردنه و سلاح بدستان سیه اندیش حزبی و طالبی و تنظیمی و سایر دشمنان پیدا و پنهان تاراج نکنند و چرخ تاریخ را به عقب بر نگردانند.

عبور از دل تاریکی ها و رسیدن به منزل مقصود، چراغ راه می طلبد  و این چراغ راه، جز دانش و درایت و جز اتحاد مستحکم ملی ، هشیاری سیاسی و داشتن برنامه ی علمی وپیشروند چیزدگری نیست و نخواهد بود.  باید صراحتاً گفته شود که گروه طالبان که امروز بگونه ی مسلحانه ، انتحاری، سنگد لانه و ویرانگرانه عمل میکنند، به هیچصورت گروه آزاد ، مستقل ، ملی و مردمی نیستند. اینها ازهمان ابتدای کار، وابسته به اجانب بودند، هستند و خواهند بود. تلاش طالبان تنها بخاطر بدست آوردن امتیازات مالی وسیاسی، به منظور رسیدن به  بهشت از دست رفته ی خود شان و در نهایت ، تعویض ارباب خارجی و حفظ اسارت ملت افغانستان میباشد و بس. مردم شریف افغانستان، آزموده ها را نباید بازهم بیازمایند، نباید بیشتر از این فریب لفاظی ها و مذهب پناهی ها و تبلیغات میان خالی آنها را بخورند. هیچ  فرد و جمع وابسته و تاریک اندیش و  غلام صفت قادر نخواهد بود ملتی را به آزادی و فرازی برساند.

بلی، هموطن! حامی استقلال ملی مردم افغانستان نه گروه طالبان است، نه تنظیم های جهادی و قیادی و نه هم نیرو های اشغالگر خارجی. فقط و فقط خود مردم و نیروی زوال ناپذیر و بازوی توانای خود آنها ست که میتواند استقلال و آزادی ملی را بدست آورده و ازان حسورانه و با ایمان حراست و حمایت کند.

افغانستان کهنسال، در درازای تاریخ پُرنشیب و فراز خود، بار ها اشغال شده و به اسارت در آمده ، ولی به تکرار به پا خاسته و آزاد و با افتخار به سر برده است . یقین داریم که  این بار نیز از زیر بارسنگین  اسارت و محرومیت تحمیلی قد راست خواهد کرد و عاقبت فرزندان آگاه ، راستین، فداکار و آزاده ی آن پیشتاز قافله ی پُرطنین آزادی و آزادگی خواهند شد.

به امید فرا رسیدن  روز هایی که بتوانیم با دلهای شاد از روز بیست و هشتم ماه اسد یا روز استرداد استقلال سیاسی کشور مان ، با بر خورد داری از استقلال سیاسی واقعی ، با نیکویی هرچه تمامتراستقبال بعمل آورده سرود ترقی و عظمت ملی را سر دهیم و چنین باد !