کُشتیِ
فرنگی
حرفِ واهی
درینجاهرچه خواهی می توان گفت
سپیدی را سیاهی می توان
گفت
به زیرِ
چتر باران تباهی
هزاران حرفِ واهی می توان گفت
........
الهی
ازان ننگِ زمانی وزمینی
که بانام ونشانِ زن به کینی
زدی سیلی به رویِ
زندگانی
الهی رویِ
خوبی رانبینی
.........
مردم فریب
صدایت بامحبت جنگ دارد
دل ازصلحِ سیاهت ننگ
دارد
گمانم
سوژه ی مردم فریبت
میانِ دامنِ خودسنگ دار د
.......
زیرِ کاسه
فضایِ گفتگویِ برتری بود
به هوشِ مااگربال وپری
بود
درونِ
گاوسبدهایِ سیاست
به زیرِ کاسه چیزِ دیگری بود
...........
کُشتیِ
فرنگی
تویی
واعتیادِ
فلمِ رنگی
غروبِ قصه
هاغرقِ قشنگی
شناکردی به
اعماقِ تماشا
شدی غافل
زکُشتیِ فرنگی
...............
زبانِ گامِ
سخن آلوده ی ویروسِ خویش است
ازان حرفِ دلِ ما ریشِ ریش است
شنیدم از زبانِ
گامِ دشمن
که
حرف از انتقامِ قرنِ پیش است
...........
بکتری زا
زرنگِ رفته
ی این کوچه پیداست
که بویِ
تُرشِ اینان بکتری
زاست
به در د
آمد سرِ
اندیشه هامان
تعفن از
در و دیوار بالاست
..........
تبِ ماتم
اگرچه لحظه ی همدم
نبودیم
جدا ازسرنوشتِ
هم نبودیم
بودتاریخِ من
همسانِ داغت
که یکدم بی تبِ
ماتم نبودیم
..........
زلالِ لحظه
روانِ آشنایی شادبادا
جدایی ها به چنگِ بادبادا
اسیرِ تشنگی بی امانیم
زلالِ لحظه ها مان
یادبادا
..........
مدارِنکبت
ندانم ازکدامین جنسِ کینی
که خارِ دیده ی دنیا ودینی
مدارِ نکبت اندوزِ
زمانی
شرارِ
ظلمت افروزِ زمینی
............
مشتِ کور
مزن مشکن دلِ احساسِ مارا
مکن ویرانه بنیادِ
صفارا
دگردست
ازسرِآیینه بردار
به مشتِ کوراگرکردی عصارا
........
نورالله
وثوق
سه شنبه 5/5/1389
به: زنان
دربندِ
سرزمینم
.........
نفرت نهاد
.......
اسیروبی کس و
بی سرپناهی
به زیرِ پایِ
آتش فرشِ
راهی
نکشتی ونبستی
ونبردی
ازان روراهیِ
لستِ سیاهی
................
چنگِ جانی
جفا راهِ نهانی
می سپارد
به آن رسمی که
دانی می سپارد
به سر
داردسرِسودایِ
سازش
تورا درچنگِ
جانی می سپارد
..............
آیینۀ داران
خبرپشتِ خبرکش
دارد ازنو
تلاشی بویِ آتش
داردازنو
دلِ آیینۀ
دارانِ صفارا
زسنگِ کین مشوش
داردازنو
...........
خیره خو
چه گویم ازدلِ
هردم شهیدت
سیاهی ازچه بسته
راهِ دیدت
چراظلمت نهادی
خیره
خویی
کندازخیروخوبی
ناامیدت
..............
سینایِ سفر
زلاکِ نامرادیها
بَدَرشو
صدایِ سامری
راپرده
درشو
فروشد
فَّرفرعونِ فلاکت
سرودِ سبزِ
سینایِ سفرشو
........
سراز نو
به کوهِ همصدایی
مستقرشو
حدیثِ سربلندیِ
هنرشو
مبادادست وبالت
راببندند
سراز نو زندگی
رابال وپرشو
........
پایِ بوناکِ
رسیده پایِ
بوناکِ
عدویت
تفنگش رانشان
کرده به سویت
پریده رنگم
ازکابوسِ وحشت
زهرسوسنگ می
باردبه
رویت
.........
نفرت نهاد
دلِ اندیشه
راباتورکن ای زن
تفنگِ فکرِ
خودراپرکن ای
زن
به سویِ دشمنِ
نفرت نهادت
نگاهت
راپرازآجرکن ای زن
.......
برده
خداوندا زن این
کو ، چه کرده
چرا آزاده گردد
باز برده
دلِ آیینۀِ عالم
شود
آب
برافتد گر ازین
افسانه پرده
.......
سپر
هوایِ گریه را
از سر به در
کن
امیدِ دشمنت را
دربه درکن
به زن خنجر به
قلبِ رهزنِ هوش
صدایت را درین
میدان
سپرکن
..............
چشمِ غفلت
مترس ازیورشِ
خاشاک ای زن
بزن برچشمِ غفلت
خاک ای زن
چلیپایی بکش بر
تیرگیها
بشو مثلِ
سحربیباک ای زن
.........
نورالله وثوق
یک شنبه
27/4/1389
http://norollahwosuq.blogfa.com/