نجیب "بهروش"                                          ونکوور -  کانادا

به استقبال غزل عزیزه "عنایت" که مطلعش این بیت است

آتش فتاد  در باغ  ،  فکر  شرر نمایم                                                                    

دامان این گلستان، دور از خطر نمایم                                                                    

              لطف  نظر   

اکنون بکار آید ، فکری اگر نمایم                                                                                                   

از درس روزگاران ،  کسب هنر نمایم

تا کی  بکنج عزلت، خوار و حقیر نشستن

زین پس برغم پیشین ، قدری خطر نمایم

با نظم دلنشین   درر ز  لفظ دری

درد  دل غمین را ، هر جا سمر نمایم

نخل امیدها را ، با طاقت و توانم

آنسان بپرورانم ، تا بار ور نمایم

با می ضمیر خودرا ، سازم منزه از غش

جز عشق پاک میهن ، از دل بدر نمایم

حرف بجا و حق را، بی پرده گفت خواهم

خوبست، بچشم حاسد ، گر پرده در نمایم                                                                                           

با شیخ و عقل و رأیش ، پیوسته در ستیزم

وز لوث باطن او ، خیلی حذر نمایم

هرگه به روی منبر، واعظ کند جفنگ سر

صد جان را فدای   یک گوش کر نمایم

گر زاهد ریایی ، افتد به چنگ تدبیر

از دلق و طیلسانش ، پالان خر نمایم

حق ار مدد نماید ، قدرت به دستم افتد

این چرخ کج بنا را ، زیر و زبر نمایم

بر فرق زورمندان ، آرم بلای دوران

چون قطره های باران ، در سنگ اثر نمایم

برحال ناتوانان، با ذوق از دل و جان

هر بامداد تا شام ، لطف  نظر نمایم

تا یار زنده باشد ، صحبت همیشه باقیست

حرف و کلام خود را ، زان مختصر نمایم

نجیب  بهروش                                                                                         

به استقبال غزل حافظ "شیرازی" که مطلع غزل بیت زیر میباشد

دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست                                                     

گفت با ما منشین کز تو سلامت برخاست                                                    

   معراج  کرامت

تا که آن سروسهی را، قد و قامت بر خاست

هر طرف مینگرم، شور قیامت بر خاست

آنچه میگشت به دل، عاقبت آن شد به یقین

دل ازین فال، به معراج کرامت برخاست

"واعظ  شهر، که از طول قیامت میگفت"

آبرو ریخت همه جا و به ندامت برخاست

محتسب خیز، به میخوارگییم عیب مگیر

که به فردوس هم از باده سلامت برخاست

نشنیدی تو مگر، قصۀ منصور حلاج

که به دار از گپ حق، با چه شهامت برخاست

آنچنان عام شده، سفله نوازی به وطن

که نه داناست، هرآن کو، به زعامت برخاست

شخص ناکرده طهارت، به نماز در همه عمر

کس نپرسد که: چرا؟ بهر امامت برخاست

تا که از حد بگذشت، جور به مخلوق خدا

کار و اوضاع جهان ،رو به وخامت برخاست

راست است حرف من و کردۀ شیخ است باطل

قصه کوتاه  که کلامم  به تمامت برخاست