نجوا

فراقی بود

در شبینه های بی تفاوتی

دستی سبز

بر نیامد

تا بر افشاند

بر لحظه ها

                نوید !

چراغ را بر چهار راه بیاویز

رهگذر

          جاده را برای تقاطع اش

                                        دوست دارد

 نه برای تداومش !

نگاهت را

ایینه وار خالی دار

شاید  آن روز موعود

سرزده فرا رسد

دستهایت را به سوی من بگستر

تا صورتم را

از خودم بپوشانی.

میان من و تاریکی

رابطه ای نیست

سحر را به بستر یاس نمیخوانم

صدایت را روی دستها یم

                           پهن کن

بیدار میشوم

میان من و طلوع

 رابطه  اییست

باورت را در سینه ی من

                                    بکار

میروید خورشید

از چشمم فردا

بگذار دانه های تسبیح

بلغزند میان انگشتانم

صد بار

 و هر بار

               با نجوای آرامتر در تلاوت نیاز

صد بار

و هر بار

دوباره صد بار

زیباست

 که میتوان

نیاز را  شماره کرد

میان دانه های تسبیح و انگشتانم رابطه ایست

                                                               گنگ

پیش از طلوع شب می شکند

پیش از طلوع

آسمان به ضیافت می نشیند

پیش از طلوع

دنیا مجلل میشود

آه چه لحظه ی نابی برای نماز!

19/07/2010

حميرا نگهت دستگيرزاده